Η επιτυχία των tribute bands και των θεματικών συναυλιών - Ο Επίτροπος Σωτηρίας σχολιάζει το φαινόμενο και γράφει για το μέλλον της μουσικής.
Περνώ συχνά από τη Χαμοστέρνας και παρατηρώ κατά την πολύ ευχάριστη αναμονή μου στα φανάρια της περιοχής, την απλή και απέριττη αφισοκόλληση, η οποία τα τελευταία χρόνια σχετίζεται όλο και περισσότερο με τις θεματικές βραδιές όπου τιμώνται θρυλικοί τραγουδιστές και μουσικοσυνθέτες που πλέον δεν βρίσκονται κοντά μας. Μέγιστοι εν ζωή καλλιτέχνες, συνήθως για φιλανθρωπικούς σκοπούς έχουν αγκαζάρει Καλλιμάρμαρα και λοιπές αθλητικές και φεστιβαλικές αρένες για νύχτες γεμάτες μνήμες, μπόλικη συγκίνηση, φάλτσα sing alongs και άφθονο κουτσομπολιό. Αυτές οι συναυλίες, αυτές οι σχεδόν αριστοφανικές συγκεντρώσεις πολιτών αρχίζουν και γίνονται must σε όλες τις ηλικίες, αφού το εισιτήριο είναι προσιτό, τα τραγούδια τα ξέρουν όλοι και η πλατεία μυρίζει γιασεμί.
Τα tribute nights γίνονται το next big thing σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και δεν αργούν να εμφανιστούν οι θίασοι-tribute acts που θα γυρνούν για τέτοιες συναυλίες από χωριό σε χωριό και από κωμόπολη σε κωμόπολη και θα τιμούν τον Καζαντζίδη, τον Μητροπάνο, τον Καρρά ή τον Μπιθικώτση. Για να μη ψάχνονται με ονόματα, τους έχω κάποια έτοιμα και με τα δικαιώματα τα βρίσκουμε (τα έχω κατοχυρώσει όλα στο Επιμελητήριο): Mad Ub’ Alles ή Της Γερακίνας Γιοί, Pinka Lada Dika ή Σαναζητητές Άνω Τούμπας, Νυχτερινές Ξελογιάστρες ή Tipsis, Βρεγμένοι στη Φτωχογειτονιά ή V.D.C (Villagers of Drapetsona City).
Προφανώς και δεν κρίνουμε κανέναν για τον τρόπο που διασκεδάζει (τους άλλους) ή ψυχαγωγεί (τον εαυτό του). Aυτά είναι εσωτερικές αναζητήσεις που ο καθένας μας οφείλει να κάνει για το τι ακριβώς υπηρετεί και ποιες είναι προεκτάσεις των επιλογών του. Εμείς βρισκόμαστε εδώ για τη Σωτηρία και αυτή αφορά μόνο το μέλλον και ποτέ το παρελθόν, το οποίο και ερχόμαστε σε αυτό το άρθρο να αποδομήσουμε με κάθε πιθανό τρόπο. Γλυκέ αναγνώστη θες να πας στο Καλλιμάρμαρο να τραγουδήσεις τη Δραπετσώνα ή το Βρέχει Φωτιά στη Στράτα μου και μπράβο σου. Εγώ δεν είμαι εδώ για να στο χαλάσω. Θέλω να σου υπενθυμίσω πως η ψυχολογική κατάσταση υπό το βάρος της οποίας γράφτηκαν αυτά τα υπέροχα τραγούδια ταιριάζουν περισσότερο στη ζωή που πιθανότατα ζει σήμερα κάποιος πιτσιρικάς που ακούει trap στα ακουστικά ενώ πηγαινοφέρνει καφέδες μέσα στο λιοπύρι και εύχομαι να μη με διαβάζει τώρα. Προσπαθώ με έναν εύσχημο τρόπο να σου εξηγήσω πως η σημερινή πανηγυρική ακρόαση όλων αυτών των μνημειωδών συνθέσεων του παρελθόντος παραμένουν μια αντανάκλαση μιας άλλης εποχής. Συνήθως ο καθένας μας θέλει να τα συνδέει στο μυαλό του με περιστατικά του σήμερα, π.χ. λέει ο τραγουδιστής «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο, που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω», το ακούει το κλγδ και αναρωτιέται «μα καλά, γιατί δεν κάνει ηλεκτρονικό με γεύση μπανάνα;». Δεν μπορείς να συνδεθείς ρε μάγκα, πώς να το κάνουμε.
Και στη rock αλλά και στο metal, τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Επειδή τα έχει περάσει η jazz πρώτη, ήδη είχαμε μια γεύση για το πώς θα πάνε τα πράγματα. Προφανώς εμπορικά η μπίζνα είναι απείρως πιο σημαντική σε αριθμούς, οπότε δημιουργούνται και διαφορετικές συσχετίσεις. Για τις μπάντες/καλλιτέχνες που μας άφησαν νωρίς, γράψε Μπιτλς, Ζέπελιν, Θιν Λίζι, Πινκ Φλόιντ και Χέντριξ/Γκάλαχερ υπάρχουν ήδη εγκατεστημένα tribute σχήματα που περιοδεύουν ανά τον κόσμο και δίνουν στον κόσμο τη νοσταλγία ή τη μια ψευδαίσθηση εμπειρίας που δεν πρόλαβε να ζήσει. Η δουλειά που κάνουν όλοι αυτοί οι tribute καλλιτέχνες είμαι σίγουρος πως φέρνει ζεστό φαΐ στο σπίτι και την τιμώ μέχρι αηδίας ως προς τον βιοποριστικό σκοπό της. Ταυτόχρονα, φέρνει στο μυαλό μου και μπόλικες δεύτερες σκέψεις για το πόσο φρενάρει τη δημιουργία καθαυτή, η προσκόλληση των ενεργών μουσικών στην ασφαλή επιτυχία της ζεστής αγκαλιάς της νοσταλγίας. Πόσο απέχει το rock και metal από το να πέσει στην ευκολία του 80 χρόνια Maiden, πασίγνωστοι μουσικοί του 2065 παίζουν για 6 ώρες τραγούδια της αγαπημένης σας μπάντας, έχουμε και τον Eddie αυτοπροσώπως να βγάλετε σέλφιζ». Μακάρι όλα τα μακάρι, να δούμε ολογράμματα παρά να συμβεί κάτι τέτοιο, μάγκες, δεν θα το αντέξει το γέρικο κορμί μου.
Και με ρωτάς και έχεις δίκιο: «Ρε μλκ Επίτροπε, δεν ψυχαγωγείσαι καλά όταν πας στο Μέγαρο και ακούς Μότσαρτ; Ο Μότσαρτ έχει πεθάνει, τι να κάνουμε τώρα, να μην ακούμε Μότσαρτ επειδή εσύ θες να μας πουλήσεις τη μέτρια φρέσκια πραμάτεια σου;» Θα σου απαντήσω πως αν ακούς καθημερινά Μότσαρτ ψυχαγωγείσαι υπέροχα και να συνεχίζεις να το κάνεις, θα πρέπει να είσαι πολύ ενδιαφέρον τύπος, ελπίζω να μην έχεις και συλλογή από γραμματόσημα. Επίσης θα σου μεταφέρω με πλήρη βεβαιότητα την πληροφορία πως ζουν ανάμεσά μας εξαιρετικοί συνθέτες ορχηστρικής μουσικής. Πιθανότατα αυτοί οι μουσικοί για να ζήσουν, ίσως και να παίζουν διασκευές Μότσαρτ σε κάτι κλγδ σαν και εσένα αλλά ποτέ δεν έψαξες να δεις τι πράττουν στον ελεύθερο τους χρόνο. Θα ήταν εξίσου υπέροχο και για σένα και για αυτούς αλλά και για τον μλκα τον Μότσαρτ να ανακαλύψει ο ένας τον άλλον. Τόσες ταινίες και σειρές βλέπεις στο γμμνο το Νέτφλιξ, όλη αυτή τη μουσικούλα κάποιος κακομοίρης τη φτιάχνει. Με επαναφέρω στην τάξη και προχωρώ τη σκέψη μου.
Στο απέραντο λιβάδι πληροφορίας, στο οποίο βρίσκεσαι, είσαι ένα γλυκύτατο κλγδ με ένα smartphone στο χέρι και δισεκατομμύρια επιλογές διαθέσιμες με το πάτημα ελάχιστων κουμπιών. Δεν χρειάζεσαι ούτε εμένα ούτε κάποιον άλλον αυτόκλητο πεφωτισμένο γκουρού για να αρχίσεις να βόσκεις το αέναο βοσκοτόπι. Απλά συναντηθήκαμε να τρώμε το ίδιο χορταράκι και βρήκα την ευκαιρία να σου μιλήσω για τη Σωτηρία:
Οι μεταλλάδες είναι μια εξαιρετική πάστα μουσικών, γιατί παραμένουν παρά τα όσα τους σούρουν, ιδιαίτερα ανοικτοί σε διαφορετικές επιρροές. Στην εν λόγω περίπτωση ο βρετανός μουσικός Kvohst μαζί με άλλους περήφανους μεταλλάδες (π.χ. ο επίσης Βρετανός Aort των Code και Blutvial) φτιάχνουν έναν από τους καλύτερους folk δίσκους της περασμένης 10ετίας. Παρότι αποκλειστικά ακουστικός, το σκοτάδι που βρίσκεις στο «Dawnbearer» είναι πιο πηχτό από όλες τις metal δουλειές που έχουν συμμετάσχει όλοι αυτοί. Και αυτό οφείλεται στις πνιγηρές μελωδίες της φωνής του mainman, κάτι το οποίο δεν θα πετύχει ξανά σε αυτόν το βαθμό ξανά στην καριέρα του, λες και με κάποιο τρόπο ολοκληρώθηκε κάποια κρυφή συμφωνία με τον εξαποδώ.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
15°
