Η Clare Mackintosh μιλάει στην ATHENS VOICE για τα καθηλωτικά της ψυχολογικά θρίλερ
Η Clare Mackintosh επισκέφθηκε την Αθήνα, αλλά και τη Θεσσαλονίκη, καλεσμένη της 16ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης και των εκδόσεων Μεταίχμιο. Χάρη στα ευφυή και αριστοτεχνικά γραμμένα ψυχολογικά της θρίλερ, καθηλωτικά και εθιστικά με φονικές ανατροπές και συγκλονιστικά φινάλε, η Mackintosh έχει αποκτήσει φανατικό κοινό και στην Ελλάδα.
Ποια ήταν η αφορμή για να αρχίσετε τη συγγραφή βιβλίων και ποιο το έναυσμα για να αποτυπώσετε στο χαρτί την πρώτη σας ιστορία;
Η έμπνευση για το πρώτο μυθιστόρημά μου, το «Σ’ άφησα», προήλθε από ένα πραγματικό περιστατικό στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Είχα μόλις ενταχθεί στην υπηρεσία της αστυνομίας, όταν ένα εννιάχρονο αγόρι σκοτώθηκε από έναν οδηγό ο οποίος δεν σταμάτησε και δεν εμφανίστηκε ποτέ. Σκεφτόμουν συνέχεια αυτόν τον οδηγό και αναρωτιόμουν πώς μπορούσε να ζήσει με αυτό που είχε κάνει, αλλά και τη μητέρα και τη θλίψη που πρέπει να ένιωθε. Χρόνια αργότερα, έχασα κι εγώ ένα παιδί, υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες, και συνειδητοποίησα την επίδραση που έχει ένα τέτοιο τραύμα στη ζωή κάποιου. Άρχισα να γράφω για μια γυναίκα που τρέχει μακριά από ένα θλιβερό παρελθόν και το αποτέλεσμα ήταν ότι το «Σε άφησα».
Γράφετε καθημερινά ακολουθώντας συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα; Πιστεύετε πως απαιτείται πειθαρχία για έναν συγγραφέα;
Η συγγραφή είναι όπως κάθε άλλη δουλειά − ορισμένες μέρες είναι πιο σκληρές από άλλες. Αρχίζω κάθε μέρα με τη βόλτα του σκύλου δίπλα στο ποτάμι και χρησιμοποιώ αυτή την ώρα για να σχεδιάσω την επόμενη σκηνή που θα γράψω. Ταξιδεύω πολύ, οπότε πρέπει να παραμένω ευέλικτη. Γράφω πραγματικά καλά σε τρένα, αεροπλάνα και σε δωμάτια ξενοδοχείων, που μου φέρνουν τύχη, διαφορετικά δεν θα έφτανα ποτέ στο τέλος ενός βιβλίου! Έχω την τάση να ακούω την ίδια μουσική ενώ γράφω −ένα άλμπουμ διαλογισμού που δυσκολεύομαι να προσέξω πια− και με βοηθά να έρθω αμέσως στη ζώνη δημιουργίας και να αποκλείσω τυχόν περισπασμούς. Η πειθαρχία είναι σίγουρα χρήσιμη!
Κάθε φορά που γράφετε ένα μυθιστόρημα, υπάρχουν κάποια μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από την πλοκή;
Διαφέρει από βιβλίο σε βιβλίο. Στο «Ξέχασέ με» διερεύνησα την ευθραυστότητα της ψυχικής υγείας. Ένας στους τέσσερις ανθρώπους υποφέρει από προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά υπάρχει ένα αδυσώπητο στίγμα που περιβάλλει αυτούς τους ανθρώπους. Αγγίζει τη ζωή πολλών ανθρώπων με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Δούλεψα με πολλά άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας όταν ήμουν στην Αστυνομία και με ενδιέφερε πώς μπορούν να επηρεαστούν οι καθημερινές δραστηριότητές τους και οι σχέσεις τους. Όσο περισσότερο συζητείται το συγκεκριμένο θέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να μειώσουμε το στίγμα.
Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια για το «Ξέχασέ με» και ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε αυτήν την ιστορία;
Είναι ένα βιβλίο εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία ζωής αλλά, αν σας έλεγα ποια είναι αυτή, θα αποκάλυπτα τουλάχιστον μία από τις ανατροπές! Η ιστορία ξεκινάει από την Άννα, οι γονείς της οποίας αυτοκτόνησαν στο Μπίτσι Χεντ το προηγούμενο έτος. Όταν ένα ανώνυμο σημείωμα δείχνει ότι οι θάνατοι δεν ήταν τόσο απλοί όσο φαινόταν, η Άννα προσεγγίζει τον Μάρεϊ Μακένζι, έναν συνταξιούχο ντετέκτιβ που εργάζεται τώρα ως πολιτικός στο τοπικό αστυνομικό τμήμα της περιοχής, για να διερευνήσει τις δολοφονίες τους.
Με ποιον από τους χαρακτήρες σας έχετε περισσότερα κοινά στοιχεία;
Υπάρχει μάλλον ένα μικρό κομμάτι από μένα σε όλους τους χαρακτήρες μου, αλλά σχετίζομαι περισσότερο με τις γυναίκες στα βιβλία μου, και ιδιαίτερα με τις μητέρες. Είμαι συνεχώς έκπληκτη για το τι επιτυγχάνουν καθημερινά οι γυναίκες και νομίζω ότι, όταν κάποια γυναίκα γίνεται μητέρα, αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τον κόσμο. Στα βιβλία μου, έχοντας μητέρες ως κεντρικούς χαρακτήρες, καταφέρνω να εξερευνήσω τα όριά τους, τι είναι ικανές να κάνουν και πώς θα αντιδράσουν όταν κλονίζονται, φοβούνται ή αγωνίζονται.
Μπορείτε να είστε αντικειμενική με τα βιβλία σας όταν τα ξαναδιαβάζετε ή όταν εκδίδεται ένα βιβλίο δεν γυρίζεται ξανά πίσω;
Δεν τα ξαναδιαβάζω, αλλά μερικές φορές διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα σε μια εκδήλωση ή πρέπει να κοιτάξω κάτι για να απαντήσω σε μια ερώτηση από έναν αναγνώστη. Υπάρχουν πάντα πράγματα που θα άλλαζα, τα οποία νομίζω ότι είναι αναπόφευκτα. Σε κάθε δημιουργική εργασία, όπως και σε κάθε δουλειά, βελτιωνόμαστε όσο περισσότερο εξασκούμαστε.
Σας αγχώνει η επιτυχία των βιβλίων σας;
Το να γράψω το «Σε είδα» μετά την επιτυχία του «Σ’ άφησα» ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Υπήρχαν μέρες που δεχόμουν καταιγισμό από θετικά μηνύματα σχετικά με το «Σ’ άφησα» που με έκαναν να παραλύσω και να μην μπορώ να γράψω κάτι. Είχα επιχειρήσει δύο λανθασμένες εκκινήσεις, με το να γράψω ένα βιβλίο που δεν ήταν αρκετά δυνατό, το οποίο αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη. Αλλά από τη στιγμή που είχα την κεντρική ιδέα του «Σε είδα», ήταν όλα τόσο ξεκάθαρα και τόσο δυνατά που κατόρθωσα να βάλω στην άκρη τις ανησυχίες μου και την πίεση που αισθανόμουν, και απλά σκέφτηκα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να γράψω το καλύτερο βιβλίο που θα μπορούσα. Τώρα, αυτό προσπαθώ να κάνω κάθε φορά που ξεκινώ ένα νέο βιβλίο.
Ποιο ήταν το πιο παράξενο πράγμα που ψάξατε στο διαδίκτυο για κάποιο από τα βιβλία σας;
Πόσο καιρό χρειάζεται ένα σώμα για να αποσυντεθεί, όταν βρίσκεται στον ωκεανό.
Ποιο βιβλίο έχετε αυτήν την περίοδο στο κομοδίνο σας;
«Those People» της Louise Candlish. Λατρεύω τη γραφή της.
Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
Ποιον ελεύθερο χρόνο; Ταξιδεύω πολύ, και παρόλο που σχετίζεται με την εργασία μου, εισπράττω μεγάλη χαρά από αυτό. Λατρεύω τις πόλεις που επισκέπτομαι και προσπαθώ να ξεκλέψω κάθε φορά χρόνο για να κάνω κάτι διαφορετικό −συνήθως επίσκεψη σε μια γκαλερί ή ένα μουσείο− ενώ είμαι εκεί. Αν δεν μπορώ να το κάνω, πηγαίνω βόλτες για να δω όσα περισσότερα μπορώ από την πόλη. Αγαπώ τη γιόγκα και θα κάνω για δεκαπέντε λεπτά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου μεταξύ των εκδηλώσεων.
Στο σπίτι κολυμπώ στη λίμνη της πόλης όπου ζούμε, στη Snowdonia της Βόρειας Ουαλίας, και πηγαίνουμε στο θέατρο όσο πιο συχνά μπορώ. Αγαπώ το μιούζικαλ, αλλά δεν βλέπω καθόλου. Μαθαίνω ουαλικά και προσπαθώ να ακούσω ένα μάθημα τις περισσότερες μέρες. Έχω τρία παιδιά (ηλικίας 11, 10 και 10 ετών), συνεπώς η οικογενειακή ζωή είναι πλήρης, με πολλά ποδόσφαιρα, ράγκμπι και γυμναστική.
Πώς καταφέρνετε να ισορροπήσετε ανάμεσα στους δύο πιο σημαντικούς ρόλους της ζωής σας, της μητέρας και της συγγραφέως; Πείτε μας τα μυστικά σας.
Δουλεύω εντατικά και ταξιδεύω πολύ, οπότε ο σύζυγός μου έχει αναλάβει σε μεγάλο βαθμό ό,τι σχετίζεται με το σπίτι και τα παιδιά. Ο συνδυασμός τού να είσαι γονιός και συγγραφέας δεν διαφέρει από εκείνον όπου οι γονείς κάνουν μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά − εκατομμύρια μητέρες και πατέρες το κάνουν σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό − όλοι περνάμε απλά όσο καλύτερα μπορούμε.
Ποιες είναι οι ανησυχίες και οι φόβοι σας σχετικά με το Brexit;
Θα θεωρώ πάντα τον εαυτό μου Ευρωπαίο, και θα είναι πολύ λυπηρό να βλέπω το Ηνωμένο Βασίλειο να εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα βιβλία «Σ’ άφησα», «Σε είδα» και «Ξέχασέ με» της ClareMackintosh από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
14°
Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
