Τι μου τη δίνει: Ένας κατάλογος με 150 πράγματα

Ακολουθεί ένας ημιτελής κατάλογος πραγμάτων που τη δίνουν. Η ιδέα είναι να μου στείλετε και τους δικούς σας παρόμοιους καταλόγους, για να ξανανεβάσουμε το κείμενο Αναθεωρημένο και Διευρυμένο. Γιατί κι εμένα θα μου τη δίνουν αυτά που βαράνε εσάς στα νεύρα. Γκαραντί. (Το έχουμε ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν). Αλλά ας δούμε τα πρώτα λίγα δικά μου, ανακατωμένα και χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης. Εννοείται πως δεν μιλάμε εδώ για τον Πούτιν και τον Τραμπ, μιλάμε για πράγματα της καθημερινότητας, για μικροπράγματα — ή περίπου, καθώς κάποια από αυτά μπορεί να σου καταστρέψουν την ημέρα. Vamos:

• Αυτοί που δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες του σκύλου τους.
• Τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.
• Τα σκυλάδικα στη διαπασών στα αμάξια.
• Αυτοί που δεν πλένουν τα χέρια τους όταν πηγαίνουν στην τουαλέτα.
• Τα ποδήλατα που περνούν ξυστά από δίπλα σου γιατί… γιατί έτσι.
• Αυτοί που σε αγγίζουν όταν μιλάτε.
• Τα πάντα στον κινηματογράφο.
• Αυτοί που δεν σε ξέρουν, και νομίζουν (βασικά, είναι σίγουροι) πως ταιριάζετε πολιτικά. Είναι ή ακροδεξιοί ή αριστεροί.
• Τα μηχανάκια, και γενικώς τα δίτροχα.
• Το χάος στους κάδους απορριμμάτων.
• Οι ποδηλάτες που κάνουν «χωρίς χέρια» ενώ είναι άνω των οκτώ ετών.
• Αυτοί που αργούν στα ραντεβού.
• Οι σερβιτόροι που εμφανώς δεν κάνουν για τη δουλειά.
• Οι καταστηματάρχες που σκουπίζουν το πεζοδρόμιο μπροστά από το μαγαζί τους — και πετάνε τα σκουπίδια στον δρόμο.
• Τα ηλεκτρικά πατίνια.
• Το ράδιο της απέναντι. Χαμήλω το στέρεο!
• Τα παλιά, βρόμικα και ελεεινά περίπτερα.
• Τα γαβγίσματα των σκύλων τη νύχτα.
• Αυτοί που φοβούνται τα σκυλιά. («Μα τον δάγκασε μικρόν, είναι φοβία». «Έλα ρε, αλήθεια; Τι μου λες»).
• Όταν σε διακόπτουν την ώρα που μιλάς: που αφηγείσαι.
• Η μη χρήση φλας όταν πάνε να στρίψουν «επειδή δεν υπάρχει άλλο αμάξι».
• Τα βρόμικα πεζοδρόμια.
• Τα notifications.
• Οι πεζοί που καταλαμβάνουν όλο το πλάτος του πεζοδρομίου ακόμη και όταν είναι δύο όλοι κι όλοι, ή και ΕΝΑΣ καμιά φορά.
• Οι βιωματικές αναρτήσεις, που είναι όλες τους 100% ψέματα.
• Τα παρκαρισμένα εκτός πάρκινγκ αυτοκίνητα.
• Οι αυτόματες απαντήσεις σε επαγγελματικά μέιλ.
• Τα αρώματα.
• Οι ταξιτζήδες που καπνίζουν στο αμάξι. Ακόμα. (Είναι πάρα πολλοί).
• Τα άδεια και πενταβρόμικα πιατάκια για τα αδέσποτα.
• Αυτοί που δεν απαντούν στο «καλημέρα».
• Οι θόρυβοι.
• Τα ποδήλατα που κινούνται ανάποδα στον δρόμο.
• Τα μπαρ με μουσική τόσο δυνατή που δεν μπορείς να συζητήσεις ή να σκεφτείς.
• Τα σπασμένα πεζοδρόμια.
• Τα αρώματα στο ασανσέρ: πάρε τη σκάλα.
• Τα αθόρυβα ηλεκτρικά οχήματα που κινούνται όπως στις ταινίες τρόμου.
• Αυτοί που κάνουν σχόλιο στην ανάρτησή σου, τους απαντάς, και δεν ανταπαντούν: χάνονται για πάντα, σαν μαρκησίες σε ρομαντικό ποίημα.
• Αυτοί που τρώνε το φαΐ του αλλουνού από το κοινόχρηστο ψυγείο της δουλειάς.
• Το κλέψιμο της σειράς στην ουρά.
• Οι μη ισλαμοφοβικοί.
• Αυτοί που μπαίνουν στο μετρό πριν κατεβούν οι προηγούμενοι επιβάτες.
• Οι θορυβώδεις παρέες.
• Όσοι λένε, «Από το δικό μου καλαμάκι θα σωθεί ο πλανήτης;» Όχι, δεν θα σωθεί από το καλαμάκι σου. Θέλουμε απλώς να μην είσαι μπιπ.
• Το mansplaining.
• Η ειδοποίηση του πλυντηρίου και του στεγνωτηρίου ότι τελειώσανε· κάθε δύο λεπτά· μες στη νύχτα.
• Αυτοί που σου τηλεφωνούν για να σου πουν σε πέντε λεπτά κάτι που θα διαβάσεις σε ένα μήνυμα σε λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα.
• Τα ποδήλατα που κινούνται ανάποδα στην ποδηλατολωρίδα, χτυπώντας μάλιστα και το κουδούνι για να μεριάσουμε.
• Τα περίπτερα που κόβουν το μεγαλύτερο μέρος από ένα ήδη στενό πεζοδρόμιο.
• Τα σπασμένα ποτήρια, μπουκάλια κλπ. έξω από τα αφτεράδικα, που δεν τα μαζεύει ο πορτιέρης.
• Τα διαφημιστικά έντυπα που καταλήγουν στο πεζοδρόμιο ή στον δρόμο.
• Το γάβγισμα του σκύλου μου τη νύχτα.

• Τα ηλεκτρικά πατίνια που τα παρατάνε παντού.
• Το να τρως και να μασάς με ανοιχτό στόμα σαν ιπποπόταμος του Σουδάν.
• Τα μηχανάκια των πακετάδων που επειδή δουλεύουν είναι οκέι να κάνουν τα πάντα.
• Αυτοί που βλέπουν το κινητό τους στον κινηματογράφο.
• Όταν δεν πιάνουν το αστείο σε μια ανάρτηση, και νιώθεις σαν να βγήκες γυμνός στον δρόμο, άνευ λόγου.
• Οι βιωματικές αναρτήσεις συγγραφέων, που είναι όλες τους 100% ψέματα.
• Όταν υποτίθεται ότι πρέπει να χαιρόμαστε.
• Τα καλώδια. Όλα τα καλώδια. Η πραγματική τεχνολογική επανάσταση δεν θα είναι η Α.Ι. αλλά ένας κόσμος χωρίς καλώδια.
• Η χρήση της ανοιχτής ακρόασης σε δημόσιους χώρους στα κινητά του κόσμου.
• Τα 99 στα 100 μυθιστορήματα.
• Τα chatbot που δεν σε αφήνουν να μιλήσεις με άνθρωπο.
• Αυτοί που μπαίνουν στο γυμναστήριο με τζόκεϊ, γυαλιά ηλίου και πελώρια λευκά ακουστικά. Γκάνγκστα.
• Οι ταξιτζήδες που λένε ότι «το μηχανάκι θα αργήσει ανοίξει» για να τους πληρώσεις.
• Τα κόλπα που κάνει το Facebook για να με κρατήσει κοντά, βγαλμένα από μυαλό πεντάχρονου. Πεντάχρονου μακάκου.
• Αυτοί που λένε, «Παλιά ήταν καλύτερα». Θα ’λεγα τώρα τι ήτανε παλιά.
• Ο πολύς κόσμος.
• Οι συνδρομητές πειρατικής τηλεόρασης.
• Οι γονείς που παίρνουν τα παιδιά τους στο εστιατόριο.
• Το ηχηρό μάσημα.
• Το τηλέφωνο.
• Οι άχρηστοι, πανάκριβοι, έντυποι λογαριασμοί —αυτό το διαρκές οικολογικό έγκλημα—, ενώ όλα γίνονται με ένα κινητό του κατοστάρικου εδώ και χρόνια.
• Τα παρκαρισμένα οχήματα που εμποδίζουν πεζοδρόμια ή ράμπες.
• Αυτοί που τρώνε στον κινηματογράφο.
• Αυτοί που χρησιμοποιούν ακόμη μετρητά (για να αγοράσουν ψωμί, όχι όπλα, ναρκωτικά ή σεξ).
• H δυνατή ομιλία σε δημόσιους χώρους (λεωφορεία, τρένα, ιατρεία, βιβλιοθήκες — όχι ότι συχνάζω σε βιβλιοθήκες).
• Που κοντά στο 2026 ακόμη κάποιοι κρατάνε το κινητό στο αυτί οδηγώντας.
• Οι παλαβοί με τους εκατό λογαριασμούς στο Goodreads.
• Αυτοί που δεν αγαπούν τα σκυλιά.
• Οι άσπαστες χαρτόκουτες από τα καταστήματα εστίασης στους κάδους ανακύκλωσης.
• Τα υπερβολικά έντονα αρώματα (αρώματα, κολόνιες, άφτερ-σέιβ, αποσμητικά χώρου).
• Όσοι είναι κατά των Pride.
• Το μελό. (Αλλά όχι στην τέχνη).
• Αυτοί που πάνε και σχολιάζουν κάτω από τις αναρτήσεις του ξένου κόσμου, αντί να πάρουν να διαβάσουν κάνα Άρλεκιν ν’ ανοίξει το μυαλό τους.
• Τα ηλεκτρικά πατίνια που κινούνται ανεξέλεγκτα σε πεζοδρόμια.
• Τα σκουπίδια (αποφάγια κλπ.) στα παγκάκια.
• Οι φιλόζωοι «ακτιβιστές» όταν τρελαίνονται.
• Το ότι δεν υπάρχει αυστηρός νόμος για το Πώς Να Πετάμε Τα Σκουπίδια Μας.
• Αυτοί που κάθονται με τα πόδια ανοιχτά.
• Τα κουνούπια τον χειμώνα.
• Η φανερή απέχθεια προς τον δημόσιο χώρο.
• Τα κορναρίσματα, ακόμη και όταν «υπάρχει ανάγκη». Δεν υπάρχει ανάγκη, δεν είσαι ο Μάθιου Μακόναχι στο έργο.
• Οι επαγγελματίες ζητιάνοι.
• Οι άνθρωποι που βήχουν ή φτερνίζονται χωρίς να καλύπτουν το στόμα τους με τον αγκώνα ή με ένα μαντίλι, ή όλο τους το κεφάλι με μια σακούλα του σούπερ-μάρκετ.
• Αυτοί που διακόπτουν για να πουν κάτι, πάντα λιγότερο σημαντικό από αυτό που λέγεται εκείνη τη στιγμή.

• Το αργό ίντερνετ ενώ πληρώνεις για εξωφρενικά γρήγορο ίντερνετ.
• Τα γκράφιτι. Όλα. Και τα «ωραία».
• Η τηλεόραση του απέναντι που μοιάζει να παίζει στο δωμάτιό μου. Πάρε ακουστικά.
• Οι πεζοί που περνάνε απέναντι στον δρόμο πριν ανάψει το φανάρι, στις διαβάσεις ή εκτός διαβάσεων.
• Οι επιβάτες του μετρό με ύφος Κορεάτη ηθοποιού σε ταινία με ζόμπι.
• Αυτοί που κάθονται χυμένοι στην καρέκλα.
• Η μουσική στα εστιατόρια.
• Οι λαϊκιστές.
• Οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να φωνάζουν και να τρέχουν μέσα στο εστιατόριο.
• Οι ειδοποιήσεις στο κινητό που μένουν πέντε λεπτά κολλημένες στην οθόνη και δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου.
• Οι άχρηστες απαντήσεις με reply to all σε ένα μαζικό μέιλ.
• Τα ογκώδη αντικείμενα στα καλαθάκια σκουπιδιών του Δήμου.
• Οι καταστηματάρχες που δεν ποτίζουν το δεντράκι έξω από το μαγαζί τους, γιατί περιμένουν τον Δήμο να ’ρθει να το ποτίσει.
• Τα κουνούπια το καλοκαίρι.
• Τα ποδήλατα που δεν έχουν φανάρια.
• Οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν ή φιλάνε ή κάνουν χειραψία.
• Οι ταξιτζήδες, εκτός από τον κύριο Θεόδωρο.
• Τα οπισθόφυλλα που γράφουν μόνοι τους οι συγγραφείς.
• Όσοι βγάζουν βόλτα τον σκύλο τους χωρίς λουρί.
• Αυτοί που μιλάνε στον κινηματογράφο.
• Αυτοί που αρέσκονται στην ψιλοκουβέντα.
• Οι βιβλιοπώλες που πουλάνε το ίδιο βιβλίο τρεις και τέσσερις φορές.
• Το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
• Τα ηλεκτρικά πατίνια που τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες.
• Οι παρέες των έφηβων αγοριών.
• Αυτοί που αρέσκονται να ανοίγουν μεγάλα θέματα συζήτησης.
• Οι δαχτυλιές στα κολονάτα ποτήρια του κρασιού.
• Οι καταστηματάρχες που πετάνε το τσιγάρο τους στο πεζοδρόμιο.
• Τα group chat όπου «πρέπει» να μείνεις ενώ κάποιος μιλάει προσβλητικά. (Hint: Δεν μένεις).
• Οι άνθρωποι που αγνοούν τα προσωπικά σου όρια.
• Οι μελιστάλαχτες αναρτήσεις που βοούν από μακριά γιατί γράφτηκαν. (Για λεφτά).
• Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το κινητό τους όταν βρίσκονται με παρέα.
• Οι προσκλήσεις.
• Τα αργά ασανσέρ.
• Οι ταβέρνες που αργούν υπερβολικά να σερβίρουν ενώ δεν έχουν κόσμο.
• Τα πατίνια που είναι παρατημένα στη μέση του πεζοδρομίου.
• Οι πλανόδιοι μουσικοί που έρχονται στην ταβέρνα.
• Όσοι κοροϊδεύουν την Γκρέτα Τούνμπεργκ για τον αγώνα της εναντίον της κλιματικής καταστροφής.
• Οι ομοφοβικοί.
• Τα ποδήλατα που δεν έχουν αναμμένο φανάρι. Στο σκοτάδι.
• Το τρυπάνι που πάντα κάτι τρυπάει στους απέναντι.
• Το διαφημιστικό βίντεο που ξεκινάει να παίζει από μόνο του με δυνατό ήχο στα ενημερωτικά σάιτ.
• Αυτοί που δεν λένε ευχαριστώ.
• Αυτοί που θέλουν να μιλούν ακριβώς μπροστά από το στόμα σου, και σε ακολουθούν σαν δορυφόρος όταν κάνεις περιστροφές για να αποφύγεις τα γεμάτα ιούς σάλια τους.
• Όλοι οι θόρυβοι.
• Τα συμπληρώματα διατροφής και πρωτεΐνες με γεύση παλιάς κιμωλίας.
• Το bossing.
• Αυτοί που γελάνε δυνατά έξω από το σπίτι τους, σε δημόσιο χώρο, σαν τον τρελό.
• Οι συσκευασίες που θέλουν διαρρηκτικά εργαλεία για να τις ανοίξεις.
• Οι πόρτες που δεν έχουν ένα βαρίδι να τις κρατάει ανοιχτές και χτυπάνε με το ρεύμα.
• Οι σειρές που τελειώνουν με cliffhanger, αλλά που η επόμενη σεζόν τους θα βγει (αν βγει) σε δύο χρόνια.
• Τα καινούργια περίπτερα που δεν έχουν είδη περιπτέρου.
• Οι οδηγοί αυτοκινήτων-τανκς.
• Αυτοί που κάθε μεγάλη γιορτή κράζουν τους χριστιανούς ή όσους τηρούν τις παραδόσεις.

* * *

Το Ημερολόγιο κυκλοφορεί τρεις φορές την εβδομάδα: κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Τις Κυριακές, η στήλη μεταμορφώνεται στο Βιβλίο της Εβδομάδας. Στείλτε μας μέιλ αν θέλετε να μας πείτε ή να μας ρωτήσετε κάτι — οτιδήποτε. Σας ευχαριστούμε πολύ.