Μετακόμισα σε μια παλιά πολυκατοικία απ’ αυτές τις μεγάλες που δεν γνωρίζεσαι εύκολα με τους κατοίκους.
Σιγά σιγά λόγω κακής ηχομόνωσης άρχισα να τους μαθαίνω.
Ποιος ακούει ποια μουσική, ποιος κάνει σεξ, ποιοι τσακώνονται, ένα εσωτερικό ραδιόφωνο άρχισε να με διασκεδάζει όπου προσπαθούσα να φανταστώ ποιος κάνει τι, μιας και οπτική επαφή ή κάτι πιο άμεσο από τη φαντασία μου δεν διατίθετο.
Μέχρι που έγινε η συνέλευση.
Όλοι ξέρουμε από συνελεύσεις -έξοδα, ασανσέρ, πετρέλαιο, όλα κοινά θέματα- κι εγώ σε μια γωνία να παρατηρώ ποιος λέει τι και ποιος να ‘ναι ποιος, προσπαθώντας να τους αναγνωρίσω απ’ τη φωνή τους με τη βοήθεια του μόνου κατοίκου που γνώριζα ως υπότιτλο, κι εκεί άρχισε η πραγματικότητα.
Ο από κάτω, που νόμιζα ότι κάνει κάθε βράδυ ατελείωτο σεξ, απλά είναι παχύσαρκος και τα βράδια φωνάζει, επειδή δεν μπορεί να κοιμηθεί. Η τύπισσα που μένει με το παιδί της, και τους έχω δει στο ασανσέρ, είναι ανύπαντρη μητέρα μ’ έναν τύπο για μπαμπά, που όλο επιπλήξεις έκανε στη συνέλευση σε όλους, και αυτή μουγκή δίπλα τον άκουγε λες και μένει μαζί μας. Η γιαγιά που ακούει Κάλλας είναι μόνη, τα παιδιά της ζουν αλλού και σπανίως εμφανίζονται και θέλω ν’ ακούω όπερα, γιατί μου θυμίζει τον άντρα μου και τα ταξίδια μας στη Σκάλα του Μιλάνο. Μια φοιτήτρια του τρίτου μόλις χώρισε, γι’ αυτό ακούει Βίσση, άρχισαν ένας ένας να έχουν ταυτότητα κι εγώ να τους γνωρίζω έναν έναν σαν καλειδοσκόπιο.
Η μικροκοινωνία των πολυκατοικιών είναι ένας ατελείωτος κόσμος από ανθρώπους που η τυχαία επιλογή τούς έβαλε να συγκατοικούν σ’ ένα κτήριο χωρίς να γνωρίζονται, αλλά άμα έρθεις πιο κοντά, και κοιτάξεις από κάποια χαραμάδα, βλέπεις πως άλλα νομίζεις και άλλα συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Όπως δηλαδή στη ζωή.
Θα μπορούσε ο όρος πολυκατοικία να 'ταν γκρουπ θέραπι που κοιτώντας τους από κοντά βλέπεις ένα μάτσο συναισθήματα χωρισμένα σε ορόφους.
Ναι, έτσι είμαστε οι κάτοικοι πολυκατοικιών, διαφανείς μέσα στις φωνές μας, αλλά αδιαφάνοι μέχρι να γίνει κάποια συνέλευση ή ένας σεισμός και να μαζευτούμε όλοι μαζί και ίσως να γνωριστούμε.
19°
