Βιβλιο

«Τα άγια νήπια» του Μιγκέλ Ντελίμπες

Τα άγια νήπια είναι πλάσματα που τα αδίκησε η φύση, που το μυαλό τους μοιάζει κάπως πειραγμένο, που όμως φωτισμένα από τη συγγραφική δεξιοτεχνία του Ντελίμπες γίνονται θεία βρέφη

aris-sfakianakis.jpg
Άρης Σφακιανάκης
ΤΕΥΧΟΣ 811
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
«Τα άγια νήπια» του Μιγκέλ Ντελίμπες, από τις εκδ. Ποταμός

Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Τα άγια νήπια» του Μιγκέλ Ντελίμπες, που κυκλοφορεί από τις εκδ. Ποταμός.

Πριν δυο εβδομάδες επιβιβάστηκα σε καινούργιο Airbus της Skyexpress (όχι, το παρόν κείμενο δεν αποτελεί πληρωμένη διαφήμιση) και πέταξα για τη Θεσσαλονίκη –άλλοι τη λένε Νύφη του βορρά, αλλά νύφη τίνος, αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ–, καθώς επρόκειτο να παρουσιάσω το τελευταίο μου βιβλίο, τη «Σκιά του Κυβερνήτη», σε κάποιο μπαράκι ονόματι Σάρωθρον παρέα με την Ηρώ Σκάρου που θα παρουσίαζε κι εκείνη την ίδια ώρα το δικό της («Η ζωή όπως είναι», ο τίτλος του), κι όταν φτάσαμε είπαμε να κάνουμε μια βόλτα από τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου που είναι αγαπημένος τόπος κάθε βιβλιόφιλου αλλά που πέρυσι δεν είχε γίνει λόγω του γνωστού μας πλέον Covid –που δυστυχώς, συνεχίζεται–, πήγαμε λοιπόν στην Έκθεση Βιβλίου, δείξαμε τα πιστοποιητικά εμβολιασμού στην είσοδο, μπήκαμε ευσύνοπτα κι αντικρίσαμε –ωιμέ– την Έρημη Χώρα του Έλιοτ, διότι πού στην ευχή ήταν οι επισκέπτες; πού ο συνωστισμός; πού τα περίπτερα των μεγάλων εκδοτών της Αθήνας; αυτό είχε βέβαια κι ένα καλό, επειδή μπορέσαμε να μιλήσουμε με όσους τολμητίες εκδότες αψήφησαν τα νούμερα της διασποράς του Covid, έφτασαν στην Θεσσαλονίκη, κι έστησαν στον αγαπημένο χώρο της Έκθεσης τα περίπτερά τους που μπορεί μεν τώρα που περιδιαβαίναμε να μην είχαν κόσμο, ωστόσο έτσι μπορέσαμε εμείς οι φτωχοί και μόνοι συγγραφείς να δούμε με άνεση τους πάγκους με τα βιβλία και να συνομιλήσουμε με τους οικοδεσπότες των περιπτέρων, εννοώ για παράδειγμα τον Νίκο Γκιώνη (εκδ. Πόλις), τον Νίκο Κουφάκη (εκδ. Loggia) ή την πυργοδέσποινα των εκδόσεων Δώμα, πράγμα που έδωσε μια ώθηση στη βόλτα μας γεμίζοντας χάρτινες τσάντες με βιβλία, ώσπου, «Άρη, κι εσύ εδώ;» μια φωνή οικεία, οπότε βλέπω την Αναστασία Λαμπρία που έχει τις εκδόσεις Ποταμός, πλησιάζω και συζητάμε λίγο για τη θλιβερή εικόνα της άδειας έκθεσης και σκέφτομαι πως το ίδιο άδεια θα είναι κι η παρουσίαση του βιβλίου μου εκείνο το βράδυ –στο οποίο δεν έπεσα έξω– κι η Αναστασία μού προτείνει τρία βιβλία της, τα παίρνω κι αυτά (δεν είχα γλιστρήσει ακόμα στην Τσιμισκή να σπάσω το χέρι μου), αρχίζω να διαβάζω το ένα έξω από ένα καφενεδάκι στη σκιά του Αγίου Δημητρίου (όπου μπήκα να ανάψω ένα κερί) και θέλω να σας το προτείνω εδώ με τη σειρά μου γιατί ξέρω ότι αγαπάτε την καλή λογοτεχνία και γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Μόλις έβαλα μια τελεία στο κείμενό μου. Επιχείρησα να ακολουθήσω τον ρυθμό του συγγραφέα. Πράγμα δύσκολο – εννοώ να γράφεις χωρίς τελείες. Όμως εκείνος το κάνει εξαιρετικά. Εννοώ ο Ισπανός συγγραφέας, ο Μιγκέλ Ντελίμπες, στο βιβλίο του «Τα άγια νήπια». Το οποίο μετέφρασε άξια ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και εύγε του.

Τα άγια νήπια είναι πλάσματα που τα αδίκησε η φύση, που το μυαλό τους μοιάζει κάπως πειραγμένο (δεν ξέρω πώς να το θέσω στην εποχή της πολιτικής ορθότητας που ζούμε), που όμως φωτισμένα από τη συγγραφική δεξιοτεχνία του Ντελίμπες γίνονται θεία βρέφη.

Εσείς που θεωρείτε (κι εγώ ανάμεσά σας) τη «Βουή και το πάθος» ως το καλύτερο βιβλίο του Φόκνερ, οφείλετε οπωσδήποτε στον εαυτό σας «Τα άγια νήπια», του Ντελίμπες.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.