Περασμένο Σάββατο κατά τις 8 το απόγευμα (ναι, απόγευμα είναι πλέον, η μέρα επεκτάθηκε γοητευτικά, και μην τολμήσει να κατηγορήσει κανείς το δειλινό για ιμπεριαλιστικές τάσεις και παράνομη κατοχή επί των εδαφών της νύχτας), το πήρα με τα πόδια από το Μέγαρο για τον Λευκό Πύργο. Για το πάρτι του Gay Pride. Η περίφημη πλέον βόλτα επί της Νέας Παραλίας, εδώ που ανταμώνει όλη η πόλη, όπως επιχαίρουν οι «δημοσιοχωρόκαυλοι», ήταν ο μόνος δρόμος για να φτάσω στη γιορτή αλλά και μια άλλη γιορτή από μόνη της.
Της καταθλίψεως, όμως. Της ντούρας, της επαρχιακής, της πρεβεζάνικης –εκ της Πρέβεζας, Καρυωτάκης– αυτοκτονίας. Μόνο η μπάντα έλειπε να παίζει τον εθνικό ύμνο ή το «πρώτη κατάθεση δραχμαί τριάντα». Τα είδα όλα: νύφη και γαμπρό μετά κουμπάρου και καλλιτέχνη φωτογράφου να ποζάρουν με θέα τον ορίζοντα (και το αθέατο αλλά πάντα παρόν εις το βυθό σκατοπλαγκτόν), σε πόζες πιο κιτς και από τις παλιές που έβγαζαν οι παλιοί στα «Φώτο Τόλης» και «Φώτο Κούλης». Γέρους με αυτοσχέδιες συσκευές καραόκε να τραγουδούν νησιώτικα «ντάρι ντάρι στο γιαλό πετούν οι γλάροι», και κανείς να μην τους ουρλιάζει «μου είπε ο Όλυμπος από απέναντι να βγάλετε το σκασμό». Καψούρια με τα καλά τους και χέρι χέρι να περπατούν μοιράζοντας σάλια και ερωτική γλίτσα επιπέδου βίντεο κλιπ ΛεΠα (τα παλιά με τα ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις). Ποδηλάτες, που, ενώ εγώ σεβόμουν τη λωρίδα τους, αυτοί έγραφαν εις το παλαιότερο των πεντάλ τους τη δική μου. Καρδιοπαθείς που έτρεχαν με συνταγή γιατρού, φρεγάτες που μάρσαραν με συνταγή Βίκυς Χατζηβασιλείου (δεν πουλάει το «Πακέτο», φαίνεται, και το γύρισε σε γκουρίνα του health), φρικιά νεοrunners (νέα τάση, αγοράζουν gear σε τιμές Βερσάτσε), φρικιά σκέτα, παραδοσιακά, με μπλουζάκι Doors σε στάση οκλαδόν στο χείλος της προβλήτας και βλέμμα απλανές από τη μαστούρα. Ανύπαντρες κόρες που βγήκαν για καμάκι, ανύπαντροι μπάκουροι με σκάνινγκ επί οποιουδήποτε θήλεως διέσχιζε το πλακόστρωτο. Ερασιτέχνες αλιείς με τα γαμωκάλαμά τους (άντε τσίμπησε, αλλά σκέψου τι τρώει εκεί κάτω), οικογένειες Χωραφά με σπόρια και στραγάλια, όλοι μπλεγμένοι αναμεταξύ τους σε ένα τρελό γαϊτανάκι parade που μου θύμισε Ξάνθη της δεκαετίας του ’70 χωρίς θάλασσα, «αν, τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους/ ένας πέθαινε από αηδία…/ σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους/ θα διασκεδάσαμε όλοι στην κηδεία»!
Όταν έφτασα στη σκηνή του gay pride ένιωσα όπως ο ναυαγός που πιάνει νησί! Κι όταν τα παιδιά της παρέλασης έχοντας ολοκληρώσει την περιφορά των κεντρικών δρόμων τερμάτισαν μαζί μου στο ίδιο σημείο, στάνιαρα και όλος ο προηγούμενος εφιάλτης εξαφανίσθηκε! Τα κρουστά των Paranue, οι λυγερόκορμες τραβεστί, τα εκατοντάδες sea punk κουρέματα, τα περίπτερα ενημέρωσης, οι σημαίες Ουράνιο Τόξο, οι σφυρίχτρες, η χαρά, η περηφάνια, ο παλμός και το μέγα πλήθος υπό ρυθμούς δόνησης «one love» με επανέφεραν στον αστερισμό του «Είναι Σάββατο βράδυ/ δώσ’ μου την αγάπη σου για να πετάξω […] δώσ’ τη χαρα σ’ αυτούς που πονάνε/ στ’ αδέλφια μου/ σ’ όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε/ έι, σε σένα μιλάω»!
Αλλά ξαφνικά μου ήρθε μια άλλου είδους επιφοίτηση μέσα στη γιορτή. Γιατί με έπιασαν τύψεις για τα άδικα που σκεφτόμουνα πιο πριν. Λίγο σνομπ, λίγο ελίτ, λίγο κακία. Όχι τελικά. Η Νέα Παραλία είναι ένα τεράστιο δημοκρατικό μέτωπο. Προσφέρει έδαφος, δρόμο και ορίζοντα για όλες τις φυλές, όλη την πόλη, όλους τους ανθρώπους, ασχέτως βιοποικιλότητας! Χωρούν οι πάντες, απλώς πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε, να συνδιαλεγόμαστε και να συμβιώνουμε παρέα! Κάθε είδους «νύφη», ντύσιμο, στιλ ζωής και συμπεριφοράς. Αλλιώς ο καθένας θα στήνει την Αγρυπνία του σαν τον Άνθιμο, οι ψυχές θα διχάζονται, αιτίες και αφορμές θα εφευρίσκονται επί τούτου!
Όχι! Τη νύχτα του Gay Pride, καταμεσής της βεγγέρας, φωτισμένης από όλα τα χρώματα, ζήτησα ταπεινά συγνώμη από όλους όσους προσπερνούσα πριν ρίχνοντας κατάρες. Τον ψαρά και τη νύφη, τον καραόκε παππού και τα καμάκια, τις οικογένειες Χωραφά και την Πρέβεζα, την Ξάνθη του ’70 και τους ποδηλάτες, τα φρικιά και τους νεοrunners, όσους τους υποτίμησα, τους χλεύασα, τους κοίταξα λοξά και με μισό μάτι. Νέα Παραλία rules! Gay Pride rules! Όλοι λάικ, όλα ωραία, όλοι μαζί, όλοι θάλασσα, ορίζοντας, συγκατοίκηση και σεβασμός. Γεια σου, ρε Θεσσαλονίκη, με τα γούστα σου τα πολυποίκιλα. Σε λέω!
