Ευάγγελος Βενιζέλος: «Η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη και υπνοβατεί - Η παρουσίαση του βιβλίου Γιαννίτση
Με αναφορές στην οικονομική διακυβέρνηση της χώρας, ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του '80 όποτε το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε να κυβερνά την Ελλάδα, ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός, Τάσος Γιαννίτσης, παρουσίασε στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης το βιβλίο του, «Ελλάδα 1953 - 2024, Χρόνος και Πολιτική Οικονομία», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το βιβλίο προλόγισε μεταξύ άλλων ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος ανέφερε ότι «η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη».
Όπως τόνισε ο κ. Βενιζέλος η Ελλάδα «έχει κυβέρνηση, νόμιμα εκλεγμένη και με επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά το θέμα είναι εάν η κοινωνία έχει τη διάθεση να καταστεί διακυβέρνησιμη. Εάν η αγορά, το επιχειρείν, οι κοινωνικοί εταίροι μπορούν να βοηθήσουν».
Σχετικά με τον δημοσιονομικό προγραμματισμό, ο κ. Βενιζέλος ανέφερε πως αυτός αρχικά φτάνει μέχρι το 2029 και άρα ξεπερνά τον χρόνο διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, «όμως το πρόγραμμα αυτό το ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο…», όπως ανέφερε με απορία.
Μερικά από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο συγκεκριμένο κείμενο και του έκαναν εντύπωση, όπως είπε, ήταν η αύξηση του ΑΕΠ που ξεκινά με 2,4% το 2026 και με συνέπεια πέφτει κάθε χρόνο φτάνοντας στο 1,2% το 2029.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η ιδιωτική κατανάλωση πέφτει κάθε χρόνο και φτάνει επίσης στο 1,2% το 2029, ενώ οι επενδύσεις, μαζί με αυτές του κλάδου των ακινήτων, από το 4,1% του 2026 (οπότε λήγει η εκταμίευση από τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης), φτάνουν στο 0,8% στο 2029.
Μέρος της ομιλίας του κ. Βενιζέλου:
«Η χώρα δεν είναι βιώσιμη έτσι και εγώ επανέρχομαι και λέω ότι είναι μη διακυβερνήσιμη», επανέλαβε αργότερα και πρόσθεσε πως η Ελλάδα «υπνοβατεί».
«Είχα πει πριν από κάνα μήνα ότι η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη. Όχι γιατί δεν έχει κυβέρνηση. Κυβέρνηση έχει, νόμιμη , συνταγματική, με επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι δημοσκοπήσεις δεν προοιωνίζονται μια εύκολη λύση μετά τις πρώτες εκλογές ή τις δεύτερες. Δεν ξέρω τι θα γίνει, όποτε γίνουν οι εκλογές. Πρέπει να σκεφτούμε αν μπορεί το πολιτικό σύστημα να αναδείξει κυβερνήσεις συνεργασίας και να λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό, αλλά δεν μένω στο πολιτικό σύστημα και στη θεσμική αντιμετώπιση.
Το θέμα είναι αν κοινωνία έχει διάθεση να καταστεί διακυβερνήσιμη. Αν μπορεί να διασφαλίσει την εσωτερική της συναίνεση, τους όρους της συμπεριληπτικότητας και της συνύπαρξής της. Και αν η αγορά, ο κόσμος του επιχειρείν, μπορεί να βοηθήσει. Αν οι κοινωνικοί εταίροι μπορούν να βοηθήσουν. Αν το έθνος μπορεί να αναπτύξει τις θεμελιώδεις συναινέσεις που απαιτούνται μέσα στη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας.
Χθες, το Υπουργικό Συμβούλιο συζήτησε και ενέκρινε τον πολυετή δημοσιονομικό προγραμματισμό της χώρας για τα έτη 2026-2029. Λοιπόν, ο πολυετής δημοσιονομικός προγραμματισμός παρουσιάστηκε από τον υπουργό και τον υφυπουργό Οικονομικών, εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο και υπερβαίνει τον εκλογικό ορίζοντα της χώρας. Το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε έναν προγραμματισμό, ο οποίος φτάνει μέχρι το 2029.
Σας διαβάζω τα θεμελιώδη στοιχεία του εγκεκριμένου πλέον πολυετούς δημοσιονομικού προγραμματισμού της χώρας. Πρόγνωση για την αύξηση του ΑΕΠ:
Το 2026: 2,4.
Το 2027: 1,7.
Το 2028: 1,6.
Το 2029: 1,3.
Αυτό είναι το εγκεκριμένο πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλείται να κινηθεί η χώρα. Καλείται να κινηθεί εντός ενός πλαισίου, όπου έχουμε κάθε χρόνο μικρότερο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ.
Η ιδιωτική κατανάλωση θα βαίνει ελαφρώς μειούμενη:
Δείτε τώρα το εντυπωσιακό στοιχείο.Ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, δηλαδή οι επενδύσεις συμπεριλαμβανομένων των υποδομών, διότι ο πλούτος είναι σωρευμένος κυρίως στα ακίνητα:
10, 2 το 2026, που ολοκληρώνεται το Ταμείο Ανάκαμψης.
4,1 το 2027,
0,9 το 2028,
0,8 το 2029.
Αυτή είναι η πρόγνωση για την αύξηση των επενδύσεων
Η χώρα φοβούμαι ότι υπνοβατεί. Δεν έχουμε καμία αίσθηση του τι έχουμε περάσει και του πώς εισερχόμαστε στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Με πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, πρόβλημα παραγωγικότητας, πρόβλημα δημογραφικό, από το δημογραφικό προκύπτουν και τα μεγέθη αυτά, διότι όταν δεν έχεις πληθυσμό και δεν έχεις προοπτική αύξησης αλλά μείωσης του πληθυσμού, βεβαίως οι χρονοσειρές σου, η προβολή στον χρόνο είναι αρνητική . Θα είναι ο ρυθμός σου κοντά στο 1, και πολύ σου είναι, διότι δεν μπορείς διαφορετικά.
Αλλά δημογραφική πολιτική δεν σημαίνει μόνο οικογενειακή πολιτική, σημαίνει και μεταναστευτική πολιτική. Συζητήσεις που δεν διεξάγονται καν.
Και βεβαίως έχουμε και ένα σταθερό πληθωρισμό, που θα μπορούσε να είναι ανεκτός, διότι υπάρχει και η τριβή ούτως ή άλλως- 2,2, 2,2, 2,3, 2,3. Με την απασχόληση στα ίδια επίπεδα. Δεν υπάρχει καμιά αλλαγή, δεν προβλέπεται στην απασχόληση. Το ποσοστό ανεργίας θα είναι 8% ± (συν – πλην)
Αυτή είναι η πρόγνωση, η επίσημη και η εγκεκριμένη για το μέλλον της χώρας!
Και αναρωτιέμαι. Θα το αντιμετωπίσουμε έτσι; Παθητικά; Θα το περιγράφουμε;
Πρέπει να συζητήσουμε, πλέον, με άλλους όρους. Πιστεύω, λοιπόν, για να πω μια φράση και να τελειώνω, πως πρέπει να επανέλθω στη διατύπωση ότι η χώρα είναι μη διακυβερνήσιμη και αυτό πιστοποιείται και από το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό προγραμματισμό που ενέκρινε το Υπουργικό Συμβούλιο. Διότι αυτό δεν επιτρέπει τη χώρα να νιώθει ασφαλής και βιώσιμη. Εντός των σημερινών συνθηκών και της πρόγνωσης της παγκόσμιας που κάνουν όλοι δια γυμνού οφθαλμού.
Και νομίζω ότι το βιβλίο του Τάσου, μας βοηθάει να τα δούμε όλα αυτά με έναν τεκμηριωμένο και βαθύ τρόπο και ως εκ τούτου η συμβολή του είναι πραγματικά σπουδαία».
Το βιβλίο του κ. Γιαννίτση προλόγισε επίσης ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) και καθηγητής της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Μιχάλης Πικραμένος ο οποίος αναφέρθηκε στο ασφαλιστικό και χαρακτήρισε ως υπόδειγμα σύγχρονου Έλληνα τον κ. Γιαννίτση, που, όπως είπε, «υπενθυμίζει και στο βιβλίο του ότι η Ελλάδα ανήκει στον δυτικό πολιτικό κόσμο».
Στον πρόλογό του, ο οικονομολόγος, Χρήστος Παναγιωτίδης ανέφερε πως «ο συγγραφέας μάς δείχνει ότι η κρίση δεν ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία αλλά υπήρξε αποτέλεσμα και πολιτικών, οι οποίες έφερναν σε πρώτο πλάνο το βραχυπρόθεσμο όφελος έναντι του μακροπρόθεσμου».
13°
