Ο σεφ Γκίκας Ξενάκης μένει σπίτι, ασχολείται με την κηπουρική και μας δίνει τη συνταγή για το τρομερό μιλφέιγ του Aleria
Η μαγειρική είναι πολύ δημιουργικό αλλά και πολύ δύσκολο επάγγελμα, σε ρουφάει. Θέλει αφοσίωση, και αυτό όπως καταλαβαίνετε σε κάνει να λείπεις πολλές ώρες από το σπίτι σου. Όταν λόγω της κατάστασης κλείσαμε το Aleria, δεν το κρύβω, κόντεψα να τρελαθώ, μου έλειψαν οι εξοντωτικοί ρυθμοί, η ένταση, αλλά και η χαρά της φιλοξενίας, έχει πολύ hospitality η δουλειά μας και αυτό μου αρέσει...
Ο Γκίκας Ξενάκης με τους μικρούς βοηθούς της κουζίνας
«Σε κανονικούς καιρούς στα παιδιά μαγειρεύει κατά κανόνα η γυναίκα μου, συχνά και εγώ. Τώρα το μαγείρεμα του σπιτιού το έχω αναλάβει αποκλειστικά εγώ»
Όμως η καραντίνα, αν φυσικά εξαιρέσεις τους θανάτους και την τεράστια οικονομική κρίση που επέφερε, στάθηκε για μένα η τέλεια ευκαιρία να ζήσω ξαφνικά πολλές ώρες με την οικογένειά μου, να χαρώ τη γυναίκα μου και τα μωρά μου. Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μένουμε στα Γλυκά Νερά οπότε δίπλα μας έχουμε το βουνό, πάμε πεζοπορίες, για τρέξιμο εγώ, βόλτες με το ποδήλατο. Σε κανονικούς καιρούς στα παιδιά μαγειρεύει κατά κανόνα η γυναίκα μου, συχνά και εγώ. Τώρα το μαγείρεμα του σπιτιού το έχω αναλάβει αποκλειστικά εγώ και τους φτιάχνω καθημερινά νοστιμιές που τους αρέσουν πολύ, αδειάζουν τα πιάτα...
Ο σεφ Γκίκας Ξενάκης στο... μποστάνι του
Φέτος αποφάσισα να φτιάξω και ένα μικρό μποστάνι στο μπαλκόνι μας! Εδώ στην περιοχή μας τώρα που πάω πολλές βόλτες με το ποδήλατο, βλέπω πως όλες οι αυλές των παλιών σπιτιών έχουν το μποστάνι τους, γιατί όχι και εμείς; Εντάξει, δεν είναι το ίδιο, αλλιώς πιάνει στο χώμα το φυτό, αλλιώς στη γλάστρα. Όμως θα τα καταφέρουμε!
Η άνοιξη στο μπαλκόνι του Γκίκα Ξενάκη
Κατάγομαι από τη Θήβα, από οικογένεια που ασχολιόταν με τα γεωργικά-κτηνοτροφικά και θυμάμαι πως πάντα τα καλοκαίρια βάζαμε ένα μποστάνι με όλα τα καλά, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από όλα αυτά... Είχα ξαναπροσπαθήσει να βάλω μποστάνι στο μπαλκόνι αλλά...χμμμ... όχι με πολύ καλά αποτελέσματα. Δεν είναι απλή υπόθεση και δεν είναι πάντα σίγουρη η επιτυχία. Φέτος όμως που έχω καιρό έχω ρίξει και το σχετικό διάβασμα, οπότε είμαι πιο αισιόδοξος για τη συγκομιδή!
«Στο μποστάνι, έχω και τα δυο μου μικρά για βοηθούς, τους αρέσει πολύ»
Έχω και τα δυο μου μικρά για βοηθούς, τους αρέσει πολύ. Ο μεγάλος -4 χρονών-, όλο και κάτι κάνει, ο μικρός -2,5 χρονών-, μας παίρνει από πίσω και είναι...ο μεγάλος καταστροφέας! Μόλις ξυπνάει τρέχει γραμμή στις φράουλες κι άμα δει να έχει βγει κανά μικρό φραουλάκι, τσουπ το κόβει και το τρώει!
Οι φράουλες του Γκίκα Ξενάκη
Έχουμε βάλει πολλά: κόκκινες και άσπρες φράουλες, τα άπαντα από μυρωδικά, δυόσμους, δεντρολίβανα και βασιλικά, σαμπούκες και καπουτσίνους, μελιτζάνες, πιπεριές, ντομάτες. Για να δω...θα φτιάξουμε φέτος λαδερά από το μποστάνι μας; Τρελαίνομαι για τα λαδερά, μάλιστα πέρυσι που έκανα δίαιτα -έχασα 40 κιλά-, είχα κόψει το κρέας και έτρωγα πολλά λαχανικά, είχα γίνει vegan! Δεν έτρωγα και ζάχαρη, ούτε γλουτένη, ούτε λάδι. Όχι μόνο αδυνάτισα, αλλά μου πέρασαν και διάφορα, όπως μια ιγμορίτιδα, ας πούμε, που με ταλαιπωρούσε. Τέλος πάντων, να σου φτιάξω φασολάκια και αρακά χωρίς λάδι να μην καταλάβεις τίποτα και να γλείφεις τα δάχτυλά σου! Είναι όνειρο ζωής για μένα να φτιάξω κάποτε ένα εστιατόριο που να τροφοδοτείται αποκλειστικά από το δικό του μποστάνι.
«Είναι όνειρο ζωής για μένα να φτιάξω κάποτε ένα εστιατόριο που να τροφοδοτείται αποκλειστικά από το δικό του μποστάνι»
Ναι, όλοι περιμένουμε πώς και τι να ξανανοίξουν τα εστιατόρια και να επανέλθουμε στην κανονική μας ζωή. Εμείς στο Aleria είμαστε από τους τυχερούς, μια και έχουμε την υπέροχη αυλή ενώ και ο χειμωνιάτικος χώρος απλώνει τραπέζια σε δύο ορόφους. Τώρα πειραματιζόμαστε και στήνουμε τα πιάτα του καλοκαιρινού μενού. Πιστεύω πως τώρα, μετά από τόσο κλείσιμο, ο κόσμος θα βγει τρελαμένος και θα πάει στα εστιατόρια. Τα δύσκολα θα γίνουν από Οκτώβρη, τότε που θα μπούμε μέσα. Φυσικά σκεφτόμαστε διάφορα πάνω στη δουλειά μας, το delivery ας πούμε ή και να εκτείνουμε τα ωράρια λειτουργίας ανοίγοντας και το μεσημέρι, αλλά όλα θα τα δούμε στην πορεία.
Ο Γκίκας Ξενάκης με το μεγαλύτερο γιο του
Δεν μας φοβάμαι, γεροί και δυνατοί να είμαστε και είμαστε όλοι άξιοι να τα ξαναφτιάξουμε όλα. Πάντα μετά από μια καταστροφή έρχεται και πάλι η ζωή!
Μέχρι τότε σας δίνω και τη συνταγή από το μιλφέιγ μου, είναι ένα γλυκό που το φτιάχνω χρόνια, άρεσε πολύ στον αλησμόνητο Αλβέρτο Αρούχ, τον Επίκουρο, έναν άνθρωπο που πίστεψε πολύ σε μένα. Είναι πολύ εύκολο να το κάνετε κι εσείς και θα σας γλυκάνει:
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
7°
