Κάποιες στιγμές έρχεται η ώρα που απλά θες να κάνεις πράγματα, να δημιουργείς και να μη ρωτάς κανέναν για το τι να κάνεις και τι να λες.Αυτό που βασικά θα καταλάβει όποιος τυχόν έλθει σε αυτή την κατάσταση είναι ότι ποτέ δεν θα γίνει κάτι τέτοιο, εκτός αν τυχαίνει να είναι ο ίδιος αφεντικό ή ο μπαμπάς του ή ο θείος του κ.ο.κ., οπότε καταλαβαίνουμε και για ποιο λόγο είναι σε αυτή τη δουλειά. Η πιο μεγάλη απογοήτευση είναι βέβαια ότι σου κόβονται τα φτερά. Και είναι η ώρα που αντιλαμβάνεσαι απλά ότι τελικά δεν θα αλλάξεις τον κόσμο, ότι όλα είναι πολύ άδικα και ότι αν ήταν διαφορετικά όλα θα ήταν καλύτερα.
Και εκεί έρχεται και το μάταιο της υπόθεσης. Τι να κάνεις και γιατί να το κάνεις… Οπότε δεν κάνεις τίποτα και απλά μένεις ένας απλός παρατηρητής, όχι ιδιαίτερα δημιουργικός, και συνεχίζεις να κάνεις ό,τι σου λένε. Όχι γιατί είναι το σωστό, αλλά γιατί έτσι πρέπει. Ποιος ορίζει το πρέπει δε, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Γιατί ο καθένας, όταν βρεθεί σε θέση ισχύος, είναι πολύ εύκολο να ορίζει το τι πρέπει. Και ας μην έχει την απαραίτητη γνώση. Το ότι θέλει και μπορεί αρκεί…
Και εσύ –και οποιοσδήποτε δηλαδή– είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις. Όχι γιατί θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Κι ύστερα σου λένε γιατί αυτή η γενιά κάηκε τελείως…
Βυθίζομαι σε έναν κόσμο μαγικό. Όπου η αγάπη βασιλεύει. Το ατομικό καλό είναι ταυτόσημο με το συλλογικό. Χρώματα πολλά είναι απλωμένα παντού, μουσικές όλου του κόσμου και μυρωδιές σού τρυπούν τη μύτη και σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Άλλοι χαμογελούν και άλλοι ερωτοτροπούν χορεύοντας. Άλλοι ξαπλωμένοι στο γρασίδι μετρούν σύννεφα και φτιάχνουν ιστορίες. Κάποιοι άλλοι ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτό, μα κανείς δεν τους ξυπνά. Σε ένα ποδήλατο ένα πιτσιρίκι πετά τριγύρω λεφτά, όλων των χωρών τα νομίσματα, και ένας γέροντας καπνίζει το τσιμπούκι του και λέει ιστορίες από μέρη φανταστικά. Μια γάτα γλείφεται νωχελικά και ένα αηδόνι τραγουδάει μελωδικά… Ιδανικός κόσμος δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε ιδανικοί άνθρωποι-ευτυχώς. Απλά μου έφτιαξαν τη διάθεση αυτές οι εικόνες. Ας μην πάψουμε να πιστεύουμε στον κόσμο των ονείρων μας κι ας μη ζούμε σε αυτόν… πάντα θα έχουμε τις ονειρικές μας στιγμές. Καλημέρα!
Aηδιάσαμε, κύριοι πρόεδροι, με την τελευταία ομιλία! Γεμίσαμε λόγια και υποσχέσεις, μα καμία ξεκάθαρη λύση. Καμία ξεκάθαρη απάντηση σε ερωτήματα και θέσεις. Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί για το αύριο. Το αύριο που διαγράφεται ήδη από χθες δυσοίωνο. Για εμάς, τους προηγούμενους, αλλά και τους επόμενους… Αλλά κυρίως για την επόμενη γενιά που θα έρθει και θα της πιπιλάνε την ίδια καραμέλα: «Λιτότητα-φτώχια-χρέος».
Δεν ξέρω ποιον να πιστέψω. Δεν ξέρω πώς να πιστέψω τους ανθρώπους που απροκάλυπτα ρητορεύουν σε δρόμους και πλατείες. Σε αίθουσες δεξιώσεων, πουλώντας σαν όμορφοι κόλακες φτηνά λόγια στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη την ΕΛΠΙΔΑ! Καμία «Αρετή». Μόνο μελανά χρώματα (πράσινο-μπλε-κόκκινο-κίτρινο). Είναι ολοφάνερο, ξεκάθαρο πια, πως δεν υπάρχουν έργα. Μόνο «κούφια» λόγια.
Και σαν δεύτερο σενάριο, το νέο αίμα στους κόλπους της πολιτικής. Σε μία σκηνή που οι προκάτοχοί τους «μελανουργούν» εδώ και χρόνια. Το νέο αίμα βγαλμένο από το αίμα των ιδίων. Μεγαλωμένοι με τα ίδια βιώματα. Αναθρεμμένοι με «αξίες» και σκέψεις ξεπερασμένες. Έτοιμοι να οδηγήσουν και τις επόμενες γενιές στο τέλμα. Αυτοί μας οδηγούν. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας, όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ένας φίλος σήμερα το πρωί: «είμαστε ραγιάδες. Έχουμε μάθει στη σκλαβιά. 400 χρόνια άλλωστε ήταν αυτά…».
