Η Ζωή Λάσκαρη στου «Κρεωνίδης από το 1935» και μερικές ακόμα ιστορίες για το θρυλικό ταβερνομπαλκόνι 

Από θέες θεές, τα πανοραματικά πλάνα που χαρίζει η Άνω Πόλη στον επισκέπτη με το άστυ, τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο σε μαγικές ευκρίνειες πολυεστιακής προφίλ και ανφάς αφήγησης προσφέρονται για ασύστολη χρήση του ινστανγκραμικού κλισέ breathtaking view. Από τον Πύργο Τριγωνίου, από την ταράτσα του Βυζάντιον, από τη Μονή Βλατάδων και τα σκαλάκια της Σθένωνος, το βλέμμα ξεχύνεται ελεύθερο και αχαλίνωτο, οι εικόνες (καμιά φορά, ξέρεις, τα κλισέ είναι ο πιο σύντομος τρόπος επικοινωνίας) κόβουν όντως την ανάσα. Πάνε κοντά είκοσι χρόνια που κατοικώ εδώ και διαβεβαιώνω πως αυτές οι θέες-σνάπσοτς από τα ψηλά στα χαμηλά χαρίζουν άλλου είδους πρόσληψη της αστικής ζωής στον Βορρά. Εντός μου λειτουργούν σαν δυναμωτικά υπαρξιακά ελιξήρια, καθώς καθημερινά μου δίνουν την εικόνα μιας Θεσσαλονίκης ρευστά θεατρικής και αυτοσκηνοθετημένης. 

Η Άνω Πόλη, κέντρο απόκεντρο και χωριό κανονικό, είκοσι λεπτά με τα πόδια από την Τσιμισκή και την Αριστοτέλους, σκίζει και από φαγητό. Αρκεί, φυσικά, να μην αναζητάς τα μεσογειακά με το τουίστ και τα νεογκουρμέ που μαγειρεύουν οι δοξασμένοι σεφ του κάτω πατώματος, ή μπεργκερομπραντσάδικες καταστάσεις, μιας και στα μέρη μας πάει αλλιώτικα: στο ουζερί Τσινάρι, στο Γιεντί, στο Τοίχο- Τοίχο, στο Κοκκινέλι-Ίγγλις, στην Κουκίδα και στο Ανώπολις, το φαγητό είναι τσιπουρομεζεδίσιο. Κοινώς στην Άνω Πόλη έρχεσαι για ούζα, μπινελίκια, ψαράκι, κρεατάκι, λογαριασμό… και έγινες! Το, δε, μπαλκόνι του Κρεωνίδη, για να ’ρθούμε και στο προκείμενο, ανοιχτό στην ίδια θέση από το 1935, προσφέρει τη φανταστική, μεγαλειώδη, επιβλητική και εκπληκτική νυχθημερόν θέα στον διαβάτη που θα διαλέξει να τσιπουρίσει σε μια ταβέρνα με ιστορία κοντά ενός αιώνα. 

Ο γεννήτωρ Νίκος Κρεωνίδης, πριν ανηφορίσει, διέθετε στο κάτω πάτωμα (περιοχή Λευκού Πύργου) τα περίφημα Βαρελάκια του. Τα υπερθετικά δοξαστικά συνώνυμα του «μαγευτικά» που παρέταξα για τη θεά και την κουζίνα του Κρεωνίδη τα χρησιμοποίησαν πριν από εμένα και πολλοί άλλοι. Δεν μιλώ για τις κριτικές στο Tripadvisor, αλλά για τη Βέμπο, τον Ελύτη, τη Ζωίτσα Λάσκαρη και τον Γιάννη Μπουτάρη. Τον Στρατή Τσίρκα που στη Χαμένη Άνοιξη στέλνει τον ήρωα Μάνο για ρετσίνα και θαλασσινά στα τραπέζια της ταβέρνας, συν φυσικά τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ο μαέστρος, στα χρόνια της Θεσσαλονίκης και του κατοχικού ουζερί που διέθετε επί της Παύλου Μελά, επισκεπτόταν τον Κρεωνίδη τακτικά, όχι μόνο για τις ρετσίνες που ο Κρεωνίδης έφερνε από την Κάρυστο, αλλά και για τον «λαϊκό τραγουδιστή των λαϊκών τραγουδιστών» Πρόδρομο Τσαουσάκη. 

Η Κάτια Δανδουλάκη στο Μπαλκόνι του Κρεωνίδη

Ο ιδρυτής Νίκος Κρεωνίδης με την Πόπη Λώρη

Η γειτόνισσά μου, κυρία Θωμαΐς Κοντιζόγλου, τον θυμάται να μένει στην οδό Ακροπόλεως και τις Κυριακές να ψέλνει στον ναό του Αγίου Παύλου, λίγα μέτρα δίπλα από την ταβέρνα του Κρεωνίδη. «Ο Τσαουσάκης, μικρός, πάλευε και σαν μπελιβάνης στα πανηγύρια, πριν να ανταμώσει με τον Τσιτσάνη, δουλέψουν από κοινού και με την ευλογημένη φωνή του φτιάξουν τα μεγάλα τους. Ο Πρόδρομος βιοποριζόταν ως παλαιστής, και χάρις στον Κρεωνίδη, που πριν την Κατοχή είχε καταπληκτικές σούβλες με αρνάκια και σμυρνέικα σουτζουκάκια, καρδάμωνε για τους αγώνες η ρώμη του», θυμάται η γειτόνισσά μου. Η οποία, όπως κάθε βέρα Ανωπολίτισσα, στου Κρεωνίδη, στου Τζότζου, στο Μακεδονικό και τη Δόμνα, και αν δεν γλέντησε, και αν δεν έφαγε, και αν δεν ήπιε. Σειρά σας να επισκεφτείτε όσα μέρη απέμειναν ως σήμερα από εκείνη τη μυθική Άνω Πόλη της Ιστορίας και της νοσταλγίας για νύχτες μαγικές και ονειρεμένες, όταν στα τραπέζια του Κρεωνίδη γλεντούσαν ο καρδιογιατρός Παναγιώτης Σπύρου αντικριστά με τον Μανώλη Μητσιά, τη δημοσιογράφο Μάρω Καρδάκου, τον θρύλο φωτογράφο Κυριακίδη, τον εκδότη Μπάμπη Μπαρμπουνάκη κι όλον τον κόσμο τον καλό. 

Κρεωνίδης από το 1935