Η ποιητική συλλογή «Vertigo & Ghost» της Fiona Benson κέρδισε το βραβείο Forward
Η δεύτερη συλλογή της Fiona Benson, «Vertigo & Ghost» (Ζάλη & Φάντασμα), κέρδισε το βραβείο Forward ύψους 10.000£ για την καλύτερη ποιητική συλλογή, κερδίζοντας τους ποιητές Ilya Kaminsky και Vidyan Ravinthiran, ανταγωνιστές της για το βραβείο TS Eliot του οποίου ο νικητής θα ανακοινωθεί αυτόν τον Ιανουάριο.
Περιγράφεται ως μία συλλογή που μεταφέρει την βία της αρχαιοελληνικής μυθολογίας στην εποχή του κινήματος #MeToo. Η «Vertigo & Ghost» εξερευνά τον φόβο, τις επιθυμίες και την αγριότητα των γυναικών, ενώ μετατρέπει τον Δία σε έναν κατά συρροή βιαστή. Σε όλη τη συλλογή, η Benson δημιουργεί παραλληλισμούς ανάμεσα σε γεγονότα της ελληνικής μυθολογίας και της σύγχρονης πολιτικής σκηνής: «Άφησα τον φωνογράφο ανοιχτό / δεν κατέγραψε τίποτα / παρά τη φωνή μου / να σκληραίνει και να ουρλιάζει / δεν θα την γλιτώσεις» (I kept the dictaphone running / it recorded nothing / but my own voice / vulcanised and screaming / you won’t get away with this).
Η Shahidha Bari, συγγραφέας και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, την ονόμασε «μία δουλειά ακλόνητης αποφασιστικότητας και ενδοσκόπησης. Είναι μία αναζωογονητική συλλογή που πάλλεται με οργή, φόβο και περιφρόνηση – αλλά και διαρκή ελπίδα».
Η Benson, που ξόδεψε μία δεκαετία συνθέτοντας την πρώτη της συλλογή «Bright Travellers» (Φωτεινοί Ταξιδιώτες), ανέφερε σε συνέντευξή της με το Ίδρυμα Forward Arts ότι τα ποιήματα της συλλογής «ήρθαν σαν μία ακούσια παρόρμηση και μερικές φορές, στα ποιήματα του Δία, αισθανόμουν ότι δεν τα ήθελα ή ότι δεν μπορούσα να τα ολοκληρώσω… Δεν υπήρχε σχέδιο».
Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η Benson διεκδίκησε ένα βραβείο Forward. Βρέθηκε στους υποψήφιους στην κατηγορία μεμονωμένου ποιήματος το 2018 για το «Ruin» (Ερείπιο), καθώς και στην κατηγορία καλύτερης πρώτης συλλογής για το «Bright Travellers» το 2015.
Μαζί με το «Vertigo & Ghost», η «If All the World and Love Were Young» (Αν Όλος ο Κόσμος και η Αγάπη Ήταν Νέα) του Stephen Sexton έλαβε το βραβείο Felix Dennis των 5.000£ για την καλύτερη πρώτη συλλογή, με την συγκινητική εξερεύνηση του πώς τα βιντεοπαιχνίδια διαμόρφωσαν τον πένθος για τον θάνατο της μητέρας του.
Ο Sexton, ο οποίος δήλωσε ότι θεωρούσε την ιδέα να γράψει ένα βιβλίο για τον Super Mario «ελαφρώς παράλογη και εντελώς συναρπαστική», γρήγορα ανακάλυψε ότι οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με το πένθος. Ανέφερε: «Ανακάλυψα ότι στην πραγματικότητα έγραψα μία ελεγεία για την μητέρα μου, πράγμα που μου προκάλεσε έκπληξη. Όσον αφορά το είδος, πρόκειται για μία ποιμενική ελεγεία και τα ψηφιακά τοπία του κόσμου του Mario παραμερίζουν τα πραγματικά τοπία του κόσμου μας».
Η Αφγανή ποιήτρια Parwana Fayyaz έφυγε με το βραβείο για το καλύτερο μεμονωμένο ποίημα για το «Forty Names» (Σαράντα Ονόματα), το οποίο απεικονίζει την εμπειρία 40 γυναικών που πηδάνε από μία γέφυρα ώστε να διατηρήσουν την «τιμή» τους. Η Fayyaz ξεκίνησε να γράφει ποίηση μόλις το 2010, όταν έμαθε τα αγγλικά ως δεύτερη γλώσσα.
Η Bari αποκάλεσε το «Forty Names» «ένα ποίημα που θυμίζει αρκετά μία προσευχή, αλλά συγχρόνως είναι σοκαριστικό και ζωτικής σημασίας». Είπε: «Μας κατέπληξε με την απλή παρακλητική δύναμή του και μας θύμισε τι βαθιά πράξη μαρτυρίας μπορεί να γίνει η ποίηση».
Συνολικά, η πενταμελής κριτική επιτροπή – που απαρτιζόταν από τους ποιητές Tara Bergin, Andrew McMillan and Carol Rumens, καθώς και την Bari και τον Jamie Andrews της Βρετανικής Βιβλιοθήκης – διάβασε 204 συλλογές και 183 ποιήματα πριν πάρει τις τελικές της αποφάσεις. Η Bari σχολίασε ότι όλοι ήταν «τρομερά περήφανοι για τους νικητές».
Πρόσθεσε: «Πρόκειται για ποιητές που μας ενέπνευσαν με την πίστη τους και μας εντυπωσίασαν με την έλλειψη φόβου τους. Μας θύμισαν την αίσθηση της ποίησης όταν βρίσκεται στα καλύτερά της: πολιτικά επείγουσα και συναισθηματικά ηχηρή».
Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στη The Guardian Επιμέλεια: Νικολέττα Σταμάτη
11°
