Το καλύτερο street food της Θεσσαλονίκης στο κέντρο αλλά και στις άκρες της πόλης.
Αυτό είναι ένα σημείωμα για το γρήγορο, τσαχπίνικο και μακαριστό street food της πόλης, παραδοσιακό αλλά και ποστ μόντερν. Το λες και προσωπική λίστα με αγαπημένες γεύσεις και διαδρομές. Όμως, θα σέβεστε: Ουκ ολίγες ταξίδεψα πρωινιάτικα ως το Ρύσσιο, τρία τέταρτα δρόμος από το κονάκι μου στην Άνω Πόλη, μόνο και μόνο για το σουσαμένιο κουλούρι του Αράπογλου. Κρατσανιστό από έξω και με υπέροχα μαλακή και τρυφερή ψίχα, όποιος δοκιμάσει το «κολλίκιον» του Αράπογλου, κουλουρομαγεύεται, φλασάρει και συνδέεται ευθέως με τη γευστική ιστορία της Θεσσαλονίκης, καθώς η λέξη κρατά παράδοση και ρίζα από τη βυζαντινή αρτοποιητική της δικέφαλης Κωνσταντινούπολης.
Κουλούρι σπέσιαλ και αχτύπητο και ισοπαλία το ντέρμπι, είναι και του Μπακόλα στη Χρυσοστόμου Σμύρνης. Εξαίσια κρατσανιστό και μερακλίδικα ψημένο, καθημερινά προκαλεί ουρές και μέγα συνωστισμό έξω από την πόρτα του. Εκτός από το κουλούρι, ο Μπακόλας τα σπάει και στην πρασοτυρόπιτα, ενώ ένα στενό παραδίπλα, στη Μητροπολίτου Ιωσήφ, η μεταμοντέρνα (και!) τυροπιτερί και προζυμερί MLRT μοστράρει την κιμαδόπιτα μέσα σε μια εκμαυλιστική φοκάτσια, κοντράστ στους κλασικούς μπουγατσένιους οσκαρικούς κιμάδες της ιερής τριπλέτας Μπαντήςστην Παναγία Φανερωμένη, Δήμος στην Τριανδρία και Νέον στη Φράγκων.
Μπουγάτσα Μπαντής
Δύσκολο σε αυτήν την πόλη να κρατήσεις δίαιτα, εγκράτεια και σιλουέτα, με τόσες εύφημες μνείες και αριστείες που καραδοκούν σε κάθε γειτονιά από κέντρο ως τα απόκεντρα: Από το καρβελάκι ψωμί με γραβιέρα και ελιά που πουλά η microφουρναρική 72h των Δούζηδων (Ergon) και το αποπλανητικά βουτυράτο κρουασάν σάντουιτς του αρχιμάστορα Senol με παρμεζάνα, ρόκα, κρέμα φασκόμηλο και prosciutto crudo (και τα δυο βρίσκονται επί της Παλαιών Πατρών Γερμανού), ως το αξεπέραστο french toast του Estrella στην πίσω πλευρά της Αγίας Σοφίας, με crème anglaise βανίλιας, δροσερή κρέμ πατισερί και κομπότ κόκκινων φρούτων, δυο χιλιάδες και λίγα λέω καλορί είναι ο δρόμος. Αλλά χαλάλι, γιατί της Σαλονίκης μοναχά της πρέπουν (εκτός από το καράβια και τα κλισέ του Καββαδία) οι θερμίδες.
Surfer Maya
Το τελευταίο μαρκάρισμα από το Estrella το λες και σαν το τσουρέκι του Μουρούζη ή το άλλο θεικό μαστιχωτό του Ξάιδου στην Τούμπα. Γιατί αυτό είναι η πόλη, ένα ατέλειωτο πήγαινε και έλα στα πέρατα, στις άκρες της και φυσικά στο κέντρο, προς τέρψη και άγρα γούστων ανελέητων.
Αξίζει η ανηφόρα στα ψηλά της Βενιζέλου, εκεί που ψήνει τις ωραιότερες και ξυλοφουρνότερες πίτσες μαζί με το μαγικότερο λαζάνι (εφόσον σταθείς τυχερός και το προλάβεις) το Salento. Aν είσαι μερακλής του γύρου του σωστά ψημένου και του χειροποίητου, δεν υπολογίζεις μποτιλιάρισμα ή απόσταση. Αναχωρείς για προσκυνηματικό τουρισμό στο Snack (δεν υπάρχει αντίστοιχο) Grill Express. Και όσο κι αν ακουστεί παλιοκαιρίσιο, βίνταζ και πασέ εγώ θα το υποστηρίξω με ζέση: τις προάλλες δοκίμασα μετά από χρόνια μια «παντόφλα» με παντσέτα από της Μαμάς Τερέζας, της αραχτής καντίνας πάντα εκεί στη δυτική πλευρά, δίπλα στα Jumbo και αντίκρυ από το κτήριο της Περιφέρειας και συγκινήθηκα σφόδρα.
Αν πάλι τραβάει η όρεξη smashed, πλην των εθιστικών του Tarantino ή της Βρωμιάρας στα πέριξ της Βαλαωρίτου, κάνε τσεκ και στο μοσχάρι του Smash Eat Burger, νέα άφιξη στη γωνία Αγίου Δημητρίου με Ιασωνίδου, όπου μετά τη συναυλία του Steve Wynn, στις δυο τα χαράματα με πιάσανε τα κλάματα. Το είναι μου δακρύζει επίσης και με τις πατάτες Fancy Porky με pulled pork, smokey sauce, μπέικον και ανανά του Pommes, άλλη μια απόλυτα θεσσαλονικιώτικη γκουρμεδιά και πατέντα που εμπορεύεται πατάτες μαγειρεμένες καλλιτεχνικά στην Ισαύρων. Αγάπη να στείλω και στο μπάο με τις crispy γαρίδες με πάνκο, spicy μαγιονέζα με sriacha, λαχανικά και spread αβοκάντο δια χειρός Παμπόρη και Thess Bao.
Κλείνω αυτό το σημείωμα, αυτό το μίνι αφιέρωμα στο ξελογιαστικό στριτ φουντ της Θεσσαλονίκης (στα προσεχώς λέω να κάνω και ένα κρας τεστ στα παγωτά, αρκεί να ζεστάνει λίγο ο καιρός) με μια παραίνεση, αφού κάτι σε χοτ ντογκ δεν περιλαμβάνεται στη σημερινή λίστα. Επομένως, αν σας βγάλει ο δρόμος στο ντελικατέσεν Τερψιλαρρύγιο στην Μπότσαρη, θέλω να ξαναδώσετε μιαν ευκαιρία στο σαντουιτσάκι με το λουκάνικο που από το 1964 ως και τώρα παραμένει φετίχ και αναφορά στην ιστορία του θεσσαλονικιώτικου street food. Υπόκλιση.
Ο ιδιοκτήτης και σεφ του εστιατορίου μιλά για την ταυτότητα του μαγαζιού, για το μενού του που θα ανανεωθεί, για τις σύγχρονες τάσεις, για τα social media
Μετά από τρεις δεκαετίες συνεχούς παρουσίας, η εταιρεία παραμένει πιστή στη φιλοσοφία της: τολμηροί συνδυασμοί, αυθεντικές πρώτες ύλες και φαντασία χωρίς όρια
29°
