- CITY GUIDE
- PODCAST
-
15°
Λένια Ζαφειροπούλου: Φύση μισή, ένα έργο ωριμότητας, γλωσσικής και βιωματικής
Το τελευταίο της βιβλίο, που το υλικό του το δούλευε καθ’ ομολογίαν της για δέκα χρόνια, επιχειρεί ένα είδος λογοτεχνικής ταχυδακτυλουργίας
Λένια Ζαφειροπούλου: Η νέα της ποιητική συλλογή «Φύση μισή - Τα χειρόγραφα από το σπίτι του λόφου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις
Το τελευταίο βιβλίο της Λένιας Ζαφειροπούλου, «Φύση μισή», που το υλικό του το δούλευε καθ’ ομολογίαν της για δέκα χρόνια, επιχειρεί ένα είδος λογοτεχνικής ταχυδακτυλουργίας. Χρησιμοποιώντας καπνούς και καθρέφτες (δοξασίες, φαντάσματα, ανύπαρκτα πλάσματα που, όμως, όλοι γνωρίζουμε) συνθέτει μια πολυφωνική αφήγηση, για να πει ένα παραμύθι μέσα σ’ ένα παραμύθι.
Τα δύο κύρια μυθεύματα του βιβλίου (η γυναίκα-πουλί και η ημι-υπαρκτή πόλη) αίρουν την καταγωγή τους από το «Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλντερσον» της Σουηδής Σέλμα Λάγκερλεφ. (Που, αξίζει να σημειωθεί ότι χάρισε στη συγγραφέα του το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1909, πρώτη απονομή του βραβείου αυτού σε γυναίκα.)
Όμως αυτά είναι μόνο το έναυσμα για μια σπονδυλωτή, ελικοειδή αλληλουχία μονολόγων (πεζών ή με ρίμα) που διαβάζεται σαν κείμενο μουσικοθεατρικής παράστασης/λιμπρέτο κι επίσης σαν βουκολικό θρίλερ, με μεταφυσικές προεκτάσεις. Σε τούτη την κειμενική παράσταση, εκτός από τους ανθρώπινους συντελεστές (η Κυρά, ο Χωρικός, ο Κυνηγός), παίρνουν ακόμα μέρος (και φωνή) μια Χήνα που γεννά χρυσά αυγά, μια δεισιδαίμων Αλεπού, ένας Κόρακας ψυχοπομπός, ένα στωικό Μυρμήγκι… Επιπλέον, τη δράση σιγοντάρουν τα φυσικά φαινόμενα. Η πανσέληνος είναι «ένας άηχος οικουμενικός συναγερμός που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει». Και:
…Η σελήνη είχε ρουφήξει όλα τα χρώματα
απ’ το δωμάτιο. Και το ρόδινο σώμα της γυναίκας,
το μόνο σώμα που το φεγγάρι δεν μπορεί
να αποχρωματίσει, ήταν άφαντο.
Υπάρχει λόγος που όλα αυτά συναγελάζονται ισότιμα στη μυθωδία της Ζαφειροπούλου. Είναι μια συνέργεια απαραίτητη για να διαυγάσει εκείνη τη διαισθητική, πρωτογενή σχέση με τον κόσμο όπου το μυστήριο των πραγμάτων είναι το πρωταρχικό τους πρόσημο.
Φιλική προς τον αναγνώστη χειρονομία είναι και οι βινιέτες στην αρχή κάθε μονολόγου, σαν μικρές περιλήψεις που σε προϊδεάζουν για το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει, μια πρακτική που θυμόμαστε αμυδρά από τα παιδικά παραμύθια τα οποία διαβάζαμε μικροί.
Όμως εκεί, το δίδυμο του έρωτα και του θανάτου δεν έπαιρνε ποτέ ορατό, ανάγλυφο σχήμα, όπως συμβαίνει εδώ συχνά, π.χ. με τρόπο απροκάλυπτο και φρενήρη στον μεγάλο μονόλογο της Κυράς (23):
Και πρόφερε από πάνω μου ανάκατες
πότε τις προσταγές του δυνάστη, πότε τις ικεσίες
του προσκυνητή.
Κι έμεινε όλη νύχτα μέσα μου,
Πότε ως στυγνός επιδρομέας, ξεριζώνοντας, τρώγοντας
με βουλιμία και πετώντας μου τα αποφάγια,
πότε ως υπηρέτης στον ναό, επαναλαμβάνοντας χίλιες
φορές την ίδια φόρμουλα,
μέχρι να τον σείσει η θεία καταιγίδα.
Παρότι γνωρίζει ότι η νίκη του ποιητή επάνω στις μορφές είναι πάντα πρόσκαιρη, η Ζαφειροπούλου μετέχει στις επιλεγμένες μεταμορφώσεις της με ευρηματικότητα, διεισδυτικότητα και στοχαστική φαντασία. Γίνεται ένα πολλαπλό ον και γονιμοποιεί τα πεδία που διατρέχει: τη συστατική αντίφαση του να είσαι άνθρωπος, το δυσπρόσιτο της ελευθερίας, το αναπάντητο αίνιγμα στον πυρήνα της ερωτικής επιθυμίας.
Κάνοντάς το, ούτε προσφέρει ούτε ψάχνει για παγιωμένα νοήματα ή απαντήσεις. Δεξιοτεχνική εικονοποιία και δραματουργική ροή, ναι. Ωστόσο, η αποδοχή του να ζούμε με αναπάντητα ερωτήματα δείχνει να είναι αξιωματική. Πρόκειται για ένα έργο ωριμότητας, γλωσσικής και βιωματικής, που φέρει το αποτύπωμα του χρόνου. «Κι ένιωσα πάλι φρίκη γι’ αυτόν τον πολύπλοκο, κρυφό/ μηχανισμό που πριν δέκα χρόνια έθεσα σε λειτουργία/ χωρίς στην πραγματικότητα να γνωρίζω τους νόμους του».
Έτσι, η αφήγηση κλείνει με μια εναλλακτική ανάγνωση όσων έχουν προηγηθεί και, μετά, μια ακόμα. Στα αναπάντητα ερωτήματα η Λένια Ζαφειροπούλου αρκείται να εμφυσά πνοή, προσφέροντάς μας σαν απολύτως ικανοποιητική απάντηση την αλληγορία.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όσα είπαμε με έναν από τους πιο επιδραστικούς στοχαστές της εποχής μας
Ο τόμος προς τιμήν του σε επιμέλεια των πανεπιστημιακών καθηγητών Burkhard Fehr και Παναγιώτη Ροϊλού
Ποτέ δεν με απογοήτευσε αυτός ο Εβραίος συγγραφέας από την Πολωνία, που το 1978 πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας
Δεν πρόκειται για μια αυστηρή πραγματεία, αλλά για ένα βιβλίο που μετατρέπει τη σύνθετη διαδικασία της αγοράς κατοικίας σε ανθρώπινη κουβέντα.
Από τις Εκδόσεις Βακχικόν, σε μετάφραση Σωτήρη Μηνά
Ένα μυθιστόρημα για όλους όσοι ζουν «σημαδεμένοι» — από την εμφάνιση, από το παρελθόν, από τις συνθήκες
Το Βιβλίο της Ημέρας, από τις Εκδόσεις Gutenberg
Με αφορμή το βιβλίο «Με τη δική σου ματιά μονάχα», η συγγραφέας μιλά αποκλειστικά στην Athens Voice για την πρόκληση να μετατρέψει την κρυφή ζωή της Μάιερ σε μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση
Το δοκίμιο της συγγραφέα και ιστορικού που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
Το Βιβλίο της Ημέρας, από τις Εκδόσεις Bell
H συλλογή διηγημάτων «Ουμπίκικους» του Γιώργου Τσακνιά (192 σελίδες, Εκδόσεις Κίχλη), κυκλοφορεί στις 5 Δεκεμβρίου
Η τιμητική εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 9 Δεκεμβρίου 2025
Η συλλογή διηγημάτων «Οι Αόρατοι της Γης» είναι το αποτέλεσμα του δημιουργικού διαλόγου των συγγραφέων με ένα έργο της ομότιτλης έκθεσης της Σμαρώς Τζενανίδου
Ο συγγραφέας και μεταφραστής μιλά για το νέο του μεταφραστικό έργο, τη συλλογή του Γεωργιανού συγγραφέα Έρλομ Αχβλεντιάνι «Ο άντρας που έχασε τα λογικά του», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το «Last Rites» είναι το βιβλίο που έγραψε ο Όζι λίγο πριν φύγει από τη ζωή
Από ένα δάνειο 70.000 λιρών σε πέντε Νόμπελ Λογοτεχνίας
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.