Η ερμηνεύτρια και ηθοποιός Βερόνικα Δαβάκη μιλάει για το μεγάλο της ταξίδι στο ελληνικό τραγούδι αλλά και το θέατρο.
Από όποια πλευρά και να το πάρεις, είναι μια ζηλευτή διαδρομή. Περιλαμβάνει -μόλις το τελευταίο διάστημα- Δημήτρη Παπαδημητρίου, Βαγγέλη Κορακάκη, Νίκο Ξυδάκη, ρεμπέτικο και αρκετή Μαρίκα Νίνου. Η Βερόνικα Δαβάκη έχει έναν μοναδικό τρόπο να καταπιάνεται με πολλά και διαφορετικά πράγματα και να τα βγάζει πέρα με τον καλύτερο τρόπο. Έχει επίσης έναν μοναδικό τρόπο να κοιτάζει μπροστά και να ωριμάζει. Στις ερωτήσεις μου απαντάει με ευθύτητα, με παιδικότητα και την ίδια στιγμή με ωριμότητα, μ’ έναν σπάνιο δυναμισμό και με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τώρα που το σκέφτομαι, όλα τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κάποιος και στις ερμηνείες της. Και να τον γοητεύσουν…
Ποια ήταν η εμπειρία σου από τη βραδιά όπου ερμήνευσες τραγούδια που έγιναν ανέλπιστα επιτυχίες -αλλά και ανέλπιστα αποτυχίες, όπως σημείωνε με χιούμορ ο συνθέτης- του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Μικρό Παλλάς;
Απόλαυσα πολύ το πρόγραμμα αυτό - ως παρασκηνιακός ακροατής αλλά και ως συμμετέχουσα! Νομίζω καθοριστική ήταν η επιλογή του θεατρικού χώρου και δη του μικρού Παλλάς που έμοιαζε λίγο σαν να σας είχαμε καλέσει στο σαλόνι μας… στο σπίτι μας μέσα! Στις μεγάλες καλοκαιρινές συναυλίες και στις μουσικές σκηνές λείπει αυτή η επαφή, η εγγύτητα, ο συχνωτισμός! Επιπλέον στο θέατρο δημιουργείται ένα κλίμα αλλιώτικο, τέτοιο που βοηθά τις «αποτυχίες» να λάμπουν πιο πολύ από τις «επιτυχίες»! Ξέρεις, χρειάζονται ειδικές συνθήκες για να κάνει κανείς μια πιο προσωπική συζήτηση.
Με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου είστε ζευγάρι και στη ζωή. Πόσο σημαντικό ήταν για την ωρίμανσή σου ως ερμηνεύτρια να τον έχεις κοντά σου;
Η επαφή με καλλιτέχνες συνεπείς στο όραμα τους, με εμπνευσμένους δημιουργούς, με ανθρώπους καλλιεργημένους είναι ευλογία. Είναι σαν να είσαι ζωγράφος και να σου φανερώνουν νέα χρώματα. Τέτοιος είναι για μένα ο Δημήτρης. Ένας ευγενής, βαθύς και ουσιαστικός καλλιτέχνης με έναν κόσμο μουσικό υψηλής αισθητικής και με όραμα. Αν όμως φαντάζεσαι ότι κοιμόμαστε και ξυπνάμε μέσα σε διαλέξεις με θέμα την υψηλή τέχνη, δεν είναι έτσι ακριβώς. Θα έλεγα ότι το ειδικό φορτίο του καθενός υπάρχει μέσα στη σιωπή και στις ανάσες του.
Εξαιτίας της σχέσης αυτής υπήρξαν και δυσκολίες που είχες να αντιμετωπίσεις;
Και βέβαια. Ό,τι και να επιλέξει κανείς έχει κόστος. Και στο σπίτι του κλεισμένος να αποφασίσει να μείνει φοβούμενος το κόστος της εξόδου, και αυτό ακόμα κοστίζει. Άλλα κομμάτια της ζωής μου έγιναν ευκολότερα και άλλα δυσκολότερα. Είμαι όμως ευτυχισμένη μέσα σε αυτόν τον συνδυασμό, οπότε έχω δύναμη να πολεμάω τις δυσκολίες. Αυτό δεν είναι η ζωή;
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Νίκο Ξυδάκη στον δίσκο «Άσωτος Καιρός»; Τι νιώθεις να αποκόμισες από τη συνεργασία αυτή;
Ο Νίκος Ξυδάκης με υποδέχτηκε στο μουσικό του σύμπαν με τρυφερότητα και γενναιοδωρία. Η στάση του απέναντι στο τραγούδι και στον στίχο, η μουσική του, η δική του ανάγνωση στην ποίηση… Γέμισα δώρα! Μου εμπιστεύτηκε γενναία έναν θησαυρό κι εγώ του έδωσα ό,τι καλύτερο είχα, κι ακόμη κάποια που ούτε καν φανταζόμουν. Κι αυτό ακόμα του χρωστάω, με οδήγησε σε μέρη δικά μου που δεν τα είχα υποπτευθεί. Φτιάξαμε μαζί έναν δίσκο. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τις ιστορικές, τις κοινωνικές, τις οικονομικές. Αυτό από μόνο του συνιστά ηρωική πράξη. Είναι καθοριστική για μένα η συνάντησή μας και όσα αυτή παρήγαγε και θα παράξει.
Το αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο είναι το «Θολό Νερό». Θα ήθελες να πεις κάτι γι’ αυτό το τραγούδι;
Χαίρομαι πολύ που βρίσκουν τους ακροατές τους τα τραγούδια μας! Οι στίχοι του πολυαγαπημένου μας Κώστα Φασουλά. Αγαπημένος και σπουδαίος. Αυτό είναι και το ντουέτο του δίσκου. Ξέρεις, μπήκε στον δίσκο κάπως απροσδόκητα, την τελευταία στιγμή. Ευτυχώς για μένα γιατί κι εγώ το αγαπώ πολύ!
«Ποιος φυλακίζει τη χαρά
Τη λύπη ποιος γιορτάζει
Ποιος με πηγαίνει στο γκρεμό
Και λέει πως μ’ αγκαλιάζει»
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Βαγγέλη Κορακάκη;
Βρεθήκαμε μαζί σε ένα γύρισμα και όσο περιμέναμε να ξεκινήσει έπαιξε με το μπουζούκι του ένα κομμάτι καινούργιο. Και το τραγούδησε:
«Κλείνω παράθυρα και πόρτες
Εδώ φυσάει εδώ βροντάει
Στη σκέψη στο μυαλό που κυνηγάει
Αγάπες κι όνειρα που ήτανε προδότες».
Τι ιδιαίτερο έχει ο κύκλος «Η Φλόγα Κρύβει Βάσανο», που θα παρουσιάσετε για πρώτη φορά στο Μικρό Παλλάς στις 6 Μαρτίου;
Είναι 9 τραγούδια σε στίχους και μουσική του Βαγγέλη Κορακάκη, τα οποία ενορχήστρωσε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Συναντιούνται λοιπόν δυο κόσμοι σαν χαμένοι μακρινοί συγγενείς. Το μουσικό ιδίωμα του Βαγγέλη μεστό, καθαρό, μια φυσική συνέχεια του Βαμβακάρη, του Παπαϊωάννου, με στιβαρότητα και ευθύτητα απέναντι στο συναίσθημα μέσα στην παιχνιδιάρικη, ονειρική και πολυδιάστατη ενορχήστρωση του Δημήτρη. Αδημονώ να τα μοιραστούμε με τον κόσμο!
Την ίδια βραδιά θα παρουσιάσεις και το «Ρεμπέτικο Αρπέζ», γνωστά ρεμπέτικα σε διασκευή για δύο άρπες και φωνή. Πρόκειται για τα τραγούδια με τα οποία σε πρωτάκουσα αλλά δεν έτυχε να σε ρωτήσω ποτέ: πώς προέκυψε αυτή η εντελώς ασυνήθιστη προσέγγιση;
Μια επιθυμία ήταν, σχεδόν παιδική: να ακούσω αυτό το υπέροχο όργανο μέσα στη ιστορία του ρεμπέτικου. Κι έπειτα συναντηθήκαμε με τον Θοδωρή Ματούλα και όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο Θοδωρής αντιμετώπισε εντελώς κινηματογραφικά το κάθε τραγούδι - ανέπτυξε την ενορχήστρωση πάνω στο κυρίαρχο συναίσθημα του κάθε τραγουδιού. Άκουγα με έκπληξη κάθε φορά τις ιδέες του.
Μοιάζει σαν το τελευταίο διάστημα η ιδιότητά σου ως τραγουδίστρια να έχει επισκιάσει την ιδιότητά σου ως ηθοποιός. Είναι πραγματικά έτσι ή είναι απλώς δική μου λαθεμένη εντύπωση;
Αν εννοείς τους τελευταίους μήνες, ναι, δουλεύω περισσότερο στο τραγούδι. Ο χειμώνας όμως του 2022 με βρήκε στο Θέατρο Τέχνης όπου έκανα την παράσταση «Μαρίκα Νίνου -σαν άστρο» με θέμα τη ζωή της Μαρίκας Νίνου ενώ το καλοκαίρι κυκλοφόρησε από το Όγδοο ο «Άσωτος Καιρός» μας με τον Νίκο Ξυδάκη. Δίκαιη μοιρασιά!
Στις 20 Μαρτίου θα παρουσιάσεις έναν ολοκαίνουργιο κύκλο τραγουδιών που είναι αφιερωμένα στη Μαρίκα Νίνου. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεσαι με κάποιον τρόπο κοντά της, έτσι δεν είναι;
Τώρα που το λες… Η Νίνου μοιάζει να είναι για μένα ένας άλλος μυθικός κύκλος, ανεξάντλητος. Στις 20 Μαρτίου θα παίξουμε τα τραγούδια του Γιώργου Μπλάνα και του Δημήτρη Παπαδημητρίου τα οποία γράφτηκαν με έναυσμα εκείνη. Στα χέρια τους βέβαια πήραν άλλες διαστάσεις. Ζεϊμπέκικα, χασάπικα, ένα νανούρισμα, στίχοι και μελωδίες με ευθεία αναφορά στον κόσμο εκείνο που χάθηκε, και ταυτόχρονα ποτισμένα με την σπαρακτική ποίηση του Μπλάνα και την αιφνιδιαστικά περιεκτική μουσική του Δημήτρη. Μυστήρια λαϊκά αφηγήματα.
Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη Μαρίκα Νίνου;
Το θάρρος της. Στη ζωή, στην ερμηνεία, σε κάθε της βήμα. Και η αγέρωχη ματιά της που τελικά είναι ένα χιλιοστό μακριά από την παιδική. Έχει καθαρή επιθυμία και αδιαφορία για τον τελικό λογαριασμό. Όλα γράφουν στη φωνή της. Ακόμα και το τραγικό της τέλος.
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου εκτός τραγουδιού ή/και εκτός θεάτρου; Με τι θα ασχολιόσουν αν τύχαινε να βρεθείς μακριά τους;
Αν κάτι πολύ βίαιο με ανάγκαζε να μείνω μακριά, θα μπορούσα πιστεύω να επιβιώσω κάνοντας οτιδήποτε. Μου αρέσουν πολύ τα κατασκευαστικά, πιάνουν τα χέρια μου. Και η θάλασσα μου αρέσει πολύ. Ίσως να ήμουν σκίπερ! Ή και απλός ψαράς!
Περπατάς στην Αθήνα; Έχεις κάποιες αγαπημένες διαδρομές στην πόλη;
Ναι περπατάω, ανά περιόδους περισσότερο η λιγότερο. Μια διαδρομή που είχα χρόνια να περπατήσω αλλά την απόλαυσα φέτος είναι στην Πλάκα. Στρίβοντας δεξιά από τη Φρυνίχου με κατεύθυνση το Λουτρό των Αέρηδων, στα μικρά σοκάκια, τις σκάλες με τις γυαλισμένες από τα περίσσια βήματα πέτρες. Τι υπέροχες οι διαδρομές προς τα Αναφιώτικα, όπου δεν υπάρχει περίπτωση να μην χαθώ και πάντα μα πάντα βρίσκομαι απορημένη μπροστά στο Παλιό Πανεπιστήμιο! Και τα Εξάρχεια μου αρέσουν πολύ. Και τα στενά πίσω από την πλατεία Καρύτση κατηφορίζοντας προς το Μοναστηράκι, η φασαριόζα Αριστοτέλους και η Αγίου Μάρκου με τα υφάσματα και τις χάντρες, η πλατεία της Αγίας Ειρήνης που κάποτε είχε μόνο το Καπάκι και τώρα είναι μόνιμα πλημμυρισμένη. Ακόμη, τα Πετράλωνα όπου εμένα χρόνια, η Τρώων που σε οδηγεί μαλακά σε μια αρχαία όαση. Μου αρέσει η Αθήνα.
22°
