Η «Γραβιερόπιτα Νάξου» έχει δύο πόστα, στη Βουλιαγμένης και στον Πειραιά, και οι πίτες που φτιάχνει είναι όλες εξαιρετικές
Λένε πως οι ταξιτζήδες είναι μετρ, εξπέρ και ειδικοί της καλής τυρόπιτας. Όπου δεις ουρές τα ταξί μπροστά σε τυροπιτάδικο, μπες κι εσύ στη σειρά σου, κάτι καλό θα συμβαίνει. Τα τυροπιτάδικα της καρδιάς τους λειτουργούν σαν στέκια, κυρίως τις μικρές ώρες της νύχτας, μετά τη βάρδια ή και στο καταμεσήμερο, όταν το στομάχι δίνει το σήμα της μάζωξης με τα αλάρμ, μια τυρόπιτα, ένας καφές στο χέρι, δυο-τρεις βιαστικές κουβέντες ανάμεσα σε δυο κούρσες. Συναδελφικά απαντήματα που ορίζονται από μια σφολιάτα ή μια κουρού.
Κάθε φορά που μπαίνω σε ταξί και καθώς με συνδέει μεγάλος έρωτας για την τυρόπιτα, πάντα θα κάνω το γκάλοπ μου. Οι ταξιτζήδες, λοιπόν, έχω καταλάβει ότι δεν νοιάζονται για την ψαγμένη τυρόπιτα, αυτή που έχει ανοιχτεί από χέρι γιαγιάς ηπειρώτισσας, με αγνό βούτυρο ή έξτρα παρθένο ελαιόλαδο για να γεμίσει με ξινοτύρι ελαχίστης παραγωγής από τη Μύκονο ή την Κάσο. Δεν τους νοιάζει το αλάδωτο, δεν τους νοιάζει το χειροποίητο και από πού κρατάει η σκούφια του φύλλου. Φαίνεται να έχουν ένα αλάνθαστο ραντάρ στη σφολιάτα μαζικής παραγωγής, την οποία διόλου δεν υποτιμώ, καθώς τη λατρεύω. Άλλο η σπιτική πίτα ή μια νέα γενιά πιτάδικων με ανησυχίες και άλλο η τυρόπιτα του Μαμ, του Άριστον, της Δωδώνης, του Μακεδονικόν και του Τάκη αλλά και η ανώνυμη που θα τη βρεις στο κάθε καφέ, στα ΚΤΕΛ και τους σταθμούς ή η άλλη, της αλυσίδας.
Κολλημένη γευστικά με την τυρόπιτα της καντίνας του σχολείου, όταν σκεφτώ «αγοραστή τυρόπιτα», με αυτές θα χτυπήσει η καρδιά μου και θα τρέξουν τα σάλια μου. Την καλή, την υγιεινή ή την παραδοσιακή, τη φτιάχνω και σπίτι μου, με τον δικό μου πλάστη. Αυτή που με συγκινεί βαθειά, είναι η ευρείας κυκλοφορίας, μ’ αυτό το ελαφρύ «χρατς» θρόισμα στη δαγκωνιά του φύλλου που τρίβεται, που αφήνει μια λιπαρότητα στο στόμα, δυο-τρεις δαγκωνιές μέχρι να φτάσεις στο τυρί ή μάλλον σ’ αυτή την ιδιαίτερη κρέμα, μέχρι την τελική και νοστιμότερη τραγανή μπουκιά της γωνίας, που πάντα έρχεται πριν χορτάσεις, έτσι για να σε κρατάει σε αγωνία μέχρι την επόμενη.
Στη Γραβιερόπιτα Νάξου για τυρόπιτα με ΠΟΠ γραβιέρα
Ταξιτζής, λοιπόν, μου σύστησε από πολύ παλιά τη Γραβιερόπιτα Νάξου, με την οποία κυνηγιόμαστε κοντά μια δεκαετία. Πάντα βλέπω την ταμπέλα της μέσα από κάποιο αυτοκίνητο, μια είναι αργά και το μαγαζί έχει κλείσει, μια δεν γίνεται γιατί είμαι στο αντίθετο ρεύμα της λεωφόρου, μια είναι ανοιχτό αλλά εγώ δεν πεινάω. Την έψαξα σε δημοσιεύματα, τα οποία πολλά έχουν να πουν για τις τυρόπιτες της πόλης. Κανείς δεν έχει ασχοληθεί μαζί της και αυτό το βρίσκω άδικο. Με δυο μαγαζιά, ένα στον Πειραιά και ένα στη Βουλιαγμένης και μια ορεκτική, γιγαντοταμπέλα που σου φωνάζει από μακριά «Γραβιερόπιτα Νάξου», όσο να ’ναι σε προκαλεί, σου δημιουργεί απορίες, μην σου πω και μια προσμονή. Προσφάτως βρεθήκαμε. Και συστηθήκαμε για να αντιληφθώ πως δεν πρόκειται για μια παραδοσιακή νησιώτικη πίτα με ονομασία προέλευσης, όπως την είχα πλάσει στο μυαλό μου. Κλασικό τυροπιτάδικο, με εξαιρετικό καφέ και μια σφολιάτα, που εξωτερικά δεν ξεχωρίζει από τις πολλές, μόνο που γεμίζει αποκλειστικά και μόνο με ΠΟΠ γραβιέρα Νάξου, κάτι που της δίνει μια ιδιαίτερη πικάντικη και αλμυρούτσικη νοστιμιά, όπως πρέπει, δηλαδή, να είναι μια τυρόπιτα.
Η Γραβιερόπιτα Νάξου δεν ξεφουρνίζει μόνο τυρόπιτες
Μπορεί, λοιπόν, να μπήκες για τη γραβιερόπιτα, όμως, το μάτι σου δεν θα ξέρει κατά πού να κάνει. Ο Παναγιώτης Σαμούρης και ο Νάσος Μακρίδης που είναι συγγενείς, ξεκίνησαν την ιδέα 10 χρόνια πριν, τώρα μοιράζονται στα δυο μαγαζιά. Εγώ πήγα στη Βουλιαγμένης, όπου όταν είναι ανοιχτά -καθώς γύρω στις 3 το μεσημέρι δεν έχει μείνει ούτε φύλλο από όλο αυτό το φύλλο!- γίνεται το σχετικό μποτιλιάρισμα, το οποίο δεν περιλαμβάνει μόνο ταξιτζήδες. Αλλά πολλούς εραστές των πιτοειδών, που έρχονται και για το άλλο σουξέ του καταστήματος, που είναι η πίτα με σουτζούκι και γραβιέρα Νάξου, ένταση και νοστιμιά χωρίς να βαραίνεις, χωρίς να σου κάθεται στο στομάχι αλλά και για την πίτσα με μοσχαρίσιο μπιφτέκι, που με γύρισε πίσω στα street food της δεκαετίας του ’80, που πολύ αγαπούσαν όλα αυτά τα πληθωρικά.
Η γραβιέρα Νάξου μπαίνει και στην κοτόπιτα και στη λουκανικόπιτα αλλά θα βρεις και τυρόπιτα με φέτα, κολοκυθόπιτα, σπέσιαλ κασερόπιτα, πολύ ωραίες κοτόπιτες και σπανακοτυρόπιτες ταψιού. Αν έρθεις στη γλυκιά σου ώρα, θα ψηφίσεις μπουγάτσα με κρέμα και γαλατόπιτα ταψιού. Στα επίσης ιδιαίτερα, το πεϊνιρλί με κοτόπουλο, μανιτάρια και πιπεριά ή με ζαμπόν και μπέικον και η λουκανικόπιτα με μοσχαρίσιο λουκάνικο και η φλογέρα με κουρού και τυρί κρέμα. Και αν είσαι παιδί των '80ς θα σε γυρίσω πίσω με μια μπεϊκονόπιτα με σπιτικό φύλλο και καπνιστή γαλοπούλα.
Αν είσαι της πίτας, θα ανοίξει η ψυχή σου. Σαν να σου χαρίζουν τον παράδεισο μέσα από τη μεγαλύτερη ποικιλία να μην ξέρεις τί να διαλέξεις. Κυρίως, όμως, θα ανοίξει η ψυχή σου με τους ανθρώπους αυτού του μαγαζιού. Οικογενειακή επιχείρηση, παιδιά, γυναίκες, όλοι στις επάλξεις, πάγκοι γεμάτοι λαμαρίνες που ετοιμάζονται να μπουν στο φούρνο, πίτες που ξεφουρνίζονται καυτές σκορπώντας ευωδιές μεθυστικές, χαμόγελα, ταλέντο στην επικοινωνία και καλή διάθεση. Όλα γίνονται εδώ, με δική τους κουρού και σφολιάτα που βγαίνει από το οικογενειακό εργαστήριο. Λίγο ζήλεψα όσους μένουν κοντά και μπορούν να ξεκινήσουν τη μέρα τους από δω, στο απόλυτο ελληνικό ξεκίνημα για μια μέρα: με πίτα και καλό καφέ στο χέρι. Το πρωινό που ταιριάζει πιο πολύ από κάθε brunch σ’ αυτή την πόλη.
Στο φυσικό κατάστημα στη Βίτωλη Φθιώτιδας έχετε τη δυνατότητα να δοκιμάσετε βραβευμένα μέλια, αλείμματα, γύρη, βασιλικό πολτό, πρόπολη αλλά και παστέλι.
12°
