Tο «Tabya» βρίσκεται στη Μελενίκου. Μια διατηρητέα μονοκατοικία, με πηγάδι στην αυλή, σημάδι πως η ιστορία του έρχεται από πολύ μακρυά, από την εποχή που Ταμπία ονομαζόταν η περιοχή εκείνη της Θεσσαλονίκης που εκτεινόταν κατά μήκος του ανατολικού τείχους της πόλης. Αυτός ο δρόμος που σήμερα ονομάζεται Μελενίκου επί Τουρκοκρατίας λεγόταν Πόρτα Καπί Τσεσμεσί.
Όταν αποχώρησαν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλονίκη, η γειτονιά καταλήφθηκε από ελληνικές οικογένειες, ανάμεσά τους κι αυτή του Κωνσταντίνου Δουμπλά, που έχτισε το σπίτι με πρώτη ύλη πέτρες από το κατεδαφισμένο τείχος του 1911. Φωτοτυπάδικα, φοιτητριούλες που απλώς πηγαίνουν στη σχολή τους, χρόνια τώρα, σαν πρωταγωνίστριες του δεληβόριου άσματος («στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική τους»), άστεγοι που κοιμούνται στα χαρτόκουτα, κρυμμένοι από τα μάτια των περαστικών της νύχτας, χάρη στους θάμνους του μικρού πάρκου, πρεζόνια που τραβούν για το Χημείο, αφού δεν είναι πια μυστικό, τα ντίλια γίνονται εντός του ΑΠΘ, καφεδερί-ταβλερί όπου ασκείται η νεολαία σε πρέφα, πόρτες και επιτραπέζια, ασθενοφόρα για το «Γεννηματάς»: συνηθισμένες εικόνες, στερεοτυπική αφήγηση, η ζωή στη Μελενίκου δεν κρύβει εκπλήξεις. Όλα συμβαίνουν μπροστά σου φόρα παρτίδα.
Μέχρι που πέντε παιδιά εδώ διάλεξαν να στήσουν το «Tabya», αφού πρώτα το αναστύλωσαν, το σένιαραν και το αξιοποίησαν. Καφέ, βιβλιοπωλείο-δισκοπωλείο και εκθεσιακός χώρος. Αυτές τις μέρες παρουσιάζεται η «Μέθεξη», νέα φουρνιά ζωγραφικής του Γιώργου Κόφτη. Ξεκίνησε από το γκράφιτι και τη street art, σπούδασε Καλές Τέχνες σε Φλωρεντία και Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, εικονογραφώντας παράλληλα παιδικά βιβλία. Στο «Tabya» κοινώς γίνεται κατάσταση, «αποκεντρωμένη» κατάσταση, για να υπογραμμίσουμε την τοποθεσία του, μακριά από τα συνήθη project spaces του κέντρου της Θεσσαλονίκης, που δεν ρισκάρουν να αυτονομηθούν από τον πυρήνα της: όλα σε αυτή την πόλη, λες και πρέπει να συμβαίνουν περίκλειστα από Λευκό Πύργο έως Πολυτεχνείου και από παραλία μέχρι Εγνατία. Μετά σαν να βγαίνει κάτι σε απαγορευτικό. Να όμως που ολοένα και πληθαίνουν οι «αυτόνομοι», και μπράβο τους.
Να επιστρέψω στο ζωγράφο Γιώργο Κόφτη όμως, μικρός θεούλης, αταξινόμητος, χωρίς να κατατρύχεται από εμμονές περί ένταξης των έργων του σε υπάκουα εννοιολογικά πλαίσια και συγκεκριμένες φόρμες αφηγήσης. Και να χρησιμοποιήσω μερικούς στίχους του Σαββόπουλου, «...με πομπούς και με κεραίες, φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες», εφόσον είναι γνωστή η διαπλοκή του Κόφτη και με τον καταστασιακό μπουζουκλεman και μέγα σκυλοτεχνίτη Μπάμπη Μπατμανίδη, όπως επίσης και με το δεινό ντραμίστα Βασίλη Μπαχαρίδη (Αγγελάκας, Χριστιανάκης κ.ά.), αλλά και τον Γιώργο Μπάκα, κιθαρίστα και frontman των Dada Tapes, μιας νεοpost μπάντας που δεν αστειεύεται, καθώς γρατζουνούν τίμια και χωρίς φιοριτούρες. Όπως επίσης και με τον graphic designer Βασίλη Μητσιόπουλο του δημιουργικού γραφείου Original Replica, δεινής αισθητικής πρωτοπορίας και δραστήριου, μέσω workshops και σεμιναρίων D.I.Y., σε θέματα χαρτιού, εκτύπωσης, μεταξοτυπίας και καλλιτεχνικών artworks.
Αυτή η παρέα, πέρα από το προσωπικό εκφραστικό ιδίωμα του καθενός τους, σε ζωγραφική, μουσική, γραφιστική αλλά και tattoo art και t-shirt σχεδιασμό, εφόσον μέλος τους είναι και ο πολυμήχανος Ιορδάνης Λαζαρίδης (συν πολύ καλός κομιξάς, δείτε τη δουλειά του στο EnTeeTee.com), έχει την απίστευτη πολυτέλεια να συνεργάζεται, να συνευρίσκεται και να συμπαράγει ενέργεια μοναδική! Χωρίς σοβαροφάνεια, μεγαλοϊδεατισμούς και κόμπλα φωτογένειας ή δελτίων Τύπου σε σάιτ και περιοδικά, δρουν, λειτουργούν και ταυτόχρονα ζουν τη ζωή τους στη Θεσσαλονίκη, κρατώντας ανέπαφη μια αξία που δείχνει να έχει υποχωρήσει τα τελευταία χρόνια. Την αλήθεια του underground, πως δηλαδή δρούμε χωρίς να επιθυμούμε δάφνες και καταξίωση, δρούμε γιατί μας αρέσει να κάνουμε, ζούμε για να κάνουμε και κάνουμε για να ζούμε! Κι είναι ευχής έργο να τους πετύχεις κάπου, όλους μαζί, να συζητούν και να εκτροχιάζονται, περί τέχνης αλλά και κοριτσιών, περί πόλης και περί δράσης, αφού κάπως έτσι βγαίνουν τα ωραιότερα πράγματα. Καμιά start up, win to win, ΜΚΟ, όπως λένε τέλος πάντων τις καινούργιες μοντέρνες «δημιουργικών ανθρώπων συνάξεις-δράσεις» που απεργάζονται ιδέες συνδεδεμένες με πλούτο και κοινωνική καταξίωση, δεν μπορεί να τους συναγωνιστεί.
Να πάτε στο «Tabya» και να δείτε τη ζωγραφική του Γιώργου Κόφτη. Δεν είναι παρά η κορυφή ενός από τα παγόβουνα των κομπανιών της πόλης, που είναι δεκάδες. Και φτιάχνουν μέσα από την ιστορία τους μια άλλη Θεσσαλονίκη. Άλλοι τη λένε «εναλλακτική», άλλοι «underground», οι παραπάνω τύποι την αποκαλούν σκέτα «ζωή»! Κάπου εδώ, αν υπάρχει, κρύβεται και βόσκει το μέλλον. Ανεξέλεγκτο, γελαστό, τίμιο και χωρίς κιτάπια, δημόσιες σχέσεις και βαρυσήμαντες δηλώσεις περί αστικού ιστού και «πρωτοποριακών δράσεων που στοχεύουν στην αναβάθμιση...», στοπ εδώ, πριν με πάρει ο ύπνος!
Μη χάσεις
Το… πιο naked party της χρονιάς, όπου θα παρουσιαστούν τα γυμνά πορτρέτα 32 επωνύμων, ανάμεσά τους και του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, από το φακό του περιοδικού «adore.». Τα πορτρέτα θα διατεθούν προς πώληση, για την υποστήριξη του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή». Με την υποστήριξη της Kiehl’s. 15/12, 20.30, Αποθήκη Γ’ του λιμανιού Θεσσαλονίκης.
Κάν’ το όπως ο Μπόιζ. Ο ζωγράφος Γιώργος Κόφτης εξηγεί τις εικόνες στο μεταμφιεσμένο σε σκύλο τυμπανιστή Βασίλη Μπαχαρίδη.
17°
