«Το λογαριασμό παρακαλώ», κάποιος είπε από την παρέα. Τα ούζα μας είχανε ζαλίσει λιγάκι. Κουβεντιάζαμε για την κούρσα των 100 μέτρων, ο ταχύτερος άνθρωπος του κόσμου δεν ήταν αυτός που όλοι περιμέναμε, ο παρουσιαστής μίλησε για πάνω από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Ο νικητής με την ρετσινιά του ντόπινγκ πάνω του έδωσε μαθήματα ψυχολογίας, άραγε πώς είναι να σε γιουχάρει ένα ολόκληρο στάδιο και να κερδίζεις μια τέτοια κούρσα, τι αισθάνεσαι άραγε; Τι μπορεί να σκέφτεσαι ή να μην σκέφτεσαι; Το γήπεδο του Λονδίνου σιωπηλό δεν χειροκρότησε μα έμεινε σαστισμένο, ο παρουσιαστής μίλησε για Fair Play, μάλλον δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα.
Θυμήθηκα πριν μερικά χρόνια σε έναν αγώνα όταν τερμάτισα σχεδόν ξέπνοος, ο προπονητής μου να με περιμένει στον τερματισμό για να με συγχαρεί. Του είπα καταϊδρωμένος και σχεδόν λυπημένος «δεν τα πήγα καλά ρε συ coach, αυτός εκεί με νίκησε». Τότε γύρισε με κοίταξε με τα εκφραστικά του μάτια όλο έκπληξη και είπε «ρε συ τι είναι αυτά που μου λες;».
«Τι σημασία έχει αυτό που λες, εσύ τι έκανες για τον εαυτό σου, έπρεπε να είσαι χαρούμενος; Tι προσπαθούσες τόσο καιρό στις προπονήσεις;». Και έφυγε σαν να του είχα γκρεμίσει τις δικές του προσπάθειες τόσων χρόνων.
Τις επόμενες μέρες τα λόγια του, μου τριβέλιζαν το μυαλό, κάτι είχα καταλάβει λάθος, κάτι σημαντικό είχα ξεχάσει διά μαγείας. Είχα ξεχάσει τις δύσκολες προπονήσεις μου, ήταν λες και είχα χάσει κάτι από εμένα. Στον αγώνα είχα χάσει παντελώς τον στόχο μου, πίστεψα ότι κάποιον άλλο έπρεπε να νικήσω εκτός του εαυτού μου, έψαχνα μόνο αντιπάλους για να νικήσω και όχι να επιβεβαιώσω ή να σπάσω τα δικά μου όρια, αυτά των δικών μου κόπων.
Ο αθλητισμός παραμένει σχολείο, παραμένει και η καλύτερη σπουδή για τον εαυτό σου. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου όταν είσαι αθλητής το περνάς στην προπόνηση και όχι στους αγώνες. Οι αγώνες δείχνουν ένα μέρος της προσπάθειας όχι όμως όλη την προσπάθεια, καλώς υπάρχουν, η προπόνηση διαμορφώνει όμως τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε αθλητές που τερματίζουν κλαίγοντας, δεν κλαίνε μόνο για την νίκη που πήραν ή χάσανε, είναι για την σκληρή προπόνηση που άντεξαν, όσο κι αν φαίνεται περίεργο. Δεν είναι εύκολο να αναμετράσαι καθημερινά με εσένα τον ίδιο. Έχει απογοητεύσεις, χαρές και προπάντων κούραση να πιστεύεις σε εσένα.
Τα τελευταία χρόνια το σύννεφο του ντόπινγκ μας σκεπάζει όλους, κινδυνεύοντας η προσπάθεια του ανθρώπου που με τόσο ιδρώτα κρατήθηκε τόσα χρόνια, είμαστε στα στάδια για να διαμορφώσουμε τις προσωπικότητες μας, αν όχι σε κάτι ανώτερο σε κάτι τουλάχιστον δίκαιο και για αυτό που προσπαθούμε ο καθένας ξεχωριστά, να χαρούμε τη νίκη της προσπάθειας και όχι τη νίκη για τη νίκη. Στο Λονδίνο τα φώτα του σταδίου έκλεισαν, όλοι πάλι κάτι μάθαμε, ακόμα και αυτοί που δικαιολογημένα πιστεύουν ότι οι νίκες είναι γεμάτες παρατράγουδα. Η ελπίδα παραμένει στα στάδια με τα μικρά φώτα και μακριά από τηλεθεάσεις με τα παιδιά και τους προπονητές που παλεύουνε να μην χαθεί ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: η προσπάθεια.
21°
