Ο Γιώργος Καραγάνης τυγχάνει φίλος, χάρη στο κοινό πάθος για τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, και τις κατά καιρούς ανταλλαγές εμπειριών και αναρτήσεις στα διάφορα φόρουμ δρομέων. Το Μαραθώνιο της Βοστώνης τον περίμενε πώς και πώς. Την αδημονία, την υπερπροσπάθεια, καθώς και όλους τους μήνες κοπιώδους προετοιμασίας που απαιτήθηκαν για να φτάσει έως το υπερατλαντικό λίκνο του σκληρού αυτού αγωνίσματος, τους είχαμε διανύσει σε κάποιο μικρό ποσοστό μαζί του.
Επικοινωνήσαμε με τον αθλητή, έναν από τους 18 Έλληνες που βρέθηκαν ανάμεσα στους 27.000 συμμετέχοντες, εχθές τα ξημερώματα, λίγες μόλις ώρες μετά το βομβιστικό χτύπημα της Βοστόνης. Παρά τη δεδομένη υπερένταση της στιγμής, ο Γιώργος είχε την ευγένεια να μας παραχωρήσει ορισμένες δηλώσεις.
Πού ακριβώς βρισκόσουν, όταν ακούστηκαν οι διαδοχικές εκρήξεις;
Είχα τερματίσει μόλις δυο λεπτά νωρίτερα και έπαιρνα ένα μπουκάλι νερό στην ευθεία της λήξης. Η απόστασή μου από τις εκρήξεις ήταν μάξιμουμ στα 50 μέτρα!
Τι ακολούθησε; Πώς θα περιέγραφες το πανδαιμόνιο;
Καταρχήν, ο κρότος… ένα υπόκωφο μπαμ, σαν κανονιά. Στραφήκαμε εικάζοντας ότι επρόκειτο περί πυροτεχνημάτων. Βλέποντας το σύννεφο σκόνης, αντιληφθήκαμε πως ήταν έκρηξη. Σε διάστημα δέκα δευτερολέπτων το πολύ, ακούσαμε και τη δεύτερη έκρηξη. Τότε καταλάβαμε ότι δεν επρόκειτο για τυχαίο γεγονός. Ευτυχώς οι άνθρωποι της Boston Athletic Association ήταν πολύ ψύχραιμοι. Αν και εμφανώς φοβισμένοι οι ίδιοι, μας έδωσαν μετάλλια, ισοθερμικές κουβέρτες, και μας οδήγησαν γρήγορα στα φορτηγά με τις τσάντες και τον εξοπλισμό μας.
Η γυναίκα μου ήταν στο πεζοδρόμιο ακριβώς απέναντι από τη δεύτερη έκρηξη. Γεγονός το οποίο με άγχωσε παραπάνω στο διάστημα των 10 λεπτών, ώσπου να τη βρω στο κινητό, και στα 20 λεπτά που μεσολάβησαν, μέχρι να βρεθούμε σε ασφαλές μέρος, καθώς υπήρχε κίνδυνος και άλλων εκρήξεων. Την πήρα και περπατήσαμε σοκαρισμένοι μέχρι το ξενοδοχείο μας, περίπου τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από το επίκεντρο του χτυπήματος.
Τι σου είπε το ένστικτό σου σε πρώτο χρόνο; Ατύχημα; Έκρηξη; Βομβαρδισμός -άρα τρομοκρατικό χτύπημα;
Η πρώτη έκρηξη θα μπορούσε να είναι ατύχημα. Η δεύτερη, σε διάστημα μόλις 10 δευτερολέπτων, έδειξε καθαρά τρομοκρατία.
Δεδομένης της πρόσφατης εμπειρίας των Αμερικανών με την τρομοκρατία, διέκρινες κάποια υπόρρητη επίγνωση, είδες φόβο στα βλέμματά τους;
Ο φόβος και ο θυμός ήταν έκδηλοι, γιατί τα σχόλια ήταν εξαρχής προσανατολισμένα σε τρομοκρατικό χτύπημα. Κανένας φόβος για την προσωπική μας ακεραιότητα δεν επικράτησε ωστόσο. Όλος ο φόβος μας κατευθυνόταν στην πλευρά της ασφάλειας των δικών μας ανθρώπων ανάμεσα στους θεατές, μιας που ξέραμε πως είχαν πληγεί οι κερκίδες τερματισμού.
Πώς εκτυλίχθηκαν τα πράγματα σε πρακτικό επίπεδο; Ανταποκρίθηκαν ψύχραιμα και έγκαιρα οι αρχές;
Πολύ άμεσα και εξίσου έγκαιρα. Το ιατρικό κιόσκι του τερματισμού έγινε κέντρο πρώτης βοήθειας μέχρι να μπουν όλοι σε ασθενοφόρα. Όσοι τερμάτισαν απομακρύνθηκαν γρήγορα και όλοι οι υπόλοιποι ενημερώθηκαν ότι ο αγώνας διακόπηκε.
Ποια η προσωπική σου αίσθηση από το συμβάν; Δεδομένου ότι εμείς οι δρομείς είμαστε οι πιο άκακοι αθλητές που υπάρχουν (ελάχιστα ανταγωνιστικοί, καρτερικοί εκ φύσεως, αντιμέτωποι μόνο με τα προσωπικά όρια που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας), δεν το θεώρησες πολύ άδικο να πλήττεται μια τέτοια διοργάνωση;
Εννοείται ότι νιώθω θυμό. Ανάμεικτο με αδικία. Έχει τρωθεί μια γιορτή του αθλητισμού, ανάλογη με τους Ολυμπιακούς αγώνες, με ένα εκατομμύριο θεατές στους δρόμους, γυναίκες και παιδάκια με καρότσια. Η λέξη «λυπηρό» δεν αρκεί για να το περιγράψει.
Πέρασε από το μυαλό σου το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν είχες τερματίσει λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα;
Ο χρόνος μου ήταν 4.00.46 με αρχικό στόχο τις 4 ώρες. Για να σου δώσω μια ιδέα του προσωπικού μου στόχου, ο πρώτος μαραθώνιος που έτρεξα ολοκληρώθηκε σε τέσσερις ώρες και σαράντα πέντε λεπτά, χρόνος τον οποίο ήθελα να ρίξω αρκετά στη Βοστώνη. Όπως ήρθαν τα πράγματα, το τελευταίο τετράγωνο της διαδρομής με έφερε ακριβώς στο σημείο της έκρηξης. Οι φίλοι μου, όσοι είχαν χρόνους από 4:10:00 και πάνω, δεν τερμάτισαν επειδή διακόπηκε ο αγώνας. Ως άνθρωπος ένιωσα ότι ήταν θλιβερό αυτό που έγινε, αλλά ως δρομέας θα είχα συνθλιβεί εάν με είχαν σταματήσει στα 41.5 ή στα 42 χιλιόμετρα, όπως συνέβη με φίλους! Το καταλαβαίνεις το συναίσθημα…
Ταξίδεψες στην άκρη της Γης για να τρέξεις σε μια μεγάλη γιορτή και βρέθηκες να αντικρίζεις ασθενοφόρα έως εκεί που φτάνει το μάτι. Θα ξαναπήγαινες παρ’ όλα αυτά;
Σίγουρα σε κάποιο event μικρότερου βεληνεκούς, και προτιμότερα στην Ευρώπη! Θα πάρει εύλογα και χρόνο στην οικογένειά μου μέχρι να συνέλθει και να μου επιτρέψει να κάνουμε πάλι κάτι ανάλογο! Ο χρόνος όμως θεραπεύει, οπότε σίγουρα θα το επιχειρήσω ξανά στο μέλλον!
Τι ακολουθεί τώρα; Ποιο το πλάνο σου για τις επόμενες ώρες και ημέρες;
Σήμερα, έτσι κι αλλιώς, θα καθόμασταν στο ξενοδοχείο για αποκατάσταση. Αύριο θα κάνουμε κάτι μακριά από το κέντρο και την Τετάρτη αναχωρούμε για Νέα Υόρκη. Για κακή μου τύχη, έχω βρεθεί και στο Λονδίνο, όταν είχε χτυπήσει η Αλ Κάιντα. Όπως πολλοί, πίστη μου είναι πως το χειρότερο χτύπημα που μπορεί να επιφέρει η τρομοκρατία είναι η συρρίκνωση της ζωής, η διαρκής αίσθηση του φόβου. Σε τέτοια συναισθήματα δεν υποκύπτω.
10°
