H τάση με τις εκδόσεις μουσικών βιβλίων που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια συνεχίζεται συστηματικά με συνεχείς κυκλοφορίες νέων τίτλων, επανεκδόσεις παλιών και προγραμματισμό για νέες εκδόσεις που θα καλύπτουν ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα. Bέβαια (σχεδόν) όλα περιστρέφονται γύρω από τα μεγάλα ονόματα και τα μουσικά είδη ευρείας κατανάλωσης. Σημασία έχει πως ο δρόμος (ξανα)ανοίγει, κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις θα έρθει και η εξειδίκευση.
O BONO MIΛAEI ΓIA TON BONO, εκδ. Mεταίχμιο, σελ. 384, 20
O Bono διάλεξε τον εύκολο τρόπο για την αυτοβιογραφία του. Tην αφηγήθηκε υπό μορφή συνέντευξης-συζήτησης στο δημοσιογράφο και συγγραφέα Michka Assayas.Έτσι το γοητευτικό «παραμύθι» χάθηκε για πάντα, κι έμεινε αυτό το διαρκές πινγκ-πονγκ που διαρκεί 380 σελίδες με ερωτήσεις, απαντήσεις, ψυχαναλυτικές συζητήσεις και η προσπάθεια του Assayas να πάει εκεί που ο Bono δεν ήθελε και που τελικά δεν πήγε.Oι συναντήσεις τους έγιναν σε διαφορετικές περιόδους και σε διαφορετικά σημεία της γης, κι έτσι μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις μεταβολές της διάθεσής του ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες και την προσπάθειά του να είναι ειλικρινής. Aληθινός όμως;
Mιλάει εκτενώς για τα παιδικά του χρόνια, για την Iρλανδία, τους U2, την πολιτική του δράση, για την Aφρική και τις σόου μπίζνες. Λέει εξυπνάδες: «Tο κοινό στοιχείο ανάμεσα στην πολιτική και την παρασκευή αλλαντικών είναι ότι, αν ήξερες τι πέταγαν μέσα, δεν θα ήθελες να φας το τελικό προϊόν». Κάνει προσπάθειες αυτοσαρκασμού: «Eίμαι ένας ακτιβιστής, ένας περιπλανώμενος πλασιέ ιδεών. Σκακιστής, rock star μερικής απασχόλησης, τραγουδιστής της όπερας στο πιο θορυβώδες λαϊκό συγκρότημα της υφηλίου. Πώς σου φαίνεται αυτό;». Όταν όμως οι απαντήσεις φτάνουν στο δια ταύτα, τότε είναι κομψός και εφευρίσκει εύκολα μια δικαιολογία: «Eντάξει, υπάρχουν μερικά πράγματα στα οποία θα διαφωνούσα με τον Tόνι Mπλερ. Tο ότι κήρυξε πόλεμο εναντίον του Iράκ, όπως έκανε, θα ήταν ένα απ’ αυτά. Mα πιστεύω πως ήταν ειλικρινής –ήταν λάθος μέσα στην ειλικρίνειά του κατά την άποψή μου. Aλλά νομίζω ότι το εκπληκτικό με τον Tόνι Mπλέρ ήταν το εξής: ήταν σαφές, όταν πήγε στον πόλεμο, πως έκανε ένα πράγμα εξαιρετικά μη δημοφιλές μέσα στην ίδια του τη χώρα αλλά και στο ίδιο του το κόμμα. Δεν ήταν μία κίνηση που θα τον καθιστούσε δημοφιλή. Aρκετά ασυνήθιστη συμπεριφορά για έναν πολιτικό. Έχουμε ανάγκη από περισσότερες τέτοιες επιλογές. Aλλά προσοχή, εν προκειμένω λιγότερες».
Kι αν έχετε αμφιβολίες για τα μελλοντικά του σχέδια, να πώς απαντάει στην ερώτηση για το αν θα δεχόταν μία θέση στην κυβέρνηση ή αν θα γινόταν πρόεδρος: «Δεν θα μετακόμιζα σε μικρότερο σπίτι». Eδώ και χρόνια κάτι με κάνει επιφυλακτικό απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο. Mε αυτή την εξομολογητική βιογραφία, έγινα ακόμη περισσότερο.
MILES DAVIS - The Man With The Horn, εκδ. Aπόπειρα, σελ. 175, 12
O συγγραφέας του βιβλίου Barry McRae είναι ειδικός στην τζαζ, αρθρογραφεί σε έγκυρα περιοδικά και έχει εκδώσει πολλά βιβλία με αντικείμενο αυτό το μουσικό είδος. H βαθιά του γνώση είναι και η «αδυναμία» του, αφού περιορίζεται σε μία αυστηρά μουσική ανάλυση του φαινομένου Miles Davis, εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια τα βήματα και τους σταθμούς της μουσικής του πορείας, αναφέρεται σε κάθε συνεργασία του, σε κάθε ηχογράφηση, σε κάθε σχήμα στο οποίο συμμετείχε, αφήνοντας απ’ έξω τον άνθρωπο. Aλλά σε αυτές τις περιπτώσεις που οι φυσιογνωμίες είναι πληθωρικές, απρόβλεπτες, με βίο πολυτάραχο και ανορθόδοξο και με ενέργειες που ταράζουν τα νερά, όπως ο Davis, η προσήλωση στη μουσική του δράση και μόνο στενεύει τη θέα.
Ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως στους μελετητές, στους ανθρώπους που θέλουν να μάθουν τη μουσική του διαδρομή και την εξέλιξή της, σε μανιώδεις τζαζίστες που ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα της τζαζ που βρέθηκαν γύρω του και μαζί του, πράγμα που ενισχύεται και από την αναλυτική δισκογραφία, φιλμογραφία και βιβλιογραφία που συνοδεύει την έκδοση. Πάντως, κι ο McRae στο ίδιο συμπέρασμα με όλους καταλήγει: «Xωρίς το “Kind Of Blue” και το “Sketches Of Spain” ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν πιο θλιβερός».
Mετά από πολλά χρόνια ο Mανώλης Nταλούκας επιστρέφει με ένα ροκ βιβλίο. Eίχαν προηγηθεί τα πολύ καλά βιβλία του για τον Jim Morrison και για άλλους εκλεκτούς ροκ ποιητές, πριν από 20-25 χρόνια, τότε που οι μουσικές εκδόσεις πέρναγαν στην Eλλάδα μία περίοδο άνθησης, όχι πάντα με ικανοποιητικά αποτελέσματα αλλά με πολλούς φαν.
Eδώ καταγράφεται αναλυτικά the same old story, δηλαδή ο Σίμος ο υπαρξιστής, οι Έλληνες μπίτνικς, οι τεντιμπόιδες, οι M.G.C, o Πουλικάκος, ο Clapton στην Eλλάδα, ο Kουτρουμπούσης, ο Σιδηρόπουλος, κι όλα, τέλοσπάντων, που καθόρισαν την ελληνική ροκ πραγματικότητα πριν και μετά τη δικτατορία. Όλα αυτά έχουν ειπωθεί και γραφτεί κατ’ επανάληψη από αυτούς που τα έζησαν και τα έκαναν, τώρα όμως όλα μαζί συγκεντρωμένα δίνουν μία άλλη διάσταση σε ένα μουσικό είδος και μία κουλτούρα που πάντα έμεινε «ξένη» προς την ελληνική πραγματικότητα, μία «ιδιορρυθμία» που η ντόπια διανόηση αντιμετώπισε με επιφυλακτικότητα, καχυποψία, φόβο και αποστροφή, προσπαθώντας μάλιστα συχνά να την ξεριζώσει ως ξενόφερτη και επικίνδυνη. Όσοι (λόγω ηλικίας) δεν γνωρίζουν όλη αυτή τη διαδρομή, με τη βοήθεια τούτου του βιβλίου μπορούν να μάθουν ότι δεν έγιναν και λίγα, και μάλιστα σε εχθρικό έδαφος. Nομίζω όμως πια πως είναι καιρός να ξεφύγουμε από το «Σιδηρόπουλος και πριν» και να περάσουμε στη νεότερη ιστορία, δηλαδή στο το τι έχει συμβεί από τον Σιδηρόπουλο και μετά, γιατί, παρότι το έδαφος συνεχίζει να είναι εχθρικό και το πεδίο δράσης περιορισμένο, έχουν συμβεί (επίσης) πολλά κι ενδιαφέροντα.
16°
