Στον Κεραμεικό... σκέφτομαι, εδώ όπου συναντηθήκαμε πρώτη φορά ένα βράδυ Σαββάτου στις 21.30, και χωριστήκαμε το επόμενο πρωί στις 6 σ’ ένα «μπαλκόνι» στον Λυκαβηττό
Urban Lines Κεραμεικός: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας.
Σήμερα βιάζομαι εγώ. Έχω αργήσει τραγικά πολύ, κάτι το οποίο με αγχώνει αφάνταστα. Δεν θέλω απλά να είμαι στην ώρα μου, θέλω να φτάνω νωρίτερα ώστε να αποσυμπιέζομαι πριν έρθει ο άλλος. Όταν, δε, φτάνει εκείνος πρώτα και τον βρίσκω στο σημείο συνάντησης, ενοχλούμαι κιόλας. Είμαι παράξενη, I know. Δεν ξέρω πώς έγινε αλλά έχω ήδη εισιτήριο οπότε περνάω από τις αργές, διαφανείς θύρες και κατεβαίνω δύο-δύο τα σκαλιά για την πλατφόρμα. Ο Μέρφι όμως δεν μου το χαρίζει και χάνω το τρένο.
Τώρα βρίσκομαι στη φάση που μ’ έχουν πιάσει τα διαόλια μου και μου φταίνε τα πάντα. Εσύ, ναι εσύ, εκεί στο βάθος, γιατί αναπνέεις έτσι; Όσοι με γνωρίζουν καλά, κάπου εδώ θα είχαν ήδη απομακρυνθεί λίγο, δίνοντάς μου ένα 10λεπτο να ηρεμήσω (σαν έναν δράκο που ξεφυσάει). Στον πρώην μου έστελνα warnings πριν φτάσει σπίτι: μόλις μπεις αγνόησέ με, it’s one of those days. Η απάντηση συνήθως ήταν: διάλεξε σειρά, φέρνω MacDonald’s. It’s the little things.
Λίγα λεπτά αργότερα κάθομαι, ξεφυσώντας ακόμα, σε μία θέση με μία κυρία δίπλα μου, μια γιαγιούλα διαγώνια δεξιά μου, και ένα παλικάρι απέναντί μου, τον οποίο είχε πάρει ο ύπνος. Ξεκίνησα να τον χαζεύω, ασυναίσθητα αρχικά, μέχρι που κατάλαβα ότι κάτι μου θυμίζει. Μέχρι την επόμενη στάση είχα καταλάβει ποιος ήταν. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν Μάιος του 2014. Είχαμε πάει να δούμε το Godzilla στο σινεμά. Δεν την είδαμε ποτέ ολόκληρη την ταινία.
Δεν ήξερα εάν ήθελα να ξυπνήσει πριν φύγω. Καμιά φορά η τελευταία ανάμνηση με κάποιον έχει με το χρόνο διαστρεβλωθεί αρκετά ώστε να σε ευχαριστεί και να σε καθησυχάζει. Έτσι μπορεί η δημιουργία μιας καινούργιας, χρόνια μετά, να καταρρίψει τις όμορφες ψευδαισθήσεις σου. Τι μου ’χε μείνει απ’ τον Ορέστη; Πολλά ξάγρυπνα βράδια, ένα κουτί με cupcakes, το έντονο βλέμμα του, και μια κυριακάτικη ανατολή.
Ο καθένας μας ένας τεράστιος κύβος του Ρούμπικ, χωρίς λύση...
Ο Μίλαν Κούντερα γράφει πως το πρόβλημα των ανθρώπων είναι το γεγονός ότι θεωρούν ευτυχία την επιθυμία για επανάληψη, ενώ η αλήθεια είναι ότι ο ανθρώπινος χρόνος πάει μόνο μπροστά, και όχι σε κύκλους. Το θέμα είναι ότι δεν μαθαίνουμε, γιατί όσες φορές έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια λούπα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι το ίδιο... όχι πια. Γι’ αυτό δεν θέλω να ξυπνήσει. Δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν. Το σύμπαν στο οποίο ξαγρυπνήσαμε έχει μετακινηθεί μακριά μας, όντας ο καθένας μας ένας τεράστιος κύβος του Ρούμπικ, χωρίς λύση. Για κάποιους οι κινήσεις είναι στρατηγικές, ενώ για άλλους τυχαίες.
Την ώρα που φτάνουμε Κεραμεικό η κυριούλα που κάθεται δίπλα του κάνει μια άγαρμπη κίνηση και τον σκουντάει. Εκείνος ανασηκώνεται, ανοίγει τα μάτια και κοιτάει γύρω του. «Ελένη;» τον ακούω να λέει. Γαμώτο. «Γεια σου» του απαντώ αμήχανα. «Πώς είσαι;» με ρωτάει, λες και θα απαντήσω οτιδήποτε άλλο από «καλά». «Μια χαρά, εσύ;» (I hate small talk) «Και εγώ καλά, όπως τα ξέρεις. Καλό το Princess Bride;» (Είχε προφανώς δει την ιστορία μου στο ίνστα χθες βράδυ) «Γαμάτο, δεν το είχα ξαναδεί. Πώς γίνεται να μην έχει περάσει μέρα από πάνω σου, μου λες;» του λέω με ειλικρίνεια. Γελώντας μου απαντάει «α ρε Ελένη, πάντα έκανες τα καλύτερα κομπλιμέντα!» (Ανάθεμά με)
Στον Κεραμεικό... σκέφτομαι, εδώ όπου συναντηθήκαμε πρώτη φορά ένα βράδυ Σαββάτου στις 21.30, και χωριστήκαμε το επόμενο πρωί στις 6 σ’ ένα «μπαλκόνι» στον Λυκαβηττό. Με φίλησες πρώτη φορά στο La Vie en Rock στην Κολοκοτρώνη στις 4 το πρωί, θυμάσαι; Αντ’ αυτού όμως τον ρωτάω εάν είναι καλά και πώς πέρασε στο τελευταίο του ταξίδι (είχα και εγώ δει την ιστορία του στο ίνστα). «Ήταν τέλεια, δεν το χορταίνω το Άμστερνταμ, στο ’χω πει!» μου απαντάει ενώ σκέφτομαι ότι ένα βράδυ μπροστά σ’ έναν καθρέφτη με ρώτησε εάν προτιμώ να βλέπω ή να νιώθω. Θυμάσαι τι απάντησα;
«Εσύ πήγες πουθενά φέτος;» συνέχισε. «Ναι, πήγα Βερολίνο, όπως κάθε χρόνο. Πέρασα πολύ όμορφα». Τον έβλεπα να μου χαμογελάει και σκεφτόμουν εκείνο το μικρό διαμέρισμα στον Άλιμο, την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, να αποκοιμιέμαι για λίγο στην αγκαλιά του από την κούραση, το παιχνίδι γνώσεων που παίζαμε στις 3 τα ξημερώματα, το σοκολατένιο frosting του cupcake που έγλειψα απ’ το μάγουλό του, και ότι εκείνο το βράδυ φορούσα το Ramones μπλουζάκι που είχα πάρει την ίδια μέρα. Θυμάσαι; Αλλά μετά με αφυπνίζουν τα λόγια του Tomino που σιγοτραγουδάω εμμονικά εδώ και 3 μέρες, when time occurs, don’t make it right.
«Χάρηκα πολύ που σε είδα, Ορέστη μου. Θα τα πούμε» του είπα ενώ σηκώθηκα για να φύγω.
19°
