Όσο περνούν τα χρόνια, βλέπεις τα πάντα να αλλάζουν, τον χρόνο να τρέχει και συ να τρέχεις πίσω του! Εκεί είναι που εκτιμάς τα πέντε-δέκα πράγματα της πόλης που παραμένουν αναλλοίωτα και στέρεα. Η παρηγορητική αίσθηση της επανάληψης, της οικειότητας ως αντίβαρο της νεωτερικότητας και της παραζάλης της αλλαγής. Παραθέτουμε δέκα ταβερνάκια στο κέντρο της Αθήνας που αντιστέκονται και μας στέλνουν το μήνυμα ότι το φαγητό όσο αφορά τη γεύση σχετίζεται με τη μνήμη και την ατμόσφαιρα!
Κληματαριά
Μια από τις πιο αγαπημένες μου ταβέρνες στο κέντρο της Αθήνας είναι η Κληματαριά στην πλατεία Θεάτρου. Την πλατεία όπου φτιάχτηκε το πρώτο σκεπαστό θέατρο της Αθήνας, από όπου πήραν το όνομα τους η Πλατεία Θεάτρου και οι περιμετρικές οδοί Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Αριστοφάνους, Αισχύλου κ.τ.λ. Η ταβέρνα Κληματαριά σήμερα πλησιάζοντας σχεδόν έναν αιώνα ζωής σ’ ένα πολύπαθο πολυπολιτισμικό περιβάλλον και παρά την τρομερή υποβάθμιση του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας… «είναι ακόμη ζωντανή στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα»… όπως λέει το τραγούδι και ο Περικλής και η Μαρία και δίνουν μάχες για να διατηρήσουν αυτήν την όαση ζωής στο κέντρο της Αθήνας. Και τις κερδίζουν! Η αισθητική του μαγαζιού λαϊκή, ανεπιτήδευτη, χαρακτηρίζεται από τις φυλλωσιές των αναρριχώμενων φυτών που δίνουν τον τόνο, και φυσικά την πατέντα του Περικλή στην είσοδο του μαγαζιού, τις τεράστιες γάστρες που λειτουργούν με τροχαλίες και όπου ψήνονται τα κρέατα.
Η Ταβέρνα του Οικονόμου βρίσκεται στα Άνω Πετράλωνα, στη γωνία Τρώων και Κυδαντιδών, απέναντι από το θερινό σινέ Ζέφυρος και είναι μια από τις ιστορικές ταβέρνες της Αθήνας. Το μαγαζί το άνοιξε ο Γιάννης Οικονόμου το 1930. Το 1950 το ανέλαβε ο γιος του, ο Νίκος Οικονόμου και το λειτουργούσε σαν χασαποταβέρνα. Το 1972 καταργήθηκε το χασάπικο και άρχισε να λειτουργεί καθαρά σαν μαγέρικο. Ο Κώστας Διαμάντης το ανέλαβε μετά από «εξετάσεις» το 2000 και ακόμα και να ήθελε κάποιες αλλαγές, στο μενού, δεν τον άφησαν οι πελάτες του παλιού Οικονόμου, που ’βαζαν τους όρους τους και τον προστάτεψαν από παρασπονδίες, καθώς απαίτησαν η ταβέρνα σ’ όλα τα επίπεδα να παραμείνει αναλλοίωτη! Πελάτες του Οικονόμου ήταν και παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα οι απλοί κάτοικοι της γειτονιάς, αλλά και διανοούμενοι, καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίου, διπλωμάτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες που έρχονται κατά μόνας, με μικρές παρέες, αλλά πολλές φορές σε μεγάλες παρέες, οι οποίες έχουν ένα σταθερό ραντεβού για φαγητό μέσα στην εβδομάδα.
Στην οδό Θεμιστοκλέους 2 και Πανεπιστημίου λειτουργεί το παραδοσιακό μεζεδοπωλείο Αθηναϊκόν, ένα από τα πιο γνωστά και ιστορικά στέκια της Αθήνας. Το Αθηναϊκόν γεννήθηκε στην οδό Σανταρόζα το 1932 από τρεις περίφημους Σμυρνιούς μαγείρους, πλάι στα παλιά δικαστήρια και το 1981 το ανέλαβαν ο Κώστας Παπαδόπουλος και ο Αργύρης Πορφυρίου, δυο νέα παλικάρια, φοιτητές του Οικονομικού που δούλευαν σερβιτόροι για να επιβιώσουν. Tα χρόνια κύλησαν, το κέντρο πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά το Αθηναϊκόν στην Θεμιστοκλέους πλέον, παραμένει μια μονάκριβη και αδιαπραγμάτευτη αξία του Κέντρου. Όμορφη, διακριτική διακόσμηση θυμίζει τον παλιό Απότσο, όπου δεσπόζει ένας εντυπωσιακός πίνακας της εποχής με θέμα την οδό Αθηνάς να διασχίζεται από τραμ. Σερβιτόροι που ο καθένας τους είναι και πρεσβευτής του καταστήματος, αγαπητοί στους πελάτες.
Από τον Νοέμβριο του 1986 , στην πλατεία Αβησσυνίας, απέναντι από την παράγκα-κατάστημα του παλιατζή Αθανασόπουλου, οπόταν πρωτοάνοιξε το τεϊπωλείον «Καφέ Αβυσηνία», από την Κάιτη Κουφονικόλα μια λεβέντισσα Μακεδονίτισσα, δυο τραπεζάκια με πεντέξι καρέκλες, μπροστά σε μια στενή και καλόγουστη τζαμαρία με κουρτινάκι στο ύψος του ματιού, σ΄ ένα μακρόστενο φωτεινό μαγαζί, γεμάτο πίνακες ζωγραφικής, διακοσμημένο όπως τα γαλλικά bistrot στην Porte de Clignancourt, μέχρις τις μέρες μας έχουν αλλάξει πολλά. Το μαγαζί άλλαξε τη γεωγραφία διασκέδασης στο Μοναστηράκι και ποιος δεν έχει περάσει αξέχαστα μεσημεριανά Σαββατοκύριακα με μουσικές και χορούς.
Αγαπημένα φαγητά: χοιρομέρι με πράσα και δαμάσκηνα, το τυρί Αβυσσηνία, οι μελιτζάνες του ρεμπέτη, τα Κοζανίτικα γιαπράκια
Τριφύλλι
Πίσω από το δυτικό πέταλο του γηπέδου του ΠΑΟ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στην οδό Παναθηναϊκού 7, βρίσκεται το οινομαγειρείο «Τριφύλλι». Δύο χαμηλά λαϊκά σπιτάκια με κεραμίδια που ενώνονται μεταξύ τους με μια μικρή αυλή αποτελούν μια ευχάριστη παραφωνία στο τσιμεντένιο δάσος των υψηλών πολυκατοικιών που πνίγει τον χώρο. Διανοούμενοι και ηθοποιοί απ’ όλη την Ελλάδα, λογοτέχνες, σκηνοθέτες, το σύνολο σχεδόν της ντόπιας διανόησης, δημοσιογράφοι και κριτικοί κινηματογράφου και προπάντων φοιτητές, έρχονταν για την ατμόσφαιρα του κουτουκιού με τη βαρελίσια ρετσίνα και τα τέσσερα πιάτα του!
Το Δίπορτο είναι ένα υπόγειο κουτούκι που βρίσκεται στη Βαρβάκειο αγορά, Σωκράτους και Πλατείας Θεάτρου γωνία. Αν και το νεοκλασικό κτήριο ηλικίας 150 χρόνων όσο και η ταβέρνα, έχει δύο σκάλες, μια σε κάθε δρόμο, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι κρύβεται εκεί κάτω. Κατεβαίνοντας με προσοχή τα σκαλάκια, στο αριστερό μας χέρι βρίσκεται η κουζίνα και ακριβώς στον απέναντι τοίχο μια σειρά από θεόρατα βαρέλια των 600 κιλών. Στα δέκα περίπου τραπεζάκια, στρωμένα με λαδόκολλα, όχι μόνο δεν θα βρεις ταμπέλα ρεζερβέ, αλλά δύσκολα να κάτσεις μοναχός σου να φας πριβέ. Το μαγαζί είναι συνήθως φίσκα και γι’ αυτό κάθεσαι προσωρινά με κάποιους άλλους μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ώσπου ν’ αδειάσει όμως, έχεις πιάσει ήδη συζήτηση και δύσκολα ξεκολλάς.
Στο κέντρο της Αθήνας στη Νεάπολη, ανάμεσα στους δρόμους της περιοχής με τα ονόματα από την επανάσταση του 1821 και παράλληλα με τα ποτάμια συνεχούς ροής των αυτοκινήτων της Χαριλάου Τρικούπη και της Ιπποκράτους, υπάρχει η οδός Μαυρομιχάλη, ένας δρόμος ήσυχος. Στο ύψος της Βουλγαροκτόνου βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια ο Πειναλέων, μια εμβληματική ταβέρνα – ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα των «νεοταβερνών» της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης – που άντεξε ως τις μέρες μας. Ιδιοκτήτης είναι ο Μακάριος Αβδελιώδης, αδελφός του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη, που έχει κάνει και την γνωστή ταινία «Το δέντρο που πληγώναμε».
Αγαπημένα φαγητά: χοιρινό με μαστίχα και μάραθο, πανσέτες στο φούρνο με θυμάρι και μέλι.
Οινομαγειρείο η Ήπειρος
Ένα από τα πιο ισχυρά έθιμα της νυχτερινής ζωής της Αθήνας επί δεκαετίες, ήταν το κλείσιμο της βραδιάς με πατσά στη Βαρβάκειο Αγορά. Και μετά ήρθε η κρίση. Τα καθημερινά ξενύχτια τελείωσαν, το ίδιο και η διάθεση για διασκέδαση. Σήμερα, το μόνο πατσατζίδικο της Βαρβακείου Αγοράς που απέμεινε είναι το Οινομαγειρείο Ήπειρος. Το μαγαζί απλό και λιτό, χωμένο μέσα στα εκατοντάδες χασάπικα, το σώζουν οι δύο μεγάλες οθόνες του, η μία είναι οι τζαμαρίες του που κοιτάζουν στην αγορά, ένα θέαμα όλο ζωή. Η άλλη η κουζίνα του, μια οθόνη τεράστια, όπου καζάνια βράζουν στη μεγαλύτερη πλάκα φούρνου της Αθήνας, τεντζέρηδες γεμίζουν, πελάτες σαστίζουν μπρος τις γεμάτες διαλεχτά φαγητά κατσαρόλες και προβληματίζονται τι απ’ όλα να διαλέξουν καθώς δεκάδες μερίδες σερβίρονται. Περισσότερα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
9°
