Στρατηγού Καλλάρη: Ένας δρόμος για συλλέκτες αστικών στιγμών

Αγαπώ την Καλλάρη (μικρή, κομψή, ποδηλατοδρομημένη και με θέα στη θάλασσα), γιατί έχει γκρουβ και 24 ώρες ζωή και κίνηση. Χειμώνα καλοκαίρι αράζω στην Καλλάρη, μα νομίζω πως από όλες τις εποχές αυτή που της πάει πιο πολύ είναι η άνοιξη, με ή χωρίς σύννεφα και βροχές. Ιδανικό σημείο ρεμβασμού για συλλέκτες αστικών πόλαροιντς σαν και του λόγου μου είναι τα τραπεζάκια έξω του Ligo Bar που άνοιξαν ο Πάρκερ (ιστορική μορφή της θεσσαλονικιώτικης νύχτας) κι ο αδελφός του Στέφανος (άτομο!) Καράμπαμπας. Ροζέ του Ταραλά εξ Ημαθίας στο ποτήρι και πλήρης σάρωση του δρόμου, ενδελεχής παρατήρηση από το Ligo bar, έτσι όπως ντόπιοι και τουρίστες τον κατεβαίνουν φόρα παρτίδα από την Πλατεία Φαναριωτών. Ή καθιστοί γλεντάνε πιάτα που μόνο στην Καλλάρη θα βρεις, αφού πάει καιρός τώρα που η έκταση αποτελεί foodie & drink προορισμό. 

Μετρώ: τα απωανατολίτικα του Noodle bar και τα κρητικά του Παπουτσάκη στα βραβευμένα Δέκα Τραπέζια, τα εξίσου σκουφάτα πιάτα του εκλεπτυσμένα γκουρμέ Marea και τα αθάνατα σουτζουκάκια της Διαγωνίου, τα ελληνικά νεοτεβερνέ σαχανάκια και ουζάκια του Ελληνικόν, τα ποικίλα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα του Canteen κι αν το θες στο χέρι τσιμπάς από τον Oyiros του Θερμαϊκού. Τις προάλλες άνοιξε το μαγειρείο Μικρός Βοριάς. Στιλάτο και πεντακάθαρο, μπλε ριγέ τέντα, τσίμπησα take away ένα γιουβετσάκι που στο σπίτι αποδείχτηκε ποίημα και, αφού ευχήθηκα καλές δουλειές, φωτογράφησα την Τατιάνα και την Ίνα, εξηγώντας πως θέλω να γράψω για την Καλλάρη στην Άθενς Βόις. Γιατί η Καλλάρη είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους, της συχνάζω από τα αρχαία χρόνια του περασμένου αιώνα, αθάνατα θεσσαλονικιώτικα έιτις, τότε που δεν υπήρχε το μάρκετ του Μασούτη για να ψωνίζουν οι Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί των παμπλουτέξ του κέντρου, αλλά το εμβληματικό νιουγουεβάδικο κλαμπ El Lay. 

Η Ίνα και η Τατιάνα του μαγειρίου Μικρός Βοριάς

Τέλη του 20ού πριν το μιλένιουμ, λίγο παραδίπλα, η Σωτηρία, η Ράνια κι ο Χριστιανάκης άνοιξαν το Residents, που ακόμα κρατάει γερό, κραταιό και ακμαίο. Δεν είσαι ηθοποιός που σπούδασε ή σπουδάζει στη Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μουσικός σε ροκ, τζαζ, φανκ, πανκ ή ηλεκτρονική μπάντα, αν δεν ξενύχτησες ή δεν συνεχίζεις να λιτανεύεις τις αγρύπνιες σου εδώ. Από τις Τρύπες και τα Σπαθιά, ως τους Σούπερ Στέρεο που αράζουν τακτικά, ειδικά όμως όταν στο Residents διαλέγει τη μουσική η φοβερή πληκτρού τους, η δεσποινίς Ντούρου Ντούρου, μιλάμε για το τοτεμικό μπαρ που επιμένει να θυμίζει, να συσπειρώνει και να μαζεύει όλη την αλτέρνατιβ αριστοκρατία των τεχνών της πόλης. Στο «Ρέζι» ανέκαθεν κατοικούσε και κατοικεί η Θεσσαλονίκη που το προφίλ της ήταν, είναι και θα είναι πάντα ανήσυχο, ανυπότακτο, οπότε να ένας ακόμα λόγος που αγαπώ την Στρατηγού Καλλάρη: την προτιμούν και τη συχνάζουν όλες οι φυλές, ο καθένας για τους λόγους του, την τουράρουν διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις, ντυσίματα, στάτους, πορτοφόλια και χαρακτήρες. 

Γιώργος Χριστιανάκης, The Residents

Αγάπη μεγάλη είναι και το Father του Εξαρχόπουλου-Chris X, με τους ιντελεκτουέλ καφέδες και τα ψαγμένα σόουλ, τζαζ και τροπικάλια βινύλια, λίγο παρακάτω δε, άλλο ένα αγαπημένο στέκι, το Κτήριο της Ενώσεως Συντακτών. Οπότε θέλω να ανατρέξω σε στιγμές Θεσσαλονίκης που να μυρίζουν ιστορία, μελάνι και χαρτί, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο και ερευνώ το αρχείο της εφημερίδας Μακεδονία. Μπορώ και ψηφιακά, υπάρχει πλέον η δυνατότητα, μα είναι μια άλλη αίσθηση να διαβάζεις για τον Στρατηγό Καλλάρη (πρώτος Διοικητής της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση, αριστήνδιν γερουσιαστής και υποψήφιος το 1934 για το αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας), ανατρέχοντας στα αυθεντικά πολύτιμα φύλλα της εποχής, που τα φυλά άγρυπνα η ΕΣΗΕΜ-Θ και ο μέγας Γιάννης Κοτσιφός. 

Αράζω στην Καλλάρη χειμώνα καλοκαίρι, όμως, όπως προείπα, η άνοιξη της πάει πιο πολύ κι έτσι όπως είμαι αραχτός στα τραπεζάκια έξω του Ligo μπαρ, περνάει από μπροστά μου ο Γιώργος -Ρέζι- Χριστιανάκης. Εκείνη ήταν η στιγμή που πήρα τη γρήγορη απόφαση να τους (και τις) φωτογραφήσω όλους/όλες τους/τις ένοικους του δρόμου. Λίγο πριν, παρακάτω στην μπουτίκ της Timberland, ένα χακί παντελόνι Khakis μου έγνεψε «πάρε με», ενώ τα συνεργεία ανακαινίσεων συνέχιζαν να μετατρέπουν εντατικά τα παλιά διαμερίσματα σε λουξ airbnbάδικα.