Ρε φίλε, εσύ του προηγούμενου τεύχους, με την πίπα και τον κροκόδειλο...
Ρε φίλε, εσύ του προηγούμενου τεύχους, με την πίπα και τον κροκόδειλο, για ρώτα και εμάς τα κορίτσια πώς νιώθουμε όταν αποφασίζετε να πάτε καμιά βόλτα προς τα κάτω (κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και αν…) και μετά κάνετε ό,τι να ’ναι, όπως οι σκύλοι όταν διψάνε που χλαπακιάζουν το νερό από το πιάτο, πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω τη γλώσσα, λες κι έχετε μοτεράκι στη fast λειτουργία! Α στο καλό, κολάστηκα και νηστεύω κιόλας. Χριστ.
Μα νηστίσιμα δεν είναι αυτά για τα οποία συζητάμε;
Υ.Γ. Δεν συμφωνώ μαζί σας που τα χώνετε στο αγόρι του προηγούμενου τεύχους, αλλά εν γένει, ομολογώ πως ναι. Re gamoto...
Μυρτωωώ, δειλοί οι άντρες, κότες, χέστες έχουμε σκάσει όλες οι φιλενάδες να κράζουμε σαν τα άλλα πουλερικά τον άντρα που σου χαρίζει ψιθύρους στο κρεβάτι αγκαλιά «θέλω να ’σαι δικιά μου» και δεν το κάνει πράξη. Τον τάδε που έγινε λούης ξαφνικά και τον δείνα που δεν παραδέχτηκε πόσο ερωτευμένος ήταν. Και σε ρωτάω τώρα εγώ προς τι ο τόσος φόβος; Αφού διψάς, ρε δόλιε άντρα, για τρυφερότητα κι έρωτες, τι μ’ έχεις και παρακαλάω και μου χτυπάς το νευρικό μου σύστημα με βαριοπούλα; Και μένει ο έρωτας χωρίς σχέση και προς τη δόξα τελικά δεν τραβά. Εκτός κι αν είμαστε όλες χαζές και τα φανταζόμαστε – που κάτι τέτοιο, διόλου δεν θέλω να πιστεύω. Σε φιλώ.
Και σας ρωτάω εγώ τώρα: προς τι η τόση ενασχόληση με φοβισμένους τύπους; Δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Έλκουμε και ελκόμαστε από αυτούς που, για κάποιο λόγο, έχουμε ανάγκη. Μόλις αλλάξουν οι επιθυμίες μας, αλλάζουν και οι ανάγκες. Και ξεστραβωνόμαστε. Και βγάζουμε τα φιμέ τζάμια απ’ τη μούρη μας κι απ’ τη ζωή μας. Και αρχίζουμε να προσέχουμε άλλους, που ίσως πριν να μας ήταν αδιάφοροι.
Υ.Γ. Έχει δρόμο και κόπο το να δούμε για ποιο λόγο ψαχνόμαστε πάντα με φυλές που δεν θέλουν να δώσουν τίποτα. Και που το «τίποτα» το θεωρούν κιόλας μέγιστη προσπάθεια. Εννοείται, δε, ότι μόλις ξεστραβωθούμε χάνεται και η αγανάκτηση, ο θυμός, η στεναχώρια και, κυρίως, η βαριοπούλα που κοπανάει μέρα νύχτα το νευρικό μας σύστημα.
Αγαπητή Μυρτώ, τη γνωρίζεις στο εξωτερικό. Εσύ ψάχνεσαι, αυτή σπουδάζει. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, λίγο και ο παράγων εξωτερικό, ερχόμαστε κοντά. Όλα καλά. Τι καλά; Τέλεια. Κάθε μέρα-νύχτα μαζί και σεξ απολαυστικό. Παράπονο, θυμός, κλάψα, γκρίνια ήταν άγνωστες λέξεις. Πιο άνετος δεν έχω νιώσει σε σπίτι με κοπέλα, να μην με ενοχλεί τίποτα. Μετά από λίγο καιρό δεν ήθελα να τη χάσω και έτσι άρχισαν κάποιες συζητήσεις. Όταν όμως σου λέει «δεν ξέρω αν θέλω να μείνω στο εξωτερικό», μπαίνουν κάποια διαόλια μέσα μας έτσι; ΟΧΙ, όμως, για μένα. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να φάω το παραμύθι του θα δούμε, μην ανησυχείς, έχουμε καιρό κ.λπ. Μάλλον ήθελα να απολαύσω κάθε λεπτό, γιατί ίσως ήξερα την κατάληξη. Τελικά έρχεται ο καιρός, αποχαιρετισμός κινηματογραφικός! Όλα να έχουν σταματήσει γύρω μου και απλά να την κοιτάω. Και αυτή να κλαίει. Με ψυχραιμία της είπα «αυτή είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω από κοντά». Και τελικά έτσι έγινε. Δεν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ! Δεν με έχει πάρει από κάτω, όπως θα περίμενα και δεν ξέρω γιατί. Αυτή είναι η ερώτησή μου. Μήπως τελικά δεν ξέρω τι αισθανόμουν; Μήπως είμαι τσογλαναράς, όπως με έχουν αποκαλέσει κατά το παρελθόν; Μα γιατί τσογλαναράς, αφού αν έπαιρνε την απόφαση να μείνει θα ήμασταν μαζί ακόμα. Τι σκατά συμβαίνει;
Υ.Γ. 1 Και όλα αυτά διαδραματίστηκαν στο Λονδίνο.
Υ.Γ. 2 Επέλεξε να πάει στο σπίτι της στα Β.Π. Εμείς στη Θεσ/νίκη το σπίτι αυτό (γιατί το είδα) το ονομάζουμε ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ με πισίνα. Πώς να θέλει να μείνει σε 23 τ.μ. μετά;
Υ.Γ. 3 Όταν ανέβεις Λονδίνο στείλει mail να πάμε για ποτά στα περίεργα του Soho, στην ανερχόμενη Clapham, στα κλασικά cocktail bar του Covent Garden και φυσικά στα πουστραδικα της China Town, που κάθε φορά βλέπω τις ωραιότερες γυναίκες του νησιού!
Έτσι μου ’ρχεται να πάρω τώρα το αεροπλάνο και να ’ρθω να σας αναλύσω από κοντά τη θεωρία μου περί θυμού λόγω αισθήματος προδοσίας. Φυσικά πίνοντας στο Soho, τρώγοντας αχνιστά μύδια στο Belgo, παζαρεύοντας vintage και μεταχειρισμένα στο Brick Lane... Τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου και κατρακυλάνε στα μάγουλά μου!!!
Το πρώτο Πάσχα χωριστά… Πού να πάω; Εκεί που πήγαινα, πηγαίναμε μαζί και δεν θα ξαναπάω ποτέ. Μου λείπει το μωρό μου, μου λείπει πολύ. 8 μήνες μακριά και ο λόγος που χωρίσαμε φαντάζει τώρα μια μαλακία. Γιατί αγαπιόμασταν και αγαπιόμαστε, Μυρτώ... Πολύ...
Αν αγαπιόσασταν με το μωρό σας, θα ήσασταν μαζί.
Παιδιά, δεν ξέρω πού θα βρισκόσαστε, τι θα κάνετε, τι λαμπάδες θα κρατάτε, με ποιους θα είσαστε φέτος το Πάσχα. Εύχομαι και προσδοκώ, επιτέλους, μια υπέρλαμπρη ανάσταση μέσα μας.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
16°
