Ένα διήγημα του Ηλία Κουτσούκου, δημοσιογράφου, ποιητή και συγγραφέα για τη Θεσσαλονίκη του κορωνοϊού.
Είμαι, λέει, πεζοπόρος στην παραλιακή της πόλης, αυτή που τη λένε «μπάι-πας», και έχω θυμώσει γιατί συναντώ και άλλους να βολτάρουν, άλλους που πολλούς από αυτούς δεν χώνευα χρόνια για διάφορους λόγους –μάλλον κοινωνικούς– δεν ξέρω ακριβώς, πάντως δεν γουστάρω ούτε τις καλημέρες τους.
Όλοι έχουν στο κινητό τους το 6 και φορούν κανονικά τη μάσκα τους, αν και ξέρω πως πολλοί από αυτούς έβριζαν πριν λίγο καιρό τις μπούρκες και τα τσαντόρ. Βαδίζουν στο δήθεν «κάπου έχω να πάω» και εγώ τους παρατηρώ ασφαλής μέσα στο όνειρο, που μάλλον το έχει σκηνοθετήσει ένας Κινέζος νεαρός και αυτόχειρας, με τις οδηγίες όμως του Θόδωρου Αγγελόπουλου που λάτρευε την παραλιακή.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι, κατεβάζω τη μάσκα, ανάβω το τσιγαράκι μου και βλέπω έναν μεσήλικα κομψοντυμένο, να ξεκόβει από τη βόλτα του και να με πλησιάζει σε απόσταση ασφαλείας. Κατεβάζει κι αυτός τη μάσκα του, βγάζει από την τσέπη ένα πακέτο Παλλάς –που δεν υπάρχει τώρα– και ανάβει, ενώ εγώ έκπληκτος αναγνωρίζω τον φίλο μου. Είναι ο Τάκης Κανελλόπουλος.
Με κοιτάζει σοβαρός και μου λέει «να προσέχεις, αγόρι μου, αυτή η πανδημία έχει μεγάλο τράβελιγκ και δύσκολα μονοπλάνα...». Πάνω που πάω να φωνάξω «Τακούλη μου, τι κάνεις;», οι κωλονευρο-διαβιβαστές μου εξαφανίζουν την εικόνα του και πάραυτα μου κουβαλούν κάποιες μικρούλες που κάνουν τζόκινγκ, ξεπεταρούδια γύρω στα 17-18 όλα τα λεφτά.
Κοιτάζω τις νεαρές που τρέχουν, ελαφάκια, κόντρα στο απαλό αεράκι του Θερμαϊκού και σκέφτομαι πως η Ομορφιά είναι αήττητη και έτσι θα σώσει τον κόσμο –είχε δίκαιο ο Ντοστογιέφσκι– όταν στη σκηνή εμφανίζεται η Παγώνα Σουμελίδου από τον Εύοσμο, εύσωμη, νταρντάνα στα 65 της, που την είχα γνωρίσει πριν από 25 χρόνια στην κλινική όπου νοσηλευόμουν. Προϊσταμένη της εντατικής. Στέκεται μπροστά μου και με αυστηρό ύφος μου λέει «να σταματήσετε αμέσως το κάπνισμα και βάλτε τη μάσκα σας γιατί τρέχουν τα σάλια σας, σα δε ντρέπεστε».
Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Πήγα προς το παράθυρο κι από τον Χορτιάτη ερχόταν ένα φωτεινό μωβ. Ξημέρωνε απαλά στη δύσκολη καινούργια μέρα.
«Ξυπνάτε από τα μνήματα αδικοσκοτωμένοι / Να δήτε την πατρίδαν σας απελευθερωμένη. / Ξυπνάτε από τα μνήματα, δεν είσθε πια ραγιάδες / Ξυπνάτε κι ήρθ’ η λευθεριά, έφυγαν οι αγάδες»
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου είναι σαν χρονοκαψούλα, μέσα του συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και νοηματοδοτούν η μια την άλλη οι μεγάλες ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν τη Θεσσαλονίκη
13°
