Περισσότερο από συνθήκη και λιγότερο από συνειδητή επιλογή, ζω –όπως οι πιο πολλοί- με την τεχνολογία κυριολεκτικά στα χέρια μου. Με ενημερώσεις που πρέπει να διαβαστούν, θέματα που απαιτούν γρήγορη ανταπόκριση, ερωτήσεις που ζητούν απάντηση και μια περιέργεια για τα «νέα» και τις «ειδήσεις» που όλο και με τραβάει, από συνήθεια, στην ψευδαίσθηση μιας διαρκούς ανάγκης «να μάθω τώρα». Το αποδέχτηκα και το συνήθισα, μα υπάρχει ακόμα κάτι που με κάνει να αντιστέκομαι και, κάποτε, να επαναστατώ. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την προτροπή «να δώσω το στίγμα μου».
Έτσι όπως ζω, με τη συσκευή διαρκώς κολλημένη στο χέρι, ανάμεσα σε μέιλ, μηνύματα κι εφαρμογές, είναι στιγμές που η οθόνη ανάβει με τα παρακλητικά «πείτε μας πού βρίσκεστε» ή, ακόμα χειρότερα «πώς νιώθετε». Σ΄αυτές τις σειρήνες δεν υποκύπτω, παρά σπάνια.
Δεν είναι μόνον οι αυτονόητοι λόγοι ασφαλείας. Είναι, περισσότερο, η αίσθηση της ιδιωτικότητας, της ελευθερίας. Αν είναι κάτι που όλο και περισσότερο αποζητώ μεγαλώνοντας, είναι να χάνομαι. Ώρες-ώρες να μην ξέρει κανείς, κατά το δυνατόν, τις συντεταγμένες της ζωής μου – γεωγραφικές κι όχι μόνον. Κι είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που τόσο αγαπώ να τρέχω: για να χάνομαι στον κόσμο. Βάζω τα παπούτσια μου, βγαίνω στην άσφαλτο κι από εκεί, στις μέρες που τρέχω μόνη –τις περισσότερες τα τελευταία χρόνια– οι ίδιες οι διαδρομές με καλούν. Απλώνονται μπροστά μου και διαλέγω. Διαλέγω, ας πούμε, να ανέβω από την άσφαλτο στο Λυκαβηττό, στο θέατρο ή ψηλότερα, στον Άη-Γιώργη, ή να ακολουθήσω τον περιφερειακό γύρω απ΄το λόφο, στις μαλακές του περιστροφές. Άλλοτε παίρνω το χωμάτινο μονοπάτι και ανεβαίνω κάθετα κι επίμονα, ανάμεσα σε πέτρες και πρασινάδες, με την ανεμελιά που συνήθως μου λείπει, ώσπου να φτάσω σε ένα ξέφωτο, το ίδιο πάντα, που βλέπει την Αθήνα. Κάποτε κατηφορίζω, περνάω ξυστά απ΄τον Κήπο και φτάνω στην Ακρόπολη. Ανεβαίνω ως του Φιλοπάππου, να ακούσω λίγο την ξεχασμένη καρδιά της αρχαίας πόλης, και κατεβαίνω στην Πλάκα. Σταθερά εφοδιασμένη μ’ ένα κέρμα στην πίσω τσέπη του κολάν, σταματώ στη Ρωμαϊκή Αγορά κι ανάβω στα γρήγορα ένα κερί στην Παναγία τη Γρηγορούσα. Έπειτα ανηφορίζω απ΄τα Αναφιώτικα, ανάμεσα σε σκαλάκια και αυλές, κι επιστρέφω στη βάση μου γαλήνια, ισορροπημένη και ευτυχής με τη μικρή μου κατάκτηση. Πρωί καθώς είναι, συνήθως το σπίτι κοιμάται ακόμα κι έτσι δεν χρειάζεται να δώσω λογαριασμό για την περιπλάνηση - το πού και το πώς της διαδρομής μου. Όχι πως θα πείραζε αυτή η μοιρασιά, μα κάποτε είναι τόσο λυτρωτική η αίσθηση πως για λίγο, για κάποιες στιγμές, κανείς δεν σε περιμένει και κανείς δεν περιμένει από εσένα. Απολαμβάνεις το χάσιμο στον κόσμο χωρίς να χρειάζεται να δώσεις συντεταγμένες του τόπου ή της καρδιάς. Τα δικά σου βήματα αρκούν για να βρεθείς όπου θέλεις, ενώ μπροστά σου απλώνεται η αληθινή ζωή.
Δεν είναι πάντα αναγκαία συνθήκη η μοναξιά για να βουτήξεις στη στιγμή και να τη νιώσεις. Κάποτε, στο τρέξιμο ή στη ζωή, είναι ισχυρότερα τα αθροίσματα –ιδίως στα χαλαρά, απολαυστικά τρεξίματα της ραστώνης. Όμως και στο τρέξιμο και στη ζωή οι συντεταγμένες της μοιρασιάς ορίζονται αλλιώς, πέρα απ’τα δεδομένα του GPS. Με κοινά βήματα σε ευθείες και ανηφόρες, που μαθαίνουν να κοντοστέκονται ή να ανοίγουν για να βρουν κοινό ρυθμό. Με βλέμματα που απλώνονται στην ίδια κατεύθυνση. Με το ρυθμό της καρδιάς, που συγχρονίζεται όπως το βήμα. Με λόγια ή με σιωπές – εξίσου ισχυρές. Με γεμάτες παύσεις που περιέχουν αυτό που μοιράζεται χωρίς ανάγκη υπομνηματισμού ή εξήγησης. Τότε δεν χρειάζεται καν η γεωγραφία για να πιστοποιήσει τη συνύπαρξη. Ξέρεις πού βρίσκεσαι κι είναι τέτοια η αλήθεια της στιγμής που το σκηνικό της θα μπορούσε αίφνης να μεταφερθεί αλλού, σχεδόν χωρίς να αλλάξουν τα δεδομένα της. Αν είσαι μόνος, χάνεσαι με χαρά απ΄τον κόσμο. Αν είσαι με παρέα, δεν χρειάζεται παρά να αναγνωρίσεις τη στιγμή – κι εκεί, ένα βλέμμα ή ένα βήμα αρκεί. Κι εκεί η τεχνολογία δεν έχει θέση. Μοιράζεσαι στο χώρο και στη στιγμή, με κοινά βήματα και μια αίσθηση που αθροίζεται στις άλλες δρομικές στιγμές. Εγγράφεται μα, ευτυχώς, δεν αποτυπώνεται σε δημόσια χρήση.
13°
