Χθες το βράδυ η πόλη ήταν δική μας. Μπορούσες και περπατούσες ελεύθερος πάνω στις λεπτές άσπρες λωρίδες, που χωρίζουν στα δυο την άσφαλτο. Κανένα αυτοκίνητο, κανένα κορνάρισμα, μόνο δυνατή μουσική και χαμόγελα. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με αναπηρικά καροτσάκια, παιδικά καροτσάκια και πατίνια, με χρωματιστές μπλούζες, βραχιόλια και πανό με συνθήματα. Χιλιάδες γυναίκες και άνδρες, όλων των ηλικιών και των εθνικοτήτων έτρεξαν και περπάτησαν μαζί στον 7ο Διεθνή Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης και στον Δρόμο Υγείας και Δυναμικού Βαδίσματος 5.000μ. Κάποιοι τερμάτισαν πρώτοι και άλλοι τελευταίοι, νικητές όμως ήταν όλοι.
«Πώς νιώθεις όταν τρέχεις;», ρώτησα έναν γνωστό μου, που συμμετείχε στον ημιμαραθώνιο. Μου απάντησε «ελεύθερος». Εγώ δεν έτρεξα, λόγω ενός τραυματισμού, αν και θα το ήθελα πολύ. Απλά περπάτησα την διαδρομή των 5 χιλιομέτρων. Το να βρίσκομαι όμως εκεί, ανάμεσα σε όλους αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους που ήρθαν για τον αγώνα, για την παρέα, για να μεταφέρουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, με έκανε να αισθάνομαι γεμάτη. Είναι σπάνιο πια να βλέπεις πλήθη μαζεμένα να γιορτάζουν τη ζωή. Συνήθως όταν βλέπεις πλήθη αισθάνεσαι το μίσος και στα μάτια σου τα δακρυγόνα, μετράς ράμματα και μελανιές στο σώμα. Χθες όμως δεν ήταν έτσι. Λες και για μια και μοναδική νύχτα, κάναμε χάρη στον εαυτό μας να νιώσει όμορφα, χωρίς ενοχές. Για μια νύχτα συναντηθήκαμε. Γνωριστήκαμε στον δρόμο, η καρδιά μας χτύπησε δυνατά, τα γόνατά μας πόνεσαν, οι ανάσες μας να κόβονται, πιαστήκαμε χέρι με χέρι, βρεθήκαμε σώμα με σώμα, λίγο ακόμα και θα τα καταφέρουμε μέχρι το τέλος. Και τα καταφέραμε. Τερμάτισα ύστερα από 1,5 ώρα.
«I am not the only traveler, Who has not repaid his debt, I've been searching for a trail to follow again, Take me back to the night we met», τραγουδάει ο Lord Huron. Είναι Σάββατο βράδυ, ξημέρωμα Κυριακής. Η πόλη έχει γεμίσει δρομείς. Εμείς στριμωχνόμαστε σε ένα μικρό μαγαζί που λέγεται Baobab, σαν τα γνωστά δένδρα της Μαδαγασκάρης και εκείνα που απειλούσαν με αφανισμό τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα. Οι Αφρικανοί αποκαλούν τα μπαομπάπ και ως «Το δένδρο της ζωής». Έχω κρύψει το μετάλλιο μου στην πλαστική διαφημιστική σακούλα του ημιμαραθωνίου. Τα γόνατά μου με πονάνε, νιώθω κουρασμένη, αλλά δεν θέλω να καθίσω. Γύρω μου κόσμος, ποτά, μουσική, καινούργιοι φίλοι, μια πόλη που γίνεται σιγά σιγά δική μου. Αναρωτιέμαι αν τα μπαομπάπ φύτρωναν μόνο στον πλανήτη Β612 και επειδή ο Μικρός Πρίγκιπας τα ξεφύτρωνε και τα πετούσε, αυτά απλά καρφώνονταν στην γη.
