Χτες το πρωί, σταματημένη στη Βασιλίσσης Σοφίας, στη γωνία του Εθνικού Κήπου, περίμενα υπομονετικά να ανάψει το φανάρι για να περάσω. Επιστρέφοντας απ’ τη συνηθισμένη σαββατιάτικη διαδρομή μου, κουνούσα κάπως ανόρεχτα τα πόδια μου για αποθεραπεία κι άκουγα μουσική. Και τραγουδούσα. Μάλλον μια ιδέα πιο δυνατά, γατί το βλέμμα του αστυνομικού που ακουμπούσε νωχελικά στον περίβολο του Κήπου στάθηκε επάνω μου μια ιδέα πιο επίμονα. Του χαμογέλασα κι έριξα λίγο τον τόνο, κατεβάζοντας μαλακά τις τελευταίες φράσεις του τραγουδιού μου. Την ένιωθα την απορία του, γεννημένη λιγότερο από την ένταση και περισσότερο απ’ το τραγούδι που μουρμούριζα. Κάτι δεν του ταίριαζε. Η εικόνα μου στο φανάρι, με τα μαύρα ρούχα, το χρονόμετρο και τα ακουστικά στα αυτιά, με την κόπωση της διαδρομής αποτυπωμένη ακόμα στο πρόσωπο, δεν ταίριαζε στο «φεύγω απ΄αυτό που νιώθω» που έβγαινε μουρμουριστά από το στόμα μου σιγοντάροντας τον Μητροπάνο. Την ήξερα την απορία και την έκπληξη από άλλες φορές, άλλα τραγούδια κι άλλες διαδρομές. Την αναγνώριζα εύκολα.
Βλέποντας τον δρομέα στην προσπάθεια, με το βλέμμα στον ανοιχτό δρόμο, το διασκελισμό να ανοίγει και τα ακουστικά στα αυτιά, κάτι υποθέτεις για τη μουσική του. Κάτι από αυτά του συρμού, τα θορυβώδη, τα «μπητάτα». Κάτι ξένο, συνήθως. Υποθέτεις πως η μουσική δίνει ρυθμό στην προσπάθεια, δίνει τον τόνο στα πόδια. Φαντάζεσαι κάτι σαν τις μουσικές των γυμναστηρίων, μαζικές και απρόσωπες, με άγνωστους συντελεστές. Μα, μιλώντας εξ ιδίων, δεν είναι πάντοτε έτσι.
Τρέχοντας, ακούω μουσική στην καλύτερη δυνατή συνθήκη. Με τα ακουστικά στα αυτιά και τον ήχο δυνατά, απολαμβάνω μια μοναδική στιγμή ευτυχίας. Ευτυχίας διπλής, καθώς συνδυάζει δύο από τις πιο μεγάλες μου αγάπες. Βγαίνοντας στο δρόμο, διαλέγω τη μουσική μου προσεκτικά, όχι τόσο για να συνοδέψει τη διαδρομή, όχι για να δώσει ρυθμό στα πόδια και να καθρεφτίσει το ρολόι και το tempo μου, μα για να συνοδέψει τη στιγμή και να φωτογραφίσει τη διάθεση. Είναι μέρες που τρέχω επιμένοντας σε ένα τραγούδι πολύ αργό, διόλου ρυθμικό, κι ας είναι γρήγορος ο ρυθμός που ακολουθώ. Είναι άλλες που ακούω το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά για μια ολόκληρη προπόνηση, καθώς εκείνο μόνον αντανακλά με απόλυτο τρόπο τη διάθεση της μέρας. Άλλες που η μουσική και το τέμπο της άσκησης δένονται σε σχέση αρμονική. Κι άλλες που ακούω μέρες μέσα μου ένα τραγούδι και θέλω να το χαρώ στο δρόμο.
Το τρέξιμο και η ακρόαση δεν είναι μια ενιαία εμπειρία. Κάποτε αλληλοσυμπληρώνονται, κι άλλοτε φαινομενικά κοντράρουν η μία την άλλη. Στη δρομική εμπειρία μου, πάντα βρίσκουν έναν ιδανικό τρόπο να συνυπάρχουν - με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κάποτε η μουσική υποτάσσεται στην προπόνηση, στο πρόγραμμα και στην ιδιαιτερότητα της διαδρομής που ανοίγεται μπροστά σου. Υποβαθμίζεται, δίνοντας προτεραιότητα στο δρόμο. Κι άλλοτε κυριαρχεί, αφήνοντας τα πόδια να ακολουθήσουν το ρυθμό της. Λειτουργεί σαν μουσικό χαλί, χωρίς να βαραίνει, χωρίς να προσβάλλει τη στιγμή. Μα όπως κι αν παίζει, πάντα καθορίζει τη διαδρομή. Δεν είναι αδιάφορη ή συμπληρωματική. Μετέχει στην αίσθηση της στιγμής, όσο το σώμα.
Όταν γυρίζω πίσω στις στιγμές που ξεχώρισα στους δρόμους, θυμάμαι ένα-ένα τα συστατικά τους. Τη διαδρομή με τα περάσματά της, το φως, τις μυρωδιές της εποχής. Θυμάμαι τη διάθεση της στιγμής, το μικρό ή μεγάλο φορτίο που κουβαλούσα τρέχοντας. Με την ίδια καθαρότητα, με τη δύναμη μιας καθοριστικής ανάμνησης, θυμάμαι και τη μουσική που με συνόδεψε. Κι αυτή είναι η πιο σταθερή παρέα μου στους δρόμους, στα χρόνια που τρέχω μόνη. Εκατοντάδες χιλιόμετρα με παρέα φωνές και μελωδίες που ξεδιπλώνονται. Η Λιζέτα και ο Mark, ο Μίλτος και ο Λαυρέντης, ο Μητροπάνος και η Sezen, αφανείς συνοδοπόροι στις διαδρομές μου. Κι ούτε θα μάθουν πόσα χιλιόμετρα τρέξαμε μαζί...
17°
