Urban Lines Δουκίσσης Πλακεντίας: Η Ελένη Χελιώτη αφηγείται urban ιστορίες από το μετρό της Αθήνας.
Δεν ήθελα να πάρω το μετρό σήμερα. Προτιμούσα να φάω την κίνηση αλλά να είμαι μόνη μου, να ακούω μουσική και να καπνίζω ενώ πίνω γουλιά-γουλιά τον καφέ από το αγαπημένο μου καφεκοπτείο. Ας όψεται. Μπήκα κλασικά στον Άγ. Δημήτριο με τελικό προορισμό τη Δουκίσσης Πλακεντίας. Βρήκα έναν μικρό χώρο να σταθώ, έβγαλα το βιβλίο μου (τον «Λύκο της Στέπας» του Έρμαν Έσσε το οποίο διαβάζω για 4η φορά) και απορροφήθηκα ξανά από την ιστορία του Χάρι Χάλερ.
Μετά βίας άκουσα την άφιξή μου στο Σύνταγμα όπου αναγκάστηκα να διακόψω την ανάγνωσή μου με τα ήδη υπογραμμισμένα λόγια «σαν σώμα ο καθένας είναι μόνος, σαν ψυχή ποτέ». Κατέβηκα τα σκαλιά γρήγορα προς Αεροδρόμιο και αφού είδα πως το επόμενο τρένο θέλει άλλα 4 λεπτά, ξανάνοιξα το βιβλίο. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι ήταν γύρω μου, ούτε γιατί εντέλει το τρένο ήρθε αμέσως, ούτε πώς πρόλαβα να διαβάσω άλλες 3 σελίδες. Μπήκα μέσα και ακούμπησα την πλάτη μου στις πόρτες που θα ξανάνοιγαν στην επιστροφή.
Λίγο μετά τους Αμπελόκηπους το βλέμμα μου έκλεψαν δύο γυναικεία χέρια, τα οποία «έπαιζαν» με ένα σώμα. Το σώμα ήταν αντρικό, νέο, λεπτό, ασμίλευτο σε τέτοια αγγίγματα. Δεν ήθελα να σηκώσω τα μάτια μου ακόμα. Τα χέρια της ήλεγχαν τον κορμό του και κινούνταν στρατηγικά αλλά με μια εκπληκτική αρμονία. Το ένα του χέρι ήταν τυλιγμένο γύρω της, ενώ το άλλο κρατούσε τον στύλο ψηλά για να στηρίζεται. Η μπλούζα του ήταν ελαφρά ανασηκωμένη στην αριστερή πλευρά λόγου της στάσης του, και το τζιν του «καθόταν» χαμηλά.
Το δέρμα του ήταν κατάλευκο, δημιουργώντας την τέλεια αντίθεση, όταν τα μαύρα βαμμένα νύχια της πέρασαν ανεπαίσθητα αλλά βασανιστικά αργά από το εκτεθειμένο του σώμα. Όταν είδα το δέρμα του να ανατριχιάζει και την κοιλιά του να συρρικνώνεται λόγω μιας βαθιάς εισπνοής, η ζωή του Χάρι Χάλερ μεταφέρθηκε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Άφησα τα μάτια μου να ακολουθήσουν τα χέρια της. Με πήγαν πρώτα στον λαιμό και μετά στο πρόσωπό του όπου είδα ένα αγόρι όμορφο και νεότερο απ’ όσο φανταζόμουν, γύρω στα 23. Είχε κοντά καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια. Ήταν φρεσκοξυρισμένος, και τα ελαφρώς ανοιχτά σαρκώδη χείλη του φαίνονταν να αφήνουν πρωτόγνωρες ανάσες επάνω της.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, τα δυο της χέρια τον εγκλώβισαν σε μια οριακά παρεμβατική αγκαλιά και έστρεψε τα δικά της χείλη προς τον λαιμό του, χωρίς όμως να τον αγγίξουν, επιτρέποντάς μου να δω για πρώτη φορά τη μία πλευρά του προσώπου της. Ήταν όμορφη, με «σκληρά» χαρακτηριστικά, και τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερή του. Όταν ξεκίνησε να του ψιθυρίζει, είδα τις κόρες των ματιών του να διαστέλλονται αργά και τη γλώσσα του να βρέχει το στεγνό του στόμα. Τα μάτια μου αναπήδησαν ενστικτωδώς στο δεξί του χέρι του οποίου τα δάχτυλα είχαν ασπρίσει ενώ έσφιγγε τον στύλο.
Ενώ τα μάτια μας ήταν αντικριστά, δεν μπορούσε να με «δει». Η όραση είχε καταστεί ανούσια. Το σώμα του ήταν ακίνητο, αλαβάστρινο, κλειδωμένο στον χωροχρόνο των λέξεών της· το δικό της όμως κινείτο με μικρές ταλαντεύσεις, δεξιά και αριστερά... σαν ένα έμψυχο εκκρεμές που τον είχε υπνωτίσει. Όταν τα χείλη της έπαυσαν, εκείνος φάνηκε να ξανανακτά τον έλεγχο του σώματός του. Εκείνη απομακρύνθηκε ελάχιστα, και βάζοντας τα χέρια πίσω από την πλάτη της, ακούμπησε απαλά στον κεντρικό στύλο, δίνοντάς του την άδεια να «αναπνεύσει» ξανά.
Όση ώρα τους παρατηρούσα, τα χέρια του ήταν ακίνητα. Τώρα, ενώ το δεξί το κρατούσε ακόμα σταθερό, το αριστερό είχε πέσει δίπλα του σαν μίας μαριονέτας, αφού ο μαριονετίστας την έχει αφήσει στην άκρη για να κάνει ένα διάλειμμα. Τη φαντάστηκα σε ένα πιο οικείο και σκοτεινό περιβάλλον να στέκεται λίγο μακριά του, καπνίζοντας αργά, ενώ τον καρφώνει με τα μάτια της, βλέποντας παραμέσα του, και προετοιμάζεται για τη δεύτερη Πράξη.
Επιστρέφοντας το βλέμμα μου σε εκείνον, και νιώθοντας σχεδόν τραχιά την ανάσα του Χάλερ να αναβλύζει από το ακόμα ανοιχτό μου βιβλίο, είδα το παλικάρι να με κοιτά κατάματα και να μου χαμογελά, σαν να με ρωτούσε εάν μου άρεσε το show. Περίμενα να ντραπώ και να κοιτάξω αλλού γρήγορα ή απολογητικά, αλλά δεν το έκανα. Συνέχισα να τον κοιτάω μέχρι που εκείνη ανασηκώθηκε, του άρπαξε το χέρι και βγήκαν από το τρένο.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
