Αυτοκινηση

Grand Prix Βελγίου: O αθλητισμός δεν είναι πια δραστηριότητα της σχόλης

Έκτη νίκη του Πιάστρι στη σεζόν εν μέσω βροχής με δεύτερο τον Νόρρις, τρίτο τον Λεκλέρ και τέταρτο τον Φερστάπεν

antonis-pagkratis.jpg
Αντώνης Παγκράτης
6’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Grand Prix Βελγίου: O αθλητισμός δεν είναι πια δραστηριότητα της σχόλης
27 Ιουλίου 2025, Βέλγιο. Ο Όσκαρ ΠΙάστρι πανηγυρίζει στο podium © Andrea Diodato/NurPhoto via Getty Images

Grand Prix Βελγίου: Όλα όσα έγιναν την Κυριακή 27 Ιουλίου στην πίστα Circuit de Spa-Francorchamps του Βελγίου

Ο δέκατος τρίτος αγώνας της χρονιάς, ο χιλιοστός εκατοστός τριακοστός έβδομος (1.137) σε απόλυτη αρίθμηση της Formula 1, διεξήχθη την Κυριακή 27 Ιουλίου 2025 στην πίστα Circuit de Spa-Francorchamps στο Βέλγιο. Το βρεγμένο οδόστρωμα και κυρίως η έλλειψη ορατότητας, καθυστέρησαν την εκκίνηση κατά μιάμιση ώρα. Ο τερματισμός βρήκε την McLaren να πανηγυρίζει για την πρώτη και δεύτερη θέση και τον Λάντο Νόρις να βλέπει τον ομόσταυλό του, Όσκαρ Πιάστρι, 19 βαθμούς μακρύτερα στον πίνακα των κατάταξης των οδηγών. Μία ώρα αργότερα και μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα, στο Παρίσι, ο Ταντέι Πογκάτσαρ αναδεικνυόταν νικητής του 112ου ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας. Ηταν ο ταχύτερος Γύρος όλων των ετών με 42,4 χιλιόμετρα ως μέση ωριαία ταχύτητα στη διάρκεια των τριών εβδομάδων και των 3.350 χιλιομέτρων που διένυσαν συνολικά οι 184 ποδηλάτες. Ο Γύρος της Γαλλίας προσελκύει τρεισήμισι δισεκατομμύρια θεατές και είναι η δεύτερη πιο δημοφιλής αθλητική συνάντηση του κόσμου. Πρώτο έρχεται το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με 5,4 δισεκατομμύρια θεατών, ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες τρίτοι με τρία δισεκατομμύρια. Η θεαματικότητα της Formula 1 του 2023 έφτασε το 1,5 δισεκατομμύριο θεατές. Φυσικά όλες αυτές οι μετρήσεις υπόκεινται σε αμφισβητήσεις σχετικά με τα κριτήρια στα οποία στηρίζονται, αλλά ο καθένας μπορεί να βγάλει κάποια συμπεράσματα για τη διάθεση των ανθρώπων να παρακολουθούν αθλητικά γεγονότα.

Εάν ζούσε ο Γερμανοεβραίος κοινωνιολόγος Νόρμπερτ Ελίας θα εκστασιαζόταν από την επιτυχή έκταση που έχουν πάρει οι παρατηρήσεις στο βιβλίο που συνέγραψε με έναν φοιτητή του, τον Έρικ Ντάνινγκ: "Quest for Excitement: Sport and Leisure in the Civilizing Process" και είχε εκδοθεί το 1989. Μεταφέρω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ελληνική έκδοση του βιβλίου, «Αθλητισμός και ελεύθερος χρόνος στην εξέλιξη του πολιτισμού» (Κατάρτι, 2010):

«Οι περισσότερες κοινωνίες καλλιεργούν αντίμετρα για το άγχος που προκαλούν οι ίδιες. Στις κοινωνίες με ένα σχετικά υψηλό επίπεδο πολιτισμού, με σταθερούς, ομοιόμορφους και ήπιους ελέγχους και με έντονα εξιδανικευμένες απαιτήσεις, απαντώνται συνήθως πολλές και ποικίλες δραστηριότητες της σχόλης με τη λειτουργία αυτή. Μία απ' αυτές είναι ο αθλητισμός. Για να ανταποκριθούν στη λειτουργία εκτόνωσης των εντάσεων, οι δραστηριότητες αυτές πρέπει να συνάδουν με την ευαισθησία στη βία που χαρακτηρίζει το κοινωνικό habitus (ένστικτο) των ανθρώπων στα τελευταία στάδια της εξέλιξης του πολιτισμού. Συγκρίνοντας τις σύγχρονες δραστηριότητες της σχόλης με εκείνες προηγούμενων εποχών, διαπιστώνουμε ότι επιβίωσαν όσες μπόρεσαν να προσαρμοστούν σε μια κατάσταση έντονης αποστροφής των ατόμων που δεν σέβονταν τη σωματική ακεραιότητα των άλλων. Οι αγώνες μεταξύ μονομάχων ή μεταξύ ανθρώπων και άγριων ζώων -που ψυχαγωγούσαν επί αιώνες τον αστικό πληθυσμό στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία- και οι μεσαιωνικές διασκεδάσεις, όπως το κάψιμο της γάτας, ο δημόσιος απαγχονισμός ή οι κοκορομαχίες, δεν θα ενθουσίαζαν πολύ τους σύγχρονους θεατές, ενώ κάποιοι θα τους έβρισκαν απάνθρωπους. Το φάσμα των δραστηριοτήτων της σχόλης στις περισσότερο διαφοροποιημένες κοινωνίες της εποχής μας είναι ευρύ και οι μεταξύ τους διαφορές πολύ μεγάλες[…]. Ενώ η ρουτίνα της ζωής, δημόσιας ή ιδιωτικής, σε αυτές τις κοινωνίες απαιτεί από τους ανθρώπους να ελέγχουν τις διαθέσεις και τη συμπεριφορά τους, το θυμικό και τα συναισθήματα τους, οι δραστηριότητες της σχόλης, κατά κανόνα, τους επιτρέπουν να κινούνται πιο ελεύθερα σε έναν φαντασιακό χώρο, συγκροτημένο ειδικά από αυτές τις δραστηριότητες και με τρόπο που να θυμίζουν μια πραγματικότητα μη σχόλης[…] Ενώ οι συγκινήσεις περιορίζονται αυστηρά στα λεγόμενα σοβαρά ζητήματα -εκτός από τον σεξουαλικό τομέα, που αφορά κατά βάση την ιδιωτική ζωή- πολλές δραστηριότητες της σχόλης προσφέρουν έναν φαντασιακό χώρο προορισμένο να προκαλέσει κάποιου είδους συγκίνηση ανάλογη με αυτήν που εκλύεται στην πραγματική ζωή, χωρίς, όμως, τους κινδύνους και τα ρίσκα της. Οι ταινίες, ο χορός, η ζωγραφική, τα χαρτοπαίγνια, οι ιπποδρομίες, η όπερα, οι αστυνομικές ιστορίες, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες και πολλές άλλες ενασχολήσεις υπάγονται σε αυτή την κατηγορία[…] Κατά φαντασίαν κίνδυνος, μιμητικός φόβος και ευχαρίστηση, λύπη και χαρά δημιουργούνται και ίσως διαλύονται με τα ψυχαγωγικά παιχνίδια[…] Έτσι, τα συναισθήματα που εκλύονται στη φαντασιακή κατάσταση της δραστηριότητας της σχόλης είναι αμφιθαλή αυτών που εκλύονται στην πραγματική ζωή -αυτό ακριβώς υποδηλώνει η έκφραση μιμητικός· όμως, ενώ τα τελευταία συνδέονται με τους ατέλειωτους κινδύνους και τις απειλές της εύθραυστης ανθρώπινης ζωής, τα πρώτα ελαφρύνουν στιγμιαία το φορτίο των κινδύνων και των απειλών, μικρών ή μεγάλων, που περιβάλλουν την ανθρώπινη ύπαρξη».

Ο Ελίας είναι επηρεασμένος από τον Φρόιντ, αλλά και ποιος δεν είναι; Στο έργο του Φρόιντ «Το μέλλον μιας αυταπάτης» (1927) και κυρίως στο «Ο πολιτισμός, πηγή δυστυχίας» (1930), ο υποστηρίζει: «Ο πολιτισμός απαιτεί από τα άτομα να απαρνηθούν ή να καταπιέσουν τις βασικές τους ενστικτώδεις ορμές -κυρίως τις σεξουαλικές και επιθετικές ενστικτώδεις ενορμήσεις- προκειμένου να συμβιώσουν ειρηνικά. Αυτό οδηγεί σε εσωτερικές εντάσεις, ενοχές και δυσφορία. Η καταπίεση αυτή είναι το τίμημα της πολιτισμένης κοινωνίας. Ο αθλητισμός είναι η εκτόνωση αυτής της καταπίεσης, ή απαλύνει το βάρος της».

Είτε παρακολουθείς έναν πιλότο της Formula 1 να κινείται με μέση ωριαία ταχύτητα 274 χιλιομέτρων στην πίστα του Spa, είτε έναν ποδηλάτη να αγκομαχά στην ανηφόρα της Μονμάρτρης με 42 χιλιόμετρα την ώρα, ο λόγος είναι ο ίδιος. Να ξεφύγεις από την καταπίεση των συναισθημάτων της βιαιότητας που κατακλύζουν την ύπαρξη και που πρέπει να καταπιεστούν για να ζήσουμε ειρηνικά με τους άλλους. Ίσως αυτό που δεν περίμενε ο Ελίας είναι η έκταση που πήρε η απελευθέρωση των συναισθημάτων, αρχικώς στη δεκαετία του 1960 και στην συνέχεια στην κατάφωρη επιβολή τους κατά την διαδικτυακή εποχή μας. Κυρίως, μάλλον, δεν μπορούσε να προβλέψει τη μεταστροφή των κοινών θνητών σε αθλητές. Ερασιτεχνικοί αγώνες για κάθε είδους αθλήματος. Μαραθωνοδρόμοι, ποδηλάτες, τενίστες και ποδοσφαιριστές αναφύονται παντού, μετατρέποντας τη δραστηριότητα της σχόλης σε οιονεί επαγγελματική ενασχόληση. Ενασχόληση που αποκτά μια μορφή δημοσιότητας μέσω της κοινωνικής δικτύωσης. Άπαντες μπορούν να καβαλήσουν ένα ποδήλατο εν είδει επαγγελματία αθλητή και να ζήσουν εν μέρει, μέσω της ιδιωτικής προβολής που εξασφαλίζει το Τik Τok, τη ζωή ενός πρωταθλητή. Παρακολουθώντας τους αγώνες δεν ξεδίνουν ως θεατές αλλά συμμετέχουν ως συναθλητές. Ευτυχώς δεν μπορούν, ακόμα, όλοι να «καβαλήσουν» μία Formula 1, αν και υπάρχει έναντι σημαντικού τιμήματος δοκιμαστική οδήγηση τέτοιων αυτοκινήτων.

Η διασκέδαση μέσω του αθλητισμού, μιας απαιτητικής, αγχώδους ζωής που έφερε μαζί με όλα τα καλά του ο νεότερος πολιτισμός, εξελίσσεται σε ημιεπαγγελματική δραστηριότητα. Ακυρώνοντας, εν μέρει, τη δυνατότητα της καθάρσεως που είχε μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα.

Ο Αγώνας

Στην έδρα της McLaren στο Woking MTC, μέσα στο τμήμα κατασκευής, υπάρχει μια αίθουσα συσκέψεων που ο Αντρέα Στέλλα ονόμασε «La Source» (η πηγή). Η διπλή σημασία του ονόματος προέρχεται από την πεποίθησή του ότι μέσω των συζητήσεων σε αυτήν την αίθουσα θα προέκυπτε η λύση για το μοναδικό πραγματικό μειονέκτημα του περσινού μονοθεσίου. Η αίθουσα θα ήταν «η πηγή» της λύσης για τις στροφές ακριβώς όπως η La Source (στροφή 1) της πίστας του Spa: χαμηλή ταχύτητα/υψηλή ανάρτηση πίσω όπου η αεροδυναμική πίεση στο πίσω μέρος χανόταν. Ό,τι προτάθηκε σε αυτές τις συναντήσεις αποδείχθηκε απόλυτα επιτυχημένο, καθώς ο Όσκαρ Πιάστρι και ο Λάντο Νόρις κατέκτησαν έναν κυριαρχικό 1-2 τερματισμό, με 20’’ διαφορά από τη Ferrari του Σαρλ Λεκλέρ και τη Red Bull του Μαξ Φερστάπεν. Από την πλευρά των οδηγών, ήταν μια νίκη υπό μεγάλη πίεση για τον Πιάστρι, ένας εντυπωσιακός συνδυασμός αφοσίωσης και ελέγχου, και μια απογοητευτική ήττα για τον Νόρις.

Το καθαρό μυαλό και η αποφασιστικότητα του Πιάστρι φάνηκε από τον πρώτο γύρο, όταν πέρασε την Eau Rouge (οι ανοιχτές στροφές 1 και 2) στο βρεγμένο οδόστρωμα πιο δυνατά από τον Norris που προηγείτο, και τον προσπέρασε στην ευθεία Kemmel. Ήταν ένα προβάδισμα που δεν έχασε ποτέ. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν σίγουρο μέχρι το τέλος, καθώς η αλλαγή από ενδιάμεσα (inters) ελαστικά βροχής σε σλικ (slik) έδωσε στον Νόρις την ευκαιρία να εφαρμόσει μια τακτική αντισταθμιστικών ελαστικών (σκληρά C1 σε σύγκριση με τα μεσαία C3 του Πιάστρι). Τα C1 μπορούσαν να φτάσουν πιο άνετα στο τέλος από τα πιο ευαίσθητα ελαστικά του Αυστραλού. Τη στιγμή των pit stop, δεν ήταν καθόλου σίγουρο ποια ελαστικά θα ήταν τα ταχύτερα σε μια τέτοια απόσταση. Καθώς ο Βρετανός ήταν υποχρεωμένος να οδηγήσει πιο επιθετικά, έκανε μια σειρά από μικρά λάθη -βγήκε εκτός πίστας στο Pouhon (στροφή 10-11), μπλόκαρε δύο φορές στο La Source- τα οποία του κόστισαν περίπου 3 δευτερόλεπτα από το προβάδισμα ρυθμού που είχε αποκτήσει. Αυτό μπορεί να έκανε τη διαφορά, καθώς την είχε μειώσει στα 3 δευτερόλεπτα με δύο γύρους να απομένουν και ήταν περίπου 0,7 δευτερόλεπτα πιο γρήγορος. Αλλά ίσως και όχι, διότι ο Πιάστρι στον προτελευταίο γύρο έδειξε πόσο φειδωλά είχε χρησιμοποιήσει τα ελαστικά, σημειώνοντας τον ταχύτερο γύρο του αγώνα.

Ο Νόρις είχε την επιλογή να πάρει τα «σκληρά» ελαστικά και απάντησε καταφατικά. Επειδή τα ελαστικά που ήταν έτοιμα ήταν «μεσαία», η επιλογή τον ανάγκασε να κάνει έναν επιπλέον γύρο με τα «ενδιάμεσα», αυξάνοντας το προβάδισμα του Πιάστρι από λιγότερο από 2 δευτερόλεπτα σε πάνω από 9. Αν είχε ζητήσει τα «μεσαία», η McLaren θα είχε έρθει σε δύσκολη θέση. Ήταν μια πολυτελής επιλογή που η McLaren μπορούσε να προσφέρει στον Νόρις λόγω της ανωτερότητας ενός αυτοκινήτου που είχε τελικά ολοκληρωθεί από εκείνους που συναντήθηκαν στην αίθουσα «La Source».

Είκοσι δευτερόλεπτα πίσω από τους πρωτοπόρους ο Λεκλέρ κράτησε τη Ferrari με τα «χαμηλά» φτερά μπροστά από τη Red Bull με τα μεγαλύτερα φτερά του Φερστάπεν. Ο Τζώρτζ Ράσελ, στη Mercedes με τα ακόμα χαμηλότερα φτερά, τους ακολούθησε για λίγο, πριν η φθορά των ελαστικών τον οδηγήσει στην πέμπτη θέση. Ο Λεκλέρ, που τερμάτισε τρίτος μετά από μια εξαιρετική εμφάνιση, έδωσε ένα παραδοσιακό σήμα με τον αντίχειρα προς την ομάδα της Ferrari, καθώς στεκόταν στο βάθρο. Το βλέμμα του τα έλεγε όλα. Χρειάζεται επειγόντως ένα ανταγωνιστικό αυτοκίνητο.

Την επόμενη εβδομάδα οι αγώνες θα διεξαχθούν στην πίστα Hungaroring, στην Βουδαπέστη. Λόγω της έλλειψης ευθειών, συχνά συγκρίνουν το Hungaroring με πίστα καρτ. Με πολλές σειρές στροφών που πρέπει να συνδεθούν, οι ομάδες επιλέγουν επίπεδα αεροδυναμικής πίεσης αντίστοιχα με αυτά του Μονακό.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.

// EMPTY