Ποιοι είναι οι όροι με τους οποίους γίνεται η αντιπαράθεση για την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική
Τελικά τα πράγματα είναι απλά. Αρχίζουμε από την Αίγυπτο και πάμε αντίθετα από τους δείκτες του ρολογιού. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ξεκινάμε «παγκόσμια» εκστρατεία αξιοποιώντας «όλο το διπλωματικό κεφάλαιο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας» για τη Μονή Σινά. Εκεί όπου αποδείχθηκε η «διεθνής ανυποληψία» της χώρας της οποίας το διπλωματικό της αποτύπωμα «απομειώνεται επικίνδυνα».
Προχωρώντας ανατολικά, καταγγέλλουμε το Ισραήλ και διακόπτουμε κάθε στρατιωτική συνεργασία μαζί του καθώς η κυβέρνηση δεν έχει κανένα «νομικό, πολιτικό και ηθικό δικαίωμα να δικαιολογεί και τελικά να στηρίζει» τα εγκλήματα σε βάρος των Παλαιστινίων. Εγκλήματα για τα οποία είναι συνυπεύθυνος και ο «δολοφόνος παιδιών» Μητσοτάκης.
Ακόμα πιο ανατολικά περνάμε στη Συρία όπου η Ελλάδα πρέπει να «πρωτοστατήσει» σε διεθνές επίπεδο σε πρωτοβουλίες για τη σωτηρία των χριστιανικών πληθυσμών από τους οπαδούς του (πρώην) τζιχαντιστή και εσαεί υποχείριο του Ερντογάν, προέδρου. Ευκαιρίας δοθείσης φυσικά η Ελλάδα πρέπει να διώξει κλοτσηδόν την Τουρκία από τα εξοπλιστικά προγράμματα της Ευρώπης. Η συμμετοχή της είναι «αδιανόητη» και φυσικά ο όρος για την άρση του casus belli δεν είναι επαρκής. Τώρα τον αποσύρει αύριο τον επαναφέρει.
Συνεχίζουμε δυτικά, προσπερνώντας τη Βουλγαρία, οι διαφωνίες για τα νερά του Έβρου είναι ψιλά γράμματα. Με τη Βόρεια Μακεδονία ωστόσο αναδεικνύουμε διεθνώς την προκλητικότητα της ηγεσίας της, συνεχίζουμε να μην φέρνουμε προς κύρωση τα μνημόνια συνεργασίας και βέβαια σπάμε την απαράδεκτη σιωπή μπροστά στις «αλυτρωτικές αξιώσεις» που επαναφέρει η κυβέρνησή της. Αυτονοήτως καταδικάζουμε και τις «αθλιότητες» του Ράμα και καθιστούμε κριτήριο για την ένταξη της Αλβανίας στην Ένωση την προστασία των δικαιωμάτων της μειονότητας.
Ολοκληρώνουμε τον κύκλο με την Ιταλία όπου τραβάμε το αυτί της Μελόνι για τις σχέσεις της με την Τουρκία στα εξοπλιστικά και φυσικά δεν την επισκεπτόμαστε μόλις 10 μέρες μετά τη συνάντηση της με τον Ερντογάν ούτε επιδεικνύουμε «δουλοπρέπεια» μπροστά της.
Αυτή, με όχι και τόσο μεγάλη δόση υπερβολής, θα μπορούσε να είναι μια πολύ συνοπτική περιγραφή των σχέσεων που έχει ή οφείλει να έχει η Ελλάδα με τις γειτονικές της χώρες σύμφωνα με την αντιπολίτευση. Αν θυμίζει περισσότερο τρενάκι του τρόμου και όχι εξωτερική πολιτική, προφανώς δεν είναι τυχαίο. Μεταξύ των κομμάτων βέβαια υπάρχουν διαφορές οι οποίες εξηγούνται από την ιδεολογική τους καταγωγή. Η προσέγγιση ωστόσο είναι κοινή: η κυβέρνηση δεν προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα, επιδεικνύει υποχωρητικότητα σε όλα τα μέτωπα.
Μια μαξιμαλιστική προσέγγιση η οποία βάζει διαρκώς ανέφικτους στόχους, αναπαράγει την εικόνα μιας αδικούμενης και κατατρεγμένης χώρας και οδηγεί σε μια εξωτερική πολιτική η οποία απλώς αντιδρά σε προκλήσεις, υπαρκτές ή μη. Μιας χώρας η οποία διαρκώς ζητά, μαθημένη να την ξελασπώνουν τρίτοι.
Αυτά στην εξωτερική πολιτική. Στα εσωτερικά όσοι πίστευαν ότι η κατάρριψη των θεωριών συνωμοσίας θα έφερνε μια κάποια λογική στο δημόσιο λόγο για τα Τέμπη γελάστηκαν. Εβδομάδες τώρα παρακολουθούμε το αποκρουστικό θέαμα πολιτικών οι οποίοι ομολογούν ότι δεν έχουν διαβάσει τη δικογραφία, συχνά δεν έχουν καν νομικές γνώσεις, με ευκολία ωστόσο μοιράζουν δεξιά και αριστερά κατηγορίες εν όψει προανακριτικής. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι έστω και ένας πολίτης πιστεύει ότι όλη αυτή η κακοφωνία έχει την παραμικρή σχέση με την απόδοση δικαιοσύνης. Παρεμπιπτόντως δεν έχει υπάρξει ούτε ένας βουλευτής είτε της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης ο οποίος να έχει δηλώσει ότι θα διαβάσει τα πορίσματα και θα τοποθετηθεί κατά συνείδηση. Υποτίθεται ότι η Βουλή είναι ανακριτικό όργανο, μέρος δηλαδή της διαδικασίας απόδοσης δικαιοσύνης, όλοι ωστόσο τοποθετούνται κομματικά.
14°
