Με τον Φώτη γνωριζόμαστε, αν δεν απατώμαι, από το 1988. Εκείνος είχε ήδη φτιάξει όνομα και κάνει αίσθηση με την πρώτη μοντέρνα στήλη στον περιοδικό τύπο ("Α112", στον Ταχυδρόμο), αλλά και την συμβολή του στην πρώτη και καλύτερη φάση του ΚΛΙΚ, ενώ εγώ, άβγαλτος κι αμούστακος στον χώρο, μόλις είχα ξεκινήσει να δουλεύω στα ΝΕΑ, που τα χώριζε ένας όροφος από τον Ταχυδρόμο, τον οποίο όροφο βρέθηκα σύντομα να ανεβοκατεβαίνω μέσα από τις αρχικά σποραδικές συνεργασίες μου με το περιοδικό, που τελικώς κατέληξαν στην οριστική μεταγραφή μου στον, ευρύτατης κυκλοφορίας τότε, Ταχυδρόμο. Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε όταν ο Φώτης τελικώς σταμάτησε τον "Α112", θεωρώντας πως η στήλη είχε κλείσει τον κύκλο της, εγώ παρέλαβα το δισέλιδο του γιά να γράψω την δική μου στήλη ("Εγώ ο Ξένος", ένα αρκούντως σουρεαλιστικό μουσικοδημοσιογραφικό υβρίδιο, χωρίς πάντως μεγάλο αντίκτυπο) που βάστηξε δυόμιση χρόνια, ώσπου να φύγω κι εγώ από τον Ταχυδρόμο (επίσης γιά το ΚΛΙΚ) στο τέλος του 1992.
Με τον Γεωργελέ συνυπήρξαμε στο ίδιο γραφείο γιά κάμποσους μήνες (ίσως ένα χρόνο;) και η σχέση μας ήταν πάντα φιλική και, θα έλεγα, διασκεδαστική, δεδομένου ότι, ως πιτσιρικάς με αχαλίνωτη όρεξη γιά παπαρολογία, του έκανα ασταμάτητη πλάκα, καθώς επιπλέον με "διαόλιζε" το μονίμως κουμπωμένο και ώρες-ώρες στωικό ύφος του Φώτη, που είναι ένας άνθρωπος αρκετά κλειστός, πολλές φορές εμμονικός, μα αναντίρρητα ευφυέστατος, ακέραιος και σίγουρα με αίσθηση του χιούμορ, αφού πάντα γελούσε με τα πειράγματα και τις χαζομάρες μου και ενίοτε περνούσε στην αντεπίθεση, με τις δικές του φαρμακερές ατάκες. Οντας εγώ ισπανο-λατινόπληκτος από τότε, τον φώναζα στεντορείως "Χορχέλε", και τώρα που το σκέφτομαι, δεν πρέπει να τον έχω αποκαλέσει αλλιώς από το 1990 κι έπειτα.
Μετά τον Ταχυδρόμο χαθήκαμε γιά κάμποσα χρόνια, εκτός από τις αναμενόμενες λίγες φορές που τρακαριστήκαμε σε νυχτερινά στέκια και τα είπαμε στο πόδι, ενώ όταν έστηνε την Athens Voice (αρχές της περασμένης δεκαετίας) μου πρότεινε να ανεβώ κι εγώ στο τρένο. Πάνω από δύο καφέδες στο παλιό "Σκουφάκι" του εξήγησα τους λόγους που δεν με ενδιέφερε πιά η δημοσιογραφία σαν επάγγελμα, κατόπιν είπαμε τα σοβαρά μας, κάναμε τις πλάκες μας, δώσαμε το γνωστό αόριστο ραντεβού γιά το μέλλον (πάρε κανα τηλέφωνο, πέρνα να πιούμε κανένα καφέ, κλπ) και πήγαμε ο καθένας καλιά του.
Δεν έχουμε ειδωθεί έκτοτε, αλλά πριν μερικούς μήνες τον πήρα τηλέφωνο και του είπα πόσο βαθιά, βαθύτατα τον εκτιμώ και τον θαυμάζω γιά την συνολική του στάση ως δημοσιογράφου, εκδότη και πολίτη στην διάρκεια της κρίσης, και πως πιστεύω ότι αυτό που κάνει είναι ύψιστης σημασίας κοινωνικό και πολιτικό έργο, με θάρρος, επιμονή και προσωπική έκθεση που ελάχιστοι αποτολμούν (αν όχι ουδείς) στο ζενίθ της νεοελληνικής ψυχασθένειας που ζούμε όλοι μας.
Το ότι οι τρελοί τον βάλαν στο σημάδι είναι, βέβαια, αναμενόμενο, μετά απ΄όσα του έχουν σούρει οι επαγγελματίες της "δημοκρατίας και της προόδου". Ελπίζω ο θεός, το κάρμα, η τύχη ή η κοσμική συνομωσία (διαλέγετε και παίρνετε) να τον έχουν πάντα καλά, γιατί έχει καταλήξει αυτός, ένας άνθρωπος κατ' εξοχήν μοναχικός, μάλλον απόμακρος και έξω από κάθε παραδοσιακή δομή ισχύος (πολιτικοί, συντεχνίες, επιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες, καλλιτεχνίζοντες κλπ) να δίνει μάχες που κανονικά θα έπρεπε να δίνουν άλλοι, που όμως έχουν από καιρό τυφλωθεί από τα προσωπικά ή συντεχνιακά τους μικροσυμφέροντα και δεν μπορούν να δουν, από βλακεία, άγνοια ή, το συνηθέστερο, σκέτη ιδιοτέλεια, αυτά που άνθρωποι έντιμοι, ανιδιοτελείς και ακομμάτιστοι, όπως ο Φώτης, δείχνουν με το δάχτυλο και προσπαθούν να σηκώσουν τον κόσμο στο πόδι, ακόμα και με προσωπικό τους κίνδυνο, εδώ που έφτασαν τα πράγματα.
18°
