Μακριά από εμάς... αλλά τόσο παρηγορητικό

Το «Πριν το τέλος» (εκδ. Μεταίχμιο) του Κρίστοφερ Χίτσενς είναι μια γνήσια εξομολόγηση για το πώς νιώθει ένας καρκινοπαθής από τη στιγμή που το μαθαίνει μέχρι τα τελευταία του

Aκόμα και τις πιο βασανιστικές στιγμές της αρρώστιας του, ο Κ.Χ. παραμένει συγγραφέας με αποστολή. Το κοφτερό του χιούμορ δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, ούτε όταν νιώθει να λυγίζει, καθώς η αρρώστια τού αφαιρεί υπολείμματα αξιοπρέπειας. Και ενώ βρίσκει κι εδώ την ευκαιρία να λύνει τις διαφορές του με τον Θεό και τις θρησκείες, να δηλώνει το πάθος του για τις επιστήμες και τη λατρεία του για τη ζωή, το «Πριν το τέλος» (μτφ. Κατερίνα Σχινά) δεν γράφτηκε ως απόδειξη πως το σπινθηροβόλο πνεύμα του τον εγκατέλειψε τελευταίο, αλλά ως παρακαταθήκη –στο όριο ενός εγχειριδίου βοήθειας– τόσο για τους πάσχοντες όσο και για τους κοντινούς τους. Γιατί πολύ απλά, όπως είπε ο Γκρέιντον Κάρτερ (διευθυντής σύνταξης του «Vanity Fair»), ο «Κρίστοφερ Χίτσενς είναι ο ιδανικός δημόσιος διανοούμενος, ένιωθες πως έγραφε αποκλειστικά για σένα».

«Όταν είπα σε κάποια γνωστή μου, με εσκεμμένο ρεαλισμό, ότι ύστερα από μερικές ακόμα τομογραφίες και θεραπείες οι γιατροί μάλλον θα μου ανακοίνωναν ότι από τούδε και στο εξής το μόνο που θα απαιτούσε η κατάστασή μου θα ήταν “διαχείριση”, ένιωσα για μία ακόμα φορά να μου κόβεται η ανάσα όταν σχολίασε: “Ναι. Φαντάζομαι ότι έρχεται κάποια στιγμή που αναγκάζεσαι να τα παρατήσεις”. Πόσο αληθινή, πόσο ψυχρή σύνοψη όσων είχα ήδη πει ο ίδιος. Κι όμως, επιθυμούσα, έστω και παράλογα, να διατηρήσω εγώ αποκλειστικά το μονοπώλιο ή την αρνησικυρία πάνω στο τι επιτρεπόταν να ειπωθεί και τι όχι. Ο καρκινοπαθής νιώθει αδιάκοπα τον πειρασμό να γίνει εγωκεντρικός, ακόμα και αυτοαναφορικός».