Η Θεσσαλονίκη και οι γειτονιές της μέσα από τους στίχους του ΛΕΞ.
Δεν θυμάμαι άλλον καλλιτέχνη, μουσικό ή ποιητή (γνώμη μου πως ο ΛΕΞ παίρνει κεφάλια και σκοράρει άριστα δέκα και στα δυο), που στους στίχους του να ρολάρει ξάστερη, αληθινή, χύμα, αμακιγιάριστη και ντιρέκτ γροθιά στα μούτρα η Θεσσαλονίκη. Ούτε οι Τρύπες, ούτε τα Σπαθιά, που ο ήχος αλλά και μεγάλο μέρος της εικονοκλαστικής θεματικής τους είναι αμιγώς συνδεδεμένα με την πόλη («Γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της», «είναι παράξενη αυτή η πόλη», «Να κοιτάμε μαζί όσα είχαμε κάνει, τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι»), δεν «κινηματογράφησαν» τη Θεσσαλονίκη τόσο νεορεαλιστικά όπως κάνει ο ΛΕΞ. Χρόνια τώρα. Του βγάζω το καπέλο.
«Δυο τρία δέκα έχω την πόλη επ’ ώμου» λέει στο Όχι Σήμερα, και είπα να κάνω μια καταλαγράφηση και ένα homage σε γειτονιές, δρόμους, πλατείες, γέφυρες, πάρκα και συνοικίες της Θεσσαλονίκης, όπως παρελαύνουν μέσα στα τραγούδια του. Είναι αδύνατον (όσο Λένα Πλάτωνος ή δεξιός συντηρητικούρας και να είσαι), να μη σε συγκλονίσει ο φιλμικός τρόπος θέασης και ο αλά Βιτόριο Ντε Σίκα στον Κλέφτη Ποδηλάτων τρόπος της αφήγησής του. Ο ΛΕΞ βλέπει την πόλη, τη σαρώνει, την τριγυρνάει και την κοτσάρει τόσο αληθινή και in your face, όπως κανένας άλλος δεν έκανε, ρόκερ, σκυλάς, ρεϊβάς ή εντεχνιάρης. Ίσως γιατί όλοι οι μουσικοί από εδώ είχαν στο μυαλό τους τη διεθνή καριέρα (μετάφραση: να περάσουν τα Μάλγαρα), ενώ ο ΛΕΞ (γνώμη μου) το μόνο που ήθελε μάλλον ήταν να περπατάει περήφανα στους δρόμους πέριξ του Φάληρου. Της γειτονιάς του.
Πάμε και warning: Ακολουθεί μια Θεσσαλονίκη που οι ήρωες τρώνε «ντόγκια» από τις καντίνες, αντί να δειπνούν στα τρέντι κουζινάδικα που τρελαίνεται να αποθεώνει η Αθήνα. Πίνουν φτηνά μπιρόνια από το περίπτερο, αντί να δοκιμάζουν τα καμάρια των αμπελώνων (ή τις παραλλαγές που κάνουν στα κοκτεϊλάδικα τα νεγρόνι και τις παλόμες). Στα ψιλοτέτοια των ακροατών του, αν ο καφές είναι μονοποικιλιακός ή οργκάνικ και ορίστε η πόλη του «ΛΕΞ όρμα τους», όπως σλογκανάρουν κούριερ, γκαρσόνες, καθαρίστριες, ντελιβεράδες, μπαρίστας του μαγκανοπήγαδου της εστίασης, παρκαδόροι και λοιποί αόρατοι που χάρις στα χωσίδια του ΛΕΞαρου γίνονται υπερορατοί. Εξού και η λατρεία για όσους αναρωτιούνται από πού, γιατί και πώς έτσι. Όποιος έχει μάτια βλέπει και ακούει και νιώθει και αφουγκράζεται…
Air Max: «Φάληρο City κομπίνες, συναγερμοί και σειρήνες, στη γέφυρα επάνω πλατίνες δάκρυσα μα δε με είδες» / «Οι ράπερς εδώ επάνω έχουν προσόντα, γαμάν σαν να παίζουν σε τσόντα, από Τσηβό (σ.σ. Περιοχή Βότση), Κορδελιό, Τούμπα, Συκιές, Ναβαρίνου, Ροτόντα, με θέλει μαζί της η πιάτσα κι οι μηχανισμοί της».
Graffiti: «Γιατί κάποιοι από εμάς ζούνε μονάχα από τύχη, θυμάμαι τα τσιγάρα στη στοά του Ράδιο Σίτι» / «Βρήκαν δυο πτώματα στον Χορτιάτη πλάι στα ραντάρ, νυχτερινές ειδήσεις στο seleo.gr» / «Θα πω ό,τι λένε όσοι βγαίνουν από τα Διαβατά, δε με ψήνει να γυρίσω ποτέ ξανά». / « Δε πέφτει καρφίτσα σ’ αυτά τα κουπλέ, σαν ΠΑΟΚ- Άρης το ’90 σε γεμάτο Παλέ (ολέ!)»
Poulia: «Μα μας θέλουν οι δρόμοι, γυρίζουμε σαν δορυφόροι, Φάληρο, Τούμπα, Ντεπώ, Χαριλάου, ζούμε το East Side Story».
Μουσική για Τσόγλανους: «Με φούσκα το κεφάλι κατηφορίζω την Μπότσαρη, αυτές οι σκέψεις μου γαζώνουν σαν αμάξια, αλήθεια ή παράνοια, σκιές τα εργοτάξια» / «Με φτιάχνει να μυρίζω Θερμαϊκό περπατώντας, γι’ αυτό νιώθω καλά όταν πλησιάζω την Όλγας, με ρωτάνε τι συμβαίνει και η Saluga ασχημαίνει, δε γνωρίζω, αυτή η πόλη μοιάζει βομβαρδισμένη. Ρομαντικά κόκκινα φώτα (σ.σ. εννοεί τους στύλους της Νέας Παραλίας) να χαίρονται οι φαντασμένοι, κι εμείς μες στα συντρίμμια της καλά καβατζωμένοι» / «Όνομα κωδικό “Απόδραση απ τα σκατά”, ένα εξωτικό νησί και δυο νταλίκες λεφτά, απ’ τα παλιά θυμόμαστε μονάχα τα καλά, σαν το καλοκαίρι του ’11 στο πάρκο Φωκά».
2017: «Ξέρω πώς είναι να μη θέλεις να ξυπνήσεις στις υποφωτισμένες γειτονιές της Σαλονίκης, με 10 εκατομμύρια τρόπους για να αποτύχεις, να βγαίνεις στο μπαλκόνι να φοβάσαι μη γλιστρήσεις».
Νυχτερίδες: «Ζω για τα κίτρινα φώτα που ανάβουνε τις νύχτες πάνω από τη Ρωμαϊκή, για τις νέον ταμπέλες στην Εγνατία, από τα ξενοδοχεία που γαμάν οι μυστικοί» / «Ποτέ δε μένουμε μόνοι, μας προσέχει το φεγγάρι πάνω από το Γεντί, μπλε σειρήνες, ουρλιαχτά και φακοί, νυχτερίδες μες τα μαύρα Audi».
Vittorio: «Από το Σέιχ Σου φυσάω τον καπνό, μαύρα σύννεφα πάνω από τον Λευκό, έξω από τις συναυλίες περιμένοντας την κούτρα, άλλο ένα καλοκαίρι που χαζεύεις στη Saluga».
Απλοί Άνθρωποι: «Μικρός στο μάτι μου είπαν, μα αυτό είναι προνόμιο, τρυπώνω και καρφώνω σαν ψηλός στο Ποσειδώνιο» / «Δεν είναι ψέμα πως αυτή η πόλη με έχει τρελάνει, ένα μεγάλο “Άντε Γαμήσου” από τη Θέρμη ως το Ποτάμι, Θεέ μου τι λέω, μάνα ο γιος σου τα χάνει, όλα οδηγούν στη Σταυρούπολη σαν το 27άρι» / «Εδώ γεμίζουμε κεφάλι στα αρχαία της Μελενίκου, κάθε νύχτα η συμμορία είναι σε πλήρη απαρτία, κάθε αμαρτία είναι γλυκιά σαν παρανομία».
Το Παράθυρό μου: «Με λένε Λεξ, με ξέρουν παντού την κούκλα σαν να είναι βουντού, δούλευα μες στη Ροτόντα, παρτίδες με σκοτεινά όντα, δούλευα στην Ικτίνου, τη Βαλαωρίτου, τη Ναβαρίνου, τώρα έχω ένσημα απ’ τη μουσική μου και καρφώνω παντού» / «Έρχομαι απ’ τη Σαλονίκη, όπου κι αν πάω μυρίζω βροχή, φέρνω το ραπ απ’ το Φάληρο σπίτι σαν να είναι η κούπα του πρωταθλητή».
Μπόμπαν: «Λάμπουμε σαν να είμαστε φτιαγμένοι από neon, πλάι από 2 Ζήτα που διασχίζουν την Ανθέων» / «Θέλω να κλέψω δυο βίλες στο Πανόραμα και να την κάνω πριν να βρουν τα αποτυπώματα» / «Οι φίλοι μου είναι φύρα, ξέμειναν στη γύρα, πες στον Μπουτάρη να κεράσει μια μπύρα» / «Αλκοολικές μητέρες για πιωμένα παιδιά, που κοιτάν να φτιάξουν όνομα πριν τα 19. Με γυαλί Eazy–E και πιστόλι Sopranos, σε σκούτερ χωρίς κράνος σαν Ναπολιτάνος, μαζεύουν τα παιδιά τους όταν πέφτουνε τα φώτα, μην πάτε απ’ τη Ροτόντα γιατί παίζουνε με όπλα».
Γρανίτες και τσιγάρα: «Την παλεύουμε 8ωρο στο 8ωρο, για ένα ζευγάρι Reebok κι ένα κούρεμα στο Φάληρο» / «Για μουσικές, ταινίες και ποιος γάμησε ποια, θέλουν να μάθουν τι λέμε στα Ηλύσια ως αργά» / «Απ’ τη Μητρόπολη πιο κάτω, τα χαράματα, το Σάββατο, σουρωμένος να φωνάζω, κολλημένος ως τον θάνατο».
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
12°
