Η άγρια Θεσσαλονίκη των συνοικιών μακριά από την Τσιμισκή

Μέρες τώρα η βία στη Θεσσαλονίκη εκρήγνυται με τέτοια σφοδρότητα, που μονοπωλεί την τοπική και την πανελλήνια επικαιρότητα: η ακροδεξιά συμμορία στον Εύοσμο, που εκτός από τραμπουκισμούς, χαρακώματα, αγκυλωτούς σταυρούς, ληστείες, ξυλίκια, εκβιασμούς και πεσίματα σε μετανάστες, στράτευε μαθητές και τους έβαζε βαποράκια να σπρώχνουν πρέζες έξω από το γήπεδο της Τούμπας, οι πιτσιρικάδες που μελάνιασαν στο ξύλο τον οδηγό του αστικού λεωφορείου στο Τριάδι και οι τρεις μαθήτριες στη Μενενεμένη που βασάνισαν τη συμμαθήτριά τους, φιλμάροντας στο σμάρτφον τη σκηνή. 

Περισσότερη βία και ανηλεής παραβατικότητα με θεσσαλονικιώτικο πρόσημο, αλιευμένη από τη μαύρη φιλολογία των ημερών: η βόμβα και η νεκρή στην τράπεζα της Πλάτωνος με την Αγίου Δημητρίου, τα κοκκινόμαυρα αναρχοντού για ανακατάληψη των «χαμένων εδαφών» στο Φυσικό του ΑΠΘ και το μέλος από την εγκληματική οργάνωση που συνελήφθηκε χθες στο Κορδελιό με ένα πενηντάκιλο πακέτο λαθραίας κόκας που μπήκε στην πόλη από τη Λατινική Αμερική, κρυμμένη μέσα σε ψυκτικό μηχανισμό πλοίου από το Λιμάνι, μαρτυρούν πως εκεί έξω υπάρχει μια άγρια και επικίνδυνη Θεσσαλονίκη, πόρρω απέχουσα από τη φαντασιακή αφήγηση περί ερωτικής και γαστροταβερνιακής πόλης, ιδανικής για city break Σαββατοκύριακα. 

Επειδή το κέντρο είναι σεταρισμένο να υποδέχεται τουρίστες, δε σημαίνει πως είναι κι έτσι στις συνοικίες πέρα από τον Λευκό Πύργο ή μετά που η Μοναστηρίου ανηφορίζει προς Κορδελιό και οι διακλαδώσεις του Περιφερειακού οδηγούν σε πολιτείες τύπου Ευκαρπία, Νικόπολη και Ωραιόκαστρο, ή ανατολικά σε Τούμπες και Πυλαίες. Λίγο να συντονιστείς με τα οπαδικά ραδιόφωνα (τα ακούω θέλω δεν θέλω όταν παίρνω ταξί) και μπορείς να ακούσεις τη χουλιγκάνικη βία να μιλά υπό μορφή τηλεφωνικής παρέμβασης σε εκπομπές που την ενθαρρύνουν. Επίσης, δεν χρειάζεται να σκάσεις νύχτα στα στενάκια των εργατικών πολυκατοικιών του Φοίνικα για να νιώσεις ατμόσφαιρα βαριά όπως στο Λονδίνο του Top Boy, ή το Πότλαντ του Ομάρ από το Wired. Είναι κάτι απόγευμα που περνάω από εκεί οδικώς και αγριεύομαι στη θέα αυτών που αράζουν ακόμα και στα παρκάκια που γειτονεύουν με την κεντρική λεωφόρο. Οι ντόπιοι Block 93 (feat Yanek, SP 93, Tanto) λιμάρουν την εικόνα της πόλης έξω από τους κεντρικούς γκλαμουρόδρομους επακριβώς: «Βγαίνουν και φωνάζουν Salonica Invicta (σ.σ. αήτητη), Novantarte λεγεώνες. Τότε ερχόμαστε με γάντια και ζώνες. Τώρα ζωσμένοι δυο τρεις τελαμώνες. Κάνουν το κομμάτι τους πίσω από τις οθόνες. Αυτά βλέπω και μπαίνω με αγκώνες. Άγριος βορράς, καυτή η Σαλόνικα. Εντάξει cobre de cabrones. If you wanna be with us you ride, if you wanna beef with us you die, If you wanna deal with us don’t lie, If you wanna live, don’t cross the line». Τους έμαθα γκουγκλάροντας στίχους που άκουσα να τραγουδούν ένα πρωινό μια παρέα μαυροφορεμένων πιτσιρικάδων μαθητών, όταν κατεβαίνοντας από την Πλάτωνος (τον δρόμο όπου έσκασε η βόμβα) βγήκα στην πλατεία Μακεδονομάχων και έπεσα πάνω τους. Λίγο μετά ο αλγόριθμος περνώντας προφανώς κι εμένα για παιδί που αγαπάει τα γκάνια, μου πάσαρε άλλο ένα «χιτάκι»-σημάδι των θεσσαλονικιώτικων καιρών. Υπογραφή Bossikan: «Represent όλη την πόλη μου, είμαι τόσο SKG. Γύρες στη Βλαωρίτου λες και πήρα LSD. Είκοσι χιλιάρικα για μια δουλειά που εκρεμμεί. Πάω να δω κάτι παιδιά στη Δημητρίου Καραμανλή».