Pax Americana: Η ειρήνη της Αμερικής και η Αλεξάνδρα Τσόλκα που ξέρει να γράφει όλα όσα ζει με συγκινητικό τρόπο
Την Αλεξάνδρα Τσόλκα την ξέρουμε από τα περιοδικά στα οποία δούλεψε χίλια χρόνια, από την τηλεόραση, στην οποία εμφανιζόταν άλλα χίλια, από σάιτ στα οποία γράφει ακόμα – κι από τα βιβλία της, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και πολύ «δικά της» (επειδή τη λέξη «ιδιαίτερα», σόρι, την έχω σκυλοβαρεθεί – η Αλεξάνδρα γράφει με ένα δικό της τρόπο που είναι εξαιρετικός και συγκινητικός, και αυτό φτάνει).
Το οπισθόφυλλο του νέου της βιβλίου, «Pax Americana», το διάβασα στην παρουσίαση και λίγο μου έκανε την καρδιά περιβόλι… ενώ με έβαλε σε σκέψεις, που τις σκεφτόμουν ήδη, μετά από πρόσφατο ταξίδι στον Καναδά. Λέει λοιπόν η Αλεξάνδρα: «Πρόσεξε εσύ, σήμερα, που ενοχλείσαι απ' τους ξένους, τους διαφορετικούς, αυτούς του άλλου χρώματος ή της άλλης απόχρωσης δέρματος, θρησκείας, προφοράς. Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να είσαι αυτό ακριβώς. Μετανάστης! Πρόσφυγας! Ηλικιωμένος! Εξαρτημένος! Φτωχός! Κοίτα τι εύκολο που είναι. Είσαι αφημένος στο έλεος της εποχής σου. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και, βέβαια, στην Αμερική...».
Συνεχίζει το οπισθόφυλλο: Το «Pax Americana» είναι μια ιστορία για το περιθώριο, τον ρατσισμό, τη μετανάστευση, τη προσφυγιά, τη φτώχεια και την αρρώστια, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα γηρατειά, τις εμμονές και τις θεωρίες συνωμοσίας. Μιλά για ζωές εκτός ψηφιακής δικτύωσης, χωρίς απλικέισον, ρετούς και λάικ. Δεν έχει να κάνει τόσο με την Αμερική, όσο με τον κόσμο των χαμένων της εποχής μας, που άλλαξε για όλους και παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ιστορίες σκληρές για αντιήρωες που αναζητούν τη θέση τους στον νέο αυτό κόσμο…”
Και ξανα-σκέφτηκα «ωωωχ, ακούγεται πολύ στενάχωρο, αδερφέ μου».
Και ενώ με έναν τρόπο είναι στενάχωρο, επειδή μιλάει για αληθινούς ανθρώπους, από αυτούς που δεν βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες, που δεν είναι φωτισμένοι πορτοκαλί, με πεντακάθαρα αστραφτερά ρούχα και ακόμα πιο αστραφτερά χαμόγελα, ενώ είναι ρεαλιστικό και «σκληρό»…, ταυτόχρονα διαβάζεται σαν νεράκι. Σε βάζει στο κλίμα, στη χώρα που μερικοί φαντάζονται ακόμα σαν ονειροχώρα, ενώ δεν είναι καθόλου. Σε βάζει στην ατμόσφαιρα. Κι έπειτα, σε βάζει μια στιγμή μέσα στο μυαλό σου, να ψάξεις τι σημαίνει, για σένα προσωπικά αλλά και γενικότερα, τι σημαίνει «μετανάστης», «πρόσφυγας», «ξένος», «φτωχός», «άστεγος», «άπορος», «τζάνκι» και γενικά περιθώριο.
Στην παρουσίαση του βιβλίου ήταν η Μπέτυ Βακαλίδου, που είπε πως αναγνωρίζει αυτή την Αμερική επειδή έπλυνε πολύ πιάτο στη Νέα Υόρκη κάποιες δεκαετίες πριν. Έχω πλύνει κι εγώ πολύ πιάτο στα νιάτα μου εκεί, ενώ είχαν εφευρεθεί ήδη τα πλυντήρια πιάτων από τα 80s. Τα ντάινερς και τα φαγάδικα της Αμερικής δεν αντικατάστησαν εύκολα τον φθηνό μετανάστη στο πλύσιμο των πιάτων. Ακόμα και σήμερα, λέει, είναι οι Μεξικάνοι, Πορτορικάνοι, γενικά οι «νότια-των-συνόρων» τους, αυτοί που κυρίως πλένουν τα εκατομμύρια αμερικάνικα πιάτα.
Και τα αφηγείται υπέροχα η Αλεξάνδρα: είσαι αόρατος ως μετανάστης στην Αμερική, αλλά είσαι αόρατος και ως φτωχός ως εργαζόμενος σε υπηρεσίες, σε δουλειές-δευτεράντζες, αυτές που δεν καταδέχονται οι «ντόπιοι» (που είναι τέταρτη, τρίτη, ή και δεύτερη γενιά μεταναστών οι ίδιοι, μια και ο «ντόπιος» Αμερικάνος, αν δεν είναι ορίτζιναλ Ινδιάνος με φτερό στο κούτελο, είναι ανέκδοτο…)
Με αφορμή το βιβλίο «Με τη δική σου ματιά μονάχα», η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice για την πρόκληση να μετατρέψει την κρυφή ζωή της Μάιερ σε μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση
Η συλλογή διηγημάτων «Οι Αόρατοι της Γης» είναι το αποτέλεσμα του δημιουργικού διαλόγου των συγγραφέων με ένα έργο της ομότιτλης έκθεσης της Σμαρώς Τζενανίδου
Ο συγγραφέας και μεταφραστής μιλά για το νέο του μεταφραστικό έργο, τη συλλογή του Γεωργιανού συγγραφέα Έρλομ Αχβλεντιάνι «Ο άντρας που έχασε τα λογικά του», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
15°
