Το να πάω στη Βραζιλία να κάνω θέατρο ήταν κάτι σαν παιδικό όνειρο, ο δικός μου προσωπικός παράδεισος. Για καμία δεκαετία παρακολουθούσα από μακριά μία ομάδα φτωχών, νέων ταλαντούχων ηθοποιών που έκανε θέατρο στις φαβέλες. Τον Μάρτιο του 2008 έκανα δέκα μαθήματα πορτογαλικών, πούλησα το σπίτι μου για να μη με κρατάει τίποτα και άκουσα τη συμβουλή του Πανόπουλου στην A.V.: «Να μην έχεις ούτε σκόνη στα παπούτσια σου όταν θα φύγεις». Φτάνοντας στο Ρίο Ντε Τζανέιρο έψαξα αμέσως να τους βρω. Σε ένα λόφο, επάνω από το Leblon (το βραζιλιάνικο Κολωνάκι), είναι η φαβέλα Vidigal, όπου εκεί έχει την έδρα της η ομάδα nos do morro (= Εμείς του λόφου). Αποτελούν φαινόμενο, αφού έβγαλαν το βραζιλιάνικο σινεμά από το βάλτο, τους ξέρεις από την «Πόλη του Θεού» και την «Πόλη των ανθρώπων».
Ξεκίνησαν μικροί, σήμερα μεγάλωσαν. Ο μεγαλύτερος ηθοποιός μου ήταν 33 και ο μικρότερος 22. Αυτό ακριβώς που ήθελα. Ανεβαίνω στο λόφο, συναντάω τον ιδρυτή τους, συστήνομαι -και εξηγώ. «Γεια σας, είμαι Έλληνας σκηνοθέτης και ήρθα να ανεβάσω μαζί σας Βάκχες». Δεν με ήξεραν φυσικά, δεν είχαν ακούσει τίποτα για μένα. Τα έχασαν. Δεν είχαν δει ποτέ Έλληνα, άσε που γενικά δεν έχει δουλέψει ποτέ μαζί τους άλλος σκηνοθέτης έξω από την ομάδα.
Έμεινα αρχικά περίπου ένα δίμηνο παρακολουθώντας τις πρόβες, έγινα μέλος του θιάσου. Δούλεψα τη μετάφραση του κειμένου με ένα φίλο, διάλεξα τους ηθοποιούς και ξεκινήσαμε τις πρόβες που πήραν 9 μήνες. Και εγώ και οι ηθοποιοί παίξαμε μουσική με κρουστά, με το πάτωμα, με τα ταβάνια. Αυτό είναι το αρχαίο θέατρο: μουσική, χορός, κείμενο, όλα μαζί. Και τα παιδιά αυτά είναι το καλύτερο υλικό για να το κάνεις. Ξεκινούν από 8 ετών να κάνουν θέατρο με καποέιρα, μουσική, κρουστά, τραγούδι, φωνή και πολλά άλλα. Τώρα κάνω ένα break ερχόμενος πάλι στην Αθήνα που μου έλειψε πολύ. Επιστρέφοντας, το πλάνο μου είναι να περιοδεύσουμε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ θεάτρου. Όνειρο ζωής για όλο το θίασο είναι φυσικά να παίξουμε το έργο και εδώ. Να είναι η ομάδα του λόφου ο πρώτος βραζιλιάνικος θίασος που θα παίξει Βάκχες στην Ελλάδα.
ID:
Γύρω στα 11 ο Σωτήρης Καραμεσίνης, και αφού είχε ανακαλύψει από πιτσιρικάς τη λογοτεχνία, ανακάλυψε την τζαζ. Κοιμόταν με το ραδιόφωνο στο αυτί. Τρία χρόνια αργότερα ξεκίνησε σαξόφωνο. Υπαρξιακές ανησυχίες και Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Προκύπτει τρελό πάθος με το σινεμά. Παίζει με γκρουπ, 5 χρόνια με τους De Traces, ενώ σπουδάζει σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σταυράκου. Σήμερα, μόλις επέστρεψε μετά από ενάμιση χρόνο στη Βραζιλία, όπου σκηνοθέτησε τις «Βάχκες» με την ομάδα ηθοποιών της γνωστής ταινίας «Η πόλη του Θεού». Μαθήματα τραγωδίας από τους απόκληρους της Γης…
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
12°
