Υπάρχει ένα σημείο στο χάρτη της Θεσσαλονίκης, η πλατεία Ναβαρίνου για την ακρίβεια, που κάθε άνοιξη ανθίζει και ελπιδοφορεί με έναν τρόπο ανεξέλεγκτα γοητευτικό! Σχεδόν μπορείς να ακούσεις το γρασίδι να μεγαλώνει και τα πάντα γύρω σου να εκρήγνυται ηδονιστικά. Μια ανάσα δίπλα από την Τσιμισκή με την κοσμοπολιτέν α λα ευρωπαϊκές λεωφόρους εικόνα, όπως την αρμολογούν βιτρίνες πολυκαταστημάτων και πλήθος που τη διασχίζει ως πασαρέλα επίδειξης ύφους και στιλ, που παραπέμπει σε αντίστοιχους δρόμους του εξωτερικού, η πλατεία Ναβαρίνου με τα αρχαία μνημεία, τα καφέ, τα εστιατόρια, τα στούντιο τατού, το πάρκο και την πολύβουη περαντζάδα της Δημητρίου Γούναρη και των πέριξ στενών κινείται, θαρρείς, σε έναν άλλο παράλληλο.
Πιο μποέμ, πιο χύμα, ανεπιτήδευτη, αμακιγιάριστη, αλλά πάντα αυθεντική ως προς τους ανθρωπότυπους που την προτιμούν για εντευκτήριο και αστική διαβίωση, η πλατεία διαθέτει μια αύρα και μια άλω μοναδική. Υποκουλτούρες μουσικών φυλών, πανκς, μέταλλοι, ηλεκτρονικάδες, φοιτηταριό που κινεί τις βασικές οικονομικές υποδομές της, κοινώς τοστάδικα, κρεπάδικα, καταστήματα ρέιβ ένδυσης, καφενεία και εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, κομμωτήρια και street culture αξεσουαρζάδικα, συναντιούνται, συμβιώνουν και φιλοτεχνούν αυτό το περίφημο εναλλακτικό της προφίλ. Από δίπλα και τα παππούδια ή οι νέοι γονείς με τα εγγόνια, τα τέκνα, τα πιτσιρίκια, ντε, που παίζουν και ζουζουνίζουν στα πλακόστρωτα.
Οk, υπάρχει και η παραβατικότητα, ο κίνδυνος από την πρέζα που ντιλάρει φορές φορές ανεξέλεγκτα και φόρα παρτίδα μπρος στα μάτια σου, όμως αυτό δεν είναι παρά το μοναδικό της ψεγάδι. Χαζεύω την πλατεία και την περιπολώ, πάντα με μια αίσθηση ελευθερίας και απόλαυσης να με πλημμυρίζουν. Ειδικά φέτος την άνοιξη, που έχουμε νέες αφίξεις όπως γράφουν στα περιοδικά και τις εφημερίδες. Που πληθαίνουν δηλαδή οι επιλογές στην κατηγορία and the living is easy! Όπως το αρμενικό εστιατόριο «Erebuni» φερ’ ειπείν, δίπλα στα ξακουστά «Μπακάλικον», «Λαδόκολλα», «Αργοφαγείο» και «Βαρύ Πεπόνι», που ήρθε για να προστεθεί στις προτάσεις για υπαιθριακό φαγητό. Χαμός γίνεται τα μεσημέρια του ΣΚ, αλλά και τις νύχτες που οι πρώτες ζέστες προκαλούν πυρετώδες κάλεσμα για έξω, και το Ναβαρίνο, τη γειτονιά μου, να την προτιμάτε, ω υπαιθριστές, γιατί διαθέτει γεύσεις και πιάτα σπέσιαλ.
Και με πόση χαρά είδα μια μέρα να σηκώνεται η πινακίδα και να ανοίγει στη γειτονιά η «Τομπουρλίκα»! Το μυθικό γλεντζέδικο φαγάδικο και ρεμπετάδικο της πόλης, ίσως μάλιστα και το τελευταίο όπου μουσικοί, μάγειρες, φανατικοί θαμώνες και ορκισμένοι πελάτες κοινωνούν νύχτες έξαψης και Μάρκου (Βαμβακάρη), μετακόμισε στα μέρη μας. Άρα και πενιές διαθέτομεν, έτσι για να προπαγανδίσω ακόμα περισσότερο τα κάλλη της πλατείας.
Μου, μας, της Θεσσαλονίκης, κυριολεκτικά εις τους αιώνας των αιώνων, έτσι όπως λάμπουν τα μεσάνυχτα οι αρχαίες κολόνες, ένα τσικ δίπλα στην «Τομπουρλίκα», βρίσκεται το «Bau’s», μπαράκι που άνοιξε δειλά το χειμώνα και με το καλησπέρα σας αποτέλεσε άντρο ηθοποιών, ζωγράφων, φοιτητών της Καλών Τεχνών και λοιπών υπάρξεων που εντρυφούν περί θεάτρου, λογοτεχνίας και λοιπών δημοκρartικών δυνάμεων.
Το μόνο μέρος, όπως λέω στα παιδιά που επένδυσαν εδώ, όπου ένας τίμιος και κουρασμένος εργαζόμενος στα πέριξ του Ναβαρίνου μπορεί να πιει, μόλις πέσει το φως, ένα Χέμινγουεϊ ντάκιρι, έχοντας την αίσθηση, όπως κάθεται στην τεράστια μπάρα και ακούει τζαζ ταυτόχρονα, πως δεν βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, αλλά κάπου μέσα σε έναν πίνακα του Χόπερ!
Περνάω στο Ναβαρίνο τη μισή μου μέρα, εφόσον εδώ βρίσκονται τα γραφεία του SOUL και το «ανταποκριτικό» της Athens Voice. Απέναντί μου βλέπω καθημερινά τα πιτσιρίκια να ψωνίζουν σπρέι και μπογιές από την «Box gallery», τα τραπεζάκια του «Αστόρια» και του κουλτουροκαφέ «Ενοχές», το μπαρμπέρικο του Θέμη και το super stylicius κομμωτήριο των αδελφών Μήτσα, κάθε Πέμπτη ο Φράνκι από το βιβλιοπωλείο «Κεντρί» έρχεται για να πάρει τεύχη της εφημερίδας κι ο πρώην dj του Republic Λευτέρης Κορδιάος βγάζει βόλτα το σκύλο του, που άπειρες φορές τον βλέπω να φλερτάρει με τη θηλυκιά κούκλα του μέγα πνευστού Φλώρου Φλωρίδη, «θα έχουμε γάμους» τους κοροϊδεύω, καθώς ερωτεύονται και τα ζώα μαζί με τα κορίτσια της Φιλοσοφικής και τους Νομικάριους του ΑΠΘ.
Γιατί κάθε άνοιξη, εδώ στην πλατεία Ναβαρίνου, η φύση αλλά και οι άνθρωποι, οι σκύλοι, τα γρασίδια και τραπεζάκια έξω, οι σελίδες και τα χρώματα, οι καφεΐνες, τα ποτά και τα φαγητά, ανθίζουν και ελπιδοφορούν δοξάζοντας το μεγαλείο της εποχής και της αναγέννησης! Ζήσε το.
Στην Φωτό: Τα τραπεζάκια έξω του «Bau’s» με τα αρχαία και τις γέρικες πολυκατοικίες να λάμπουν απέναντι σαν διαστημόπλοια
