Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η διαχείριση των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα, η διαχρονική κρατική αβελτηρία.
Πόσες φορές δεν έχει πει ο καθένας: «Ζούμε από τύχη...»; Μπορεί να το εκφέρεις με διάθεση γλυκόπικρη, αλλά κάτω από τη ανεκδοτολογική του διάσταση, κρύβει ένα υπόστρωμα που περιέχει πολλές μικρές αλήθειες. Ότι, λίγο πολύ, όσο κι αν προχωράμε ως χώρα, παραμένουμε αρκετά χύμα. Όσο κι αν αλλάζουμε, κατά βάθος μένει η λογική του ό,τι να ναι.
Αυτό που σόκαρε με το δυστύχημα στα Τέμπη είναι ότι θα μπορούσε να αφορά στον οποιονδήποτε. Θα μπορούσες εσύ να πηγαίνεις για μία δουλειά στη Θεσσαλονίκη, να είναι οι γονείς σου στο βαγόνι, το παιδί σου στο μοιραίο τρένο (αυτό που μάλλον έγινε...). Η τραγωδία αφορά -διασταλτικά- τους πάντες, καθώς όλοι είμαστε υποκείμενα της ίδιας τυχαιότητας. Όλοι κάποια στιγμή χρησιμοποιούμε τη δημόσια συγκοινωνία, όλοι κινούμαστε στους ίδιους δρόμους, όλοι υπάγουμε τον εαυτό μας στις διαθέσεις της εκάστοτε διοίκησης (κρατικής ή ιδιωτικής, δεν έχει σημασία, η κυβέρνηση έχει πάντα την τελική ευθύνη).
Η τραγωδία των Τεμπών είναι σοκ αβάσταχτο ακριβώς γι' αυτό - φάνηκε μία γύμνια, σχεδόν απόλυτη, στη διαχείριση των σιδηροδρόμων. Από την πρώτη στιγμή του δυστυχήματος μαθαίνουμε από λογής αρμόδιους και σχετικούς με το θέμα, ότι δεν λειτουργεί η φωτοσήμανση και η τηλεδιοίκηση. Τα διαβάζεις και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Τα πάντα -λένε- κινούνται στο manual. Η ζωή των πολιτών, με άλλα λόγια, βασίζεται στο απολύτως τυχαίο - ακόμα και ένα ανθρώπινο λάθος ή μία ξαφνική αδιαθεσία ενός σταθμάρχη μπορεί να αποβούν μοιραία. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά...
Σε μία εποχή που στη διεθνή συζήτηση κυριαρχεί το πώς θα διαχειριστούμε την πρόοδο της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ), που η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε βαθμό που ξέρεις με ακρίβεια λεπτού πότε θα έρθει η παραγγελία του φαγητού σου ή το ταξί που κάλεσες, δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν τα τρένα χειροκίνητα και να αφήνονται έρμαια (μαζί με τους επιβαίνοντες) στο τυχαίο λάθος, στην κακιά στιγμή.
Σε καιρούς πολυκρίσης, όταν οι καταστροφές είναι συχνές, άρα και η προετοιμασία -σε κάθε επίπεδο- οφείλει να είναι ανάλογη, όταν η τεχνολογία σου δίνει όλα τα εφόδια να αντιμετωπίσεις (άμεσα!) το ανθρώπινο λάθος, είναι οδυνηρή η πρόσκρουση με τη διαχρονική κρατική αβελτηρία: δεν μπορεί μια ριζωμένη φαυλότητα στη δημόσια διοίκηση, στις ΔΕΚΟ και όπου αλλού εκτείνονται οι παραφυάδες της να παραμένει. Απλά δεν γίνεται! Οι κυβερνήσεις για αυτό εκλέγονται κι αυτό περιμένουν οι πολίτες - σίγουρα η πλειονότητα: Να ξεριζωθεί το κακό, να μπει οριστικό τέλος στα νταραβέρια, στις ρουσφετολογικές προσλήψεις, στην αδιαφορία, στο «άσ’ το για αύριο», στο «πού να μπλέκεις τώρα», στο «δεν είναι δική μου ευθύνη», σε όλο αυτό το πλέγμα που διαχρονικά καθηλώνει τη χώρα. Δεν είναι δυνατόν να βασίζουμε την ασφάλειά μας στη στιγμή, δεν επιτρέπεται να θρηνούμε θύματα από το πουθενά, δεν μπορούμε να ζούμε από τύχη.
