Νοσταλγώ το γιαούρτι Δορκάδος, ειδικά το πρόβειο, το έτρωγες και έπαιρνες γκάζια μεγαλύτερα και από αυτά που κατάφερνε ο Σούπερμαν με τον κρυπτονίτη. (Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει άνοστα ντιζαϊνάτα και πανάκριβα γιαουρτάδικα).
Νοσταλγώ το Κεφίρ, μπορείς βέβαια να το πιεις στο «Περέκ», αλλά πού να τραβιέμαι ως το Μονοπήγαδο. Όπου Κεφίρ, τρελό ξινόγαλο, ούτε smoothies ούτε βιταμινούχο milk shake χυμών από φρούτα στο μπλέντερ με προσθήκη ζαχαρούχου Holland γάλακτος. (Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει από διατροφικά φρικιά που καταπίνουν λογής λογής χιπστερικά προϊόντα).
Νοσταλγώ και τον χύμα καπνό Κιρέτσιλερ, μυρωδάτο μυρωδάτο, όπως θυμάμαι μέχρι και αρχές ’80 να καταφθάνει από την Ξάνθη στο Καραβάν Σαράι της Βενιζέλου με ταξί από τη Θράκη και μετά να διαμοιράζεται στις ταμπακερί του κέντρου. (Στη Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι λόγω κρίσης το έχουν γυρίσει σε λογής λογής δυτικούς καπνούς, τίγκα στα χημικά αρώματα).
Νοσταλγώ την αόρατη πόλη, τη χαμένη πόλη, αυτήν από την οποία απέμειναν μόνο κάποιες καρτ ποστάλ να τη θυμίζουν. Γι’ αυτό επιβάλλεται μια βόλτα στη Βίλα Καπαντζή. Η δική μου νοσταλγία έχει να κάνει με τον 20ό αιώνα, που έφυγε, εκεί στη Βίλα όμως, οι εικόνες θα σε γυρίσουν 100-και-βάλε χρόνια πίσω, 19ο και αρχές 20ού. Είναι το αρχείο του Άγγελου Παπαϊωάννου και του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ) με καρτ ποστάλ σκέτη παραίσθηση. Ασπρόμαυρες, θολές, μεγαλειώδεις! Μπιραρίες, πατισερί, άμαξες, βιομηχανικοί χώροι, πηγάδια, κάρα, αστικές διαπολιτισμικές πλατείες όπου βολτάρουν φέσια αντάμα με γαλλικά κρινολίνα. (Στη Θεσσαλονίκη χιλιάδες πλέον ανεβάζουν στο ίντερνετ καθημερινά φωτογραφίες τους, ντεμέκ καλλιτεχνικές, μέσα από κινητό. Όμως αυτές οι φωτογραφίες έρχονται από την εποχή που ο φωτογράφος ήταν φωτογράφος και όχι «χρήστης τάδε» που πάνω στο κωλοβάρεμα ρίχνει και μια φλασιά μπαταριά).
Η νοσταλγία μου ώρες ώρες μοιάζει με φάντασμα που εμφανίζεται σε ανύποπτο χρόνο, στα καλά καθούμενα, καλή ώρα όπως τώρα, που γράφοντας αυτές τις γραμμές ακούω το “Sensomatic” των Ghost Note Project. Προηγήθηκε ένα σινιάλο στο facebook από τον Ασκληπιό Ζαμπέτα: «Γεια σου, Στέφανε! Κυκλοφόρησε η καινούργια μου δουλειά με τους Ghost Note Project και μπορείς να την ακούσεις στον παρακάτω σύνδεσμο. Είναι ανεξάρτητη παραγωγή, δηλαδή όλη η δουλειά έγινε με «τα χεράκια μας». Αν σου αρέσει βάλε και συ ένα χεράκι…».
Ο Ασκληπιός έπαιζε με τις Τρύπες, μαζί με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο ήταν οι κιθάρες-πύραυλοι, ήταν οι δυναμίτες που τα rif τους εκτόξευσαν τη μουσική τους στο υπερδιάστημα. Μια ζωή τον θυμάμαι με ένα τζιν μπουφάν, τη Μαρλμποριά στην μπροστινή τσέπη και κούρεμα ροκαμπίλι μετά φαβορίτας υπέρκομψης. Δεν μίλαγε πολύ στα περιοδικά ούτε και τότε, αφού ο Αγγελάκας ήταν ο spokesman και τα πήγαινε καλύτερα με τις λέξεις, ούτε και τώρα που οι Τρύπες πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Ο Ζαμπέτας είναι μουσικός, κοινώς δουλειά του είναι να παίζει, να σκαρώνει συγχορδίες, να κοπανάει στις σκηνές. Μετά τις Τρύπες τον πετύχαινα να παίζει με τους Νάνους, κάποιες φορές και με τον Παυλίδη, αλλά εδώ τώρα, με τους Ghost Note Project νομίζω πως τον πετυχαίνω στην καλύτερή του.
Περιτριγυρίζεται βέβαια και από μία συμμορία μουσικάντηδων ολκής: ο Τσαπράζης στο μπάσο από τα Σπαθιά, ο Τόλιος στα τύμπανα (όποιος ρωτήσει πού έπαιζε αυτός, ας γυρίσει καλύτερα σελίδα) και τον Τίτο Καργιωτάκη στο mastering της δουλειάς (όποιος ρωτήσει ποιος είναι αυτός, ας γυρίσει καλύτερα σελίδα). Παράγουν όλοι μαζί, αλλά και με τη συνδρομή εξαίρετων θεσσαλονικέων παικταράδων, έναν ήχο κάργα ψυχεδελικό, πίτα φανκ βρόμικο και 70s, απίστευτα post-punkιάρη και αμετανόητα έθνικ, ένα πράμα σαν Μουλάτου Αστάτκε, με Funkadelic και από πάνω να κουρντίζει ο Τομ Βερλέν.
Ο δίσκος κυκλοφορεί από την All Together Now του Αγγελάκα, και αυτό είναι κάτι που επίσης με «σκοτώνει», το πώς δηλαδή αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να συμπορεύονται ακόμα κι αν μετά τις Τρύπες οι δρόμοι τους πήραν χωριστές κατευθύνσεις. Οκτώ τραγούδια που δεν μπορώ να διαλέξω ποιο είναι καλύτερο, όμως μπορώ να μαρκάρω τα πιο αγαπημένα μου: “The secret” και “Don’t Trust The Megaphone Man”. (Στη Θεσσαλονίκη χιλιάδες παιδιά φτιάχνουν μουσική, αλλά, πίστεψέ με, κανένας δεν μπορεί να «γαβγίσει» όπως αυτά τα «σκυλιά» και να «δαγκώσει» όπως το κάνουν οι Ghost Note Project).
Τιμή και δόξα τους, επομένως, και γιατί όχι, και ένα άγαλμα που πρέπει κάποτε να ανορθωθεί για αυτά τα αγόρια που βρίσκονται πάντα στο πόστο τους, λιώνουν τα όργανά τους και γράφουν το σάουντρακ της πόλης. (Στη Θεσσαλονίκη ακόμα να μαζέψουνε τα αεροπανό με τον Πλούταρχο, τους Vegas, τη Σαμάνθα Φοξ, την Πάολα και τους Onirama που κρέμονται και ανεμίζουν στον περιφερειακό υπενθυμίζοντάς μας τη γαϊδουριά των υπευθύνων, που μπορεί το καλοκαίρι να πέρασε, οι συναυλίες να έγιναν, τα πολιτιστικά events (μη χέσω) να έλαβαν χώρα, αλλά ο όνος όνος, σιγά μη φιλοτιμηθούν να τα αποκαθηλώσουν).
