Η φορολογία των επαγγελματιών και της μεσαίας τάξης και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών
Την μέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα αντικειμενικά κριτήρια για τον φόρο των ελεύθερων επαγγελματιών έτυχε να μπω στο μαγαζί του ηλεκτρολόγου της γειτονιάς μου. Σήμερα, μου ανακοίνωσε με πολύ σοβαρό ύφος, η κυβέρνηση έχασε ενάμιση εκατομμύριο ψήφους. Τον θυμήθηκα προχθές όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε το ψηφιακό πελατολόγιο προκαλώντας και πάλι αντιδράσεις. Η Κεντρική Ένωση των Επιμελητηρίων ζήτησε να αποσυρθούν οι ρυθμίσεις. Τον Νοέμβριο, όταν είχαν ανακοινωθεί τα πρώτα μέτρα, 13 επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς είχαν ανακοινώσει πανελλαδική αποχή, Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για πρόοδο.
Δεν ξέρω αν η πρόβλεψη του ηλεκτρολόγου μου θα δικαιωθεί. Υποπτεύομαι ωστόσο ότι η μεγάλη δημοσκοπική υποχώρηση της κυβέρνησης έχει σχέση με τον θυμό πολλών επαγγελματιών. Εντάξει μεσολάβησαν και τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη, σίγουρα έχουν παίξει ρόλο. Οι ίδιες δημοσκοπήσεις ωστόσο δείχνουν ότι τα οικονομικά παραμένουν η πρώτη έγνοια των ψηφοφόρων. Άλλωστε γνωρίζουμε ότι γεγονότα όπως η τραγωδία των Τεμπών έχουν πολύ μεγαλύτερη επίπτωση όταν εκδηλώνονται μέσα σε ένα ήδη επιβαρυμένο κλίμα δυσαρέσκειας. Για να μην πούμε ότι και ως δικαιολογία στον εαυτό σου, είναι πιο εύκολο να τα επικαλεστείς αντί της φορολογίας: δεν θα βγεις και υπερασπιστής της φοροδιαφυγής.
Έχουν αναλυθεί επαρκώς οι λόγοι που η Νέα Δημοκρατία παραμένει το κυρίαρχό κόμμα στο νέο, πολυδιασπασμένο, πολιτικό σκηνικό. Ο κύριος λόγος ήταν το ότι κατάφερε να εκφράσει το πολιτικό ρεύμα το οποίο σχηματικά ονομάζουμε Μένουμε Ευρώπη. Να όμως που εξαιτίας των μέτρων εμφανίζονται ρήγματα στο εσωτερικό αυτού του μετώπου. Κι αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο ερώτημα.
Όλοι αναγνωρίζουμε ότι χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς την περίφημη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου η χώρα δύσκολα θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας. Πολύ περισσότερο δεν θα είναι σε θέση να διασφαλίσει υψηλότερα εισοδήματα και να πετύχει τον στόχο της σύγκλισης. Υπάρχει ωστόσο η αναγκαία κοινωνική πλειοψηφία που θα στηρίξει αυτές τις μεταρρυθμίσεις; Θέλουμε τελικά την αλλαγή ή προτιμάμε να μείνουν τα πράγματα ως έχουν;
Όποιος παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο δύσκολα θα αποφύγει την εκτίμηση πως η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου για την πλειοψηφία της κοινής γνώμης αποτελεί στην πραγματικότητα έναν ευφημισμό. Ένα πρόσχημα, μια δικαιολογία για να μεταθέσουμε αλλού τις ευθύνες της δικής μας ανεπάρκειας. Δεν φταίμε εμείς που επιμένουμε στα όποια «κεκτημένα», φταίνε οι άλλοι που δεν έχουν αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο. Αλλάξτε το και βλέπουμε.
Αποτελούν εν δυνάμει κοινό και για την Πλεύση Ελευθερίας καθώς ιδεολογικά μετεωρίζεται και θα μπορούσε εύκολα να εκφράσει έναν πουζαντισμό αλά ελληνικά. Προφανώς δεν είναι οι μόνοι που αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις, έχουμε δει για παράδειγμα τι αντιστάσεις υπάρχουν ακόμα και για κάτι τόσο αυτονόητο όπως είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η συμμαχία της αντίστασης στις αλλαγές ήταν και παραμένει εξαιρετικά ισχυρή. Μειοψηφεί μόνο επειδή πολιτικά δεν έχει ενιαία έκφραση.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αν όχι η πλειοψηφία, πάντως οι μισοί ψηφοφόροι τάσσονται υπέρ των πρόωρων εκλογών. Με δεδομένη, ομολογημένη και προφανή σε όλους απόλυτη ανετοιμότητα της αντιπολίτευσης, πρόκειται για μια στάση «να φύγει η κυβέρνηση και γαία πυρί μειχθήτω». Είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να μην αλλάξει τίποτα, να συνεχίσουμε να αναδιανέμουμε τη μιζέρια μας. Έτσι όμως επιβιώνουμε δεκαετίες τώρα.
Φυσικά οι πρόωρες εκλογές δεν βρίσκονται στο τραπέζι. Με τα σημερινά δεδομένα θα γίνουν το 2027 και η πιο ορατή λύση, ότι και αν λένε τα ίδια τα κόμματα σήμερα, θα είναι μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα απαντηθεί. Με ή χωρίς αυτοδυναμία της ΝΔ, κυβέρνηση θα υπάρξει. Για το δεύτερο ερώτημα ωστόσο όλα είναι ανοικτά.
10°
