«Το Δείπνο» της Λίλλυς Μελεμέ επιστρέφει με τους Στέλιο Μάινα, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Ευαγγελία Συριοπούλου και Γιώργο Κοτανίδη στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου.
Την περσινή θεατρική σεζόν «Το Δείπνο» κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις και να γίνει sold out. Τωρα στις 9 Οκτωβρίου, η παράσταση της Λίλλυς Μελεμέ, που βασίζεται στο ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, με το καστ των ηθοποιών της να έχει ανανεωθεί, μετά τη μεγάλη επιτυχία της συμμετοχής της στην «Ορέστεια» του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με τις «Χοηφόρους».
Φέτος, στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου θα δούμε τον Στέλιο Μάινα, την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, την Ευαγγελία Συριοπούλου και τον Γιώργο Κοτανίδη. Αυτοί έχουν αναλάβει να φέρουν στη ζωή μια ιστορία, με βασικά συστατικά ένα δείπνο, δύο ζευγάρια, ένα έγκλημα, τρία παιδιά και ένα μυστικό που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί, ενώ έρχονται να θέσουν και να απαντήσουν στο ερώτημα: Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος για να προστατεύσει τα παιδιά του;
Πρόκειται για ένα έργο που κρατάει τον θεατή με κομμένη την ανάσα, καθώς τον περνάει από την αρχική λαμπερή εικόνα δύο ζευγαριών σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο στις πιο ζοφερές οικογενειακές αποκαλύψεις. Η υπόθεση έχει ως έξης: Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του (κυρίως πιάτου), που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, και αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους. Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης, αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, και τα χειρότερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία, μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης, και βάζει σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους.
Η σκηνοθέτης του «Δείπνου» αναφέρει για την παράσταση: «Το μέλλον, στο πρόσωπο των τριών παιδιών της ιστορίας του Κοχ, ευνουχίζεται ή καλύτερα διαμελίζεται. Μια ανίερη θυσία στον βωμό της ευτυχίας. Η ανεξαρτησία και οι προοδευτικές απόψεις διαπαιδαγώγησης κρύβουν επιμελώς ένα απύθμενο κενό επικοινωνίας και ουσιαστικής τρυφερότητας που χάσκει ανεκπλήρωτο. Η αγάπη γίνεται συναλλαγή και η γονεϊκή σχέση αποκτά
καννιβαλιστικές διαστάσεις με το πρόσχημα της προστασίας και της επιβίωσης. Ο ναρκισσιστικός εγωισμός των γονέων δηλητηριάζει το μέλλον των παιδιών, αφήνοντας στο πέρασμά του, θλιβερά κουφάρια και υποψήφιους, αδίστακτους δολοφόνους.
Οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη ρωγμή, δυσλειτουργία ή αναπηρία είναι ανεπίτρεπτη στον καλογυαλισμένο κόσμο της δυτικής ευημερίας και ανάπτυξης, στον οποίο υπάρχει χώρος μόνο γι’ αυτούς που έχουν υψηλό δείκτη αντοχής, μοιάζουν έτοιμοι για όλα. Οποιοδήποτε ξένο σώμα αδυνατεί να αφομοιωθεί εντελώς και να συμμορφωθεί με τους κανόνες της αψεγάδιαστης ευημερίας, δεν έχει θέση στον κατασκευασμένο παράδεισο και επιβάλλεται να εκδιωχθεί με κάθε τρόπο.
Η τυραννία της τελειότητας κατασκευάζει φοβικούς ανθρώπους, ευάλωτους και ανασφαλείς που μεταφράζουν ακόμα και την απειροελάχιστη μετατόπιση από τον γνώριμο, τετραγωνισμένο κόσμο τους, ως απειλή. Η οικονομική κρίση, η έκρηξη της ανεργίας και οι ισχυρές και απότομες μεταβολές στο επίπεδο διαβίωσης δυναμιτίζουν το αίσθημα ασφάλειας και κυριαρχίας και τροφοδοτούν πρωτόγονα ένστικτα επιβίωσης, που μέχρι πρόσφατα ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από ένα ανακουφιστικό πέπλο ευδαιμονίας. Εγκλωβισμένοι στα τείχη που έχουν οι ίδιοι υψώσει ανάμεσά τους, και υπερασπιζόμενοι με νύχια και με δόντια το κεκτημένο δικαίωμά τους στην ευτυχία, οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν άλλοθι και επιβεβαίωση για τις πράξεις, τη θέση και τα συναισθήματά τους σε ένα καρουζέλ
γαστριμαργικής ηδονής που ναρκώνει τις αισθήσεις και καταπραΰνει τις ενοχές. Ωστόσο τα ηθικά διλήμματα παραμένουν και καραδοκούν να συνθλίψουν τα ψήγματα συνείδησης που είναι ακόμη ζωντανά. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί την φρίκη της απώλειας του εαυτού; Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να συναινέσει σε ένα έγκλημα; Το ανησυχητικό τοπίο της έξαρσης μιας αναίτιας και απροκάλυπτης βίας που σιγοβράζει καταλύει τις ψευδαισθήσεις και διαρρηγνύει τα προσωπεία του καθωσπρεπισμού.
Οι ήρωες του Κοχ, απελπιστικά μόνοι, αν και ζευγάρια, γαντζώνονται ο ένας απ΄ τον άλλον με λύσσα για να μπορέσουν να αντέξουν την βαθιά οδύνη και την μοναξιά τους, σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται σε ένα άψυχο τοπίο, έναν τόπο πολυτελούς μαρτυρίου χωρίς ηθικούς φραγμούς».
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
10°
