Ανάμεσα στο 1988 και στο 2018, κατά το τριάντα χρόνια φούρναρης, περάσαμε χλιδάτες διακοπές σε υπέροχα σημεία της Ελλάδας, φάγαμε ωραία πρωινά με θέα το Αιγαίο/Ιόνιο πέλαγος και κολυμπήσαμε στο ίδιο πέλαγος με έναν φραπέ στην αρχή, φρέντο αργότερα, στο χέρι. Ξοδέψαμε με επιτυχία λεφτά τα οποία βγάλαμε μέσα στον εκάστοτε χρόνο, γνωρίσαμε άτομα για φιλίες, έρωτες, γάμους ή αρπαχτές, ο καθένας στον τομέα του, και βγάλαμε χιλιάδες (ξεχασμένες) φωτογραφίες με κάμερες μιας χρήσης, κάμερες πολλών χρήσεων, κινητά, iphones, ipads και άλλες ακόμα πιο υπερσύγχρονες συσκευές για τις οποίες δεν έχω ενημέρωση αλλά είναι βέβαιο ότι υπάρχουν. Μερικές χρονιές δεν πήγαμε καθόλου διακοπές, όποτε όμως τα καταφέρνουμε, είμαστε πολύ ευτυχισμένοι.
Διαφορές ανάμεσα στη ράντομ χρονιά-σταθμό 1988 και το 2018:
● Ο καβγάς με την παρέα ήταν για το αν θα κοιμηθούμε στο κατάστρωμα του πλοίου, να μας βαράει το αγιάζι, ή μέσα, όπου θα κάναμε όμως εμετό. Τώρα, ο αντίστοιχος καβγάς είναι επί του ιδίου θέματος. 0-0
● Σε ποιο νησί θα ξεμπαρκάρουμε; Η παρέα των 2-10 ατόμων είχε μικρο-συγκρούσεις, καθώς το πλοίο περνούσε το ένα νησί μετά το άλλο. Τώρα: υπάρχει κλεισμένο δωμάτιο/ερμπιενμπίκι σε συγκεκριμένο νησί, αν πάμε σε άλλο νησί θα μας γδάρουνε, οπότε καταλήγουμε εκεί που έχουμε δωμάτιο. Ούτε μικρή ούτε μεγάλη σύγκρουση. 0-2
● Πού θα φάμε; Αυθορμήτως (βλέπε, βλακωδώς) κάποιος διάλεγε το πιο μοσχομυριστό ταβερνάκι, σε φάση που κανένας άλλος δεν πεινούσε. Τρώγαμε όλοι, αλλά μουρμουρίζοντας. Τώρα; Ψάχνουμε το μαγαζί στο οποίο θα φάμε με -χ ευρώ, αξιοπρεπή τρόφιμα, σύμφωνα με το ίντερνετ που τα ξέρει ΟΛΑ. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες διαφωνίες και κανένας δεν μουρμουρίζει, για να προλάβει να φάει. Με κάπως βαριά καρδιά, 0-2
● Πού θα μείνουμε; Ή, καλύτερα, πού θα στήσουμε τη σκηνή; Η οποία ήταν σαβούρα, κρεμότανε σαν βρακί (δεν υπήρχαν ουάου σκηνές στα 80s) και έμπαζε ακόμα κι όταν δεν έβρεχε, εκτός που ξυπνούσες στις 5 το πρωί γιατί γινόταν χαμάμ. Τώρα; Αν δεν έχεις κλείσει, δεν πηγαίνεις πουθενά. Ακόμα και τη (σούπερ-ουάου) σκηνή σου έχεις δει στο Γκουγκλ πού ακριβώς θα τη στήσεις, αρμυρίκι το αρμυρίκι. 0-2
● Λεφτά: Ξέμενες, εννοείται. Σου τελειώνανε μέχρι και τα ψιλά σε κάποιο συφοριασμένο πλην όμως υπέροχο νησί. Δεν υπήρχαν ΑΤΜ ούτε κινητά, και να έβρισκες συγγενή σου στο (σταθερό) τηλέφωνο ήθελε πέντε μέρες για να σου στείλει λεφτά μέσω ΕΛΤΑ, αν ήθελε. Που δεν ήθελε. Έβρισκες δουλειά γκαρσόνι στην τελική, μέχρι να φύγεις (Σεπτέμβριο). Τώρα; Ξεμένεις, το ΑΤΜ δεν λειτουργεί ή δεν έχεις ντιπ λεφτά μέσα έτσι κι αλλιώς, οπότε σκασίλα σου που λειτουργεί. Τηλεφωνείς έναν/μία πρώην μπας και σου στείλει κάτι, αλλά κάνει ότι δεν έχει σήμα. Πας για γκαρσόνι, αλλά είσαι και 800 χρονών, ποιος να σε πάρει, κουκλίτσα μας; Παρά το χαβανέζικο Πί σου; 4-0
● Πλύσιμο: Εκεί που ήσουν με το αντίσκηνο, πλενόσουν στη θαλασσίτσα. Όποτε έβρισκες βρύση, ξεπλενόσουν κι όλας. Μερικές φορές και με σαμπουάν που είχε ξεχάσει ένας Γερμανός στο υπαίθριο λάστιχο. Έβαζες αποσμητικό σε φλιτ που σκότωνε όχι μόνο κουνούπια αλλά και γάιδαρο, άμα στεκότανε στα δυο μέτρα. Άπλωνες τα ιδρωμένα μπλουζάκια σου να στεγνώσουν πάνω στη σκηνή και μερικές φορές στα έτρωγε ο γάιδαρος, για να μάθεις να τον ψεκάζεις. Τώρα; Πλένεις με σαμπουάν τα μπλουζάκια σου στο νεροχύτη στο δωμάτιο που μένεις, και κάνεις ντουζάκι δύο φορές την ημέρα. Αστράφτεις. Τα φλιτ τα έχεις κόψει εδώ και δεκαετίες λόγω περιβάλλοντος, που είναι κρίμα. 0-2
● Επικοινωνία: Το ’88, άπαξ κι έφευγες διακοπές, δεν σε έβρισκε κανένας, να χτυπιόσουν κάτω σαν χταπόδι. Το αντίσκηνο/δωμάτιο που έμενες στο νησί δεν είχε τηλέφωνο ούτε για πλάκα. Επειδή έχανες την αίσθηση του χρόνου, τηλεφωνούσες στις 15 μέρες στους γονείς, που είχανε ξεχάσει την ύπαρξή σου στο μεταξύ και ετοίμαζαν άλλο παιδί. Τώρα; Με το που πατάς το πόδι σου κάπου, ρωτάς τον κωδικό γουάι-φάι/ίντερνετ, συνδέεσαι, μπαίνεις ΠΑΝΤΟΥ και ενημερώνεις τα στάτους σου, ανεβοκατεβάζεις σέλφις με φόντο τον βράχο/μπιτς-μπαρ/γάιδαρο, και το κινητό σου δονείται ασταμάτητα. 4-0, δεν το συζητάω!
● Δραστηριότητες: Στο αντίσκηνο, ξυπνούσες χάραμα, σερνόσουν μέχρι τον φούρνο του χωριού να αγοράσεις κουλούρια, έμπαινες στη θάλασσα να συνέλθεις, κοιμόσουν αφηρημένα πάνω στα βότσαλα και ηλιο-καιγόταν ο πισινός σου, ξανάμπαινες στη θάλασσα, έτρωγες τα κουλούρια, έκανες ίσως σεξ ή κάτι άλλο σωματικό π.χ. σεξ, ξανάμπαινες στη θάλασσα. Τώρα; Πρωινό με πρωτεΐνες, εξόρμηση σε παραλία μετά από συνεννόηση/σφαγή με την παρέα, επιστροφή στο δωμάτιο, ντους, φαγητό σε ταβερνάκι, απαπά, βαρέθηκα ήδη. 4-0
● Καβγάς: Το 1988 μαλώναμε με την παρέα για το πού θα πάμε και τι θα κάνουμε, όχι φριχτά, αλλά πιανόμασταν λίγο μαλλί με μαλλί. Τώρα; Τα έχουμε δει όλα στο Γκουγκλ και αποφασίζουμε πολύ λογικά, σιγά μη μαλώσουμε, μεγάλοι άνθρωποι! 0-4
● Χάσιμο: Υπήρχε έντονο, ίσως επειδή εμείς που γράφουμε ήμασταν πιτσιρίκια και πετάγαμε ΚΑΙ αητό. Τώρα; Είσαι σε επαφή με συνεργάτες, συγγενείς, φίλους, εχθρούς, τη θεία σου και ολόκληρη την Αμερική (που ίδρωσε τώρα για σένα, αλλά λέμε). Είναι αδύνατον να χαθείς… παρά μόνον… όταν είσαι μέσα στη θάλασσα. Οπότε, μένεις πολλή ώρα μέσα στη θάλασσα και ξεμπερδεύεις. Σου λένε μετά «μα πού σκατά ήσουνα και δεν απαντούσες στο τηλέφωνο;» και χαμογελάς μυστηριωδώς. Αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίζεις πόντους, όμως. 2-0
Συμπέρασμα: Το 1988 βγάζει 14 πόντους, ενώ το 2018 απίστευτο αλλά στέκει στο ύψος του με 12 πόντους!
*** Φανταστικό κ.λπ., άμα σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για 30 χρόνια μετά, που θα περίμενε κανείς ότι πιάνουμε πάτο. Και όμως όχι: όταν καταφέρνουμε να πάμε διακοπές, περνάμε σχεδόν το ίδιο καλά τώρα. Μπράβο μας, ξανά! Και του χρόνου με υγεία!
(*** Παίζει να έχω κάνει λάθος στην πρόσθεση)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
10°
