Θα ήθελα πολύ να αρχίσω αυτοαναφορικά αυτό το αυτό το άρθρο, μα θεωρώ πως περιττεύει. Δεν έχει σημασία να μιλήσουμε για το αν η υπογράφουσα γουστάρει τους Σκόρπχιονς, σε πόσες συναυλίες τους έχει παραστεί, πόσα άλμπουμ τους έχει στην κατοχή της, αν για εκείνη έχουν μουσική σπουδαιότητα, αν τους ακούει πια, ή ακόμη αν τους έμαθε από κάποιο μέλος της οικογένειάς της.
Ήρθα εδώ για να μιλήσουμε για τη γραφικότητα, χωρίς, προς θεού, να φέρουμε για ακόμη μια φορά σε αντιπαραβολή την μπάντα από την Γερμανία με εγχώρια αιωνόβια σχήματα, πολύ απλά γιατί και αυτό το αστείο έχει καταντήσει βαρετό. Να που κάπως προδίδομαι βέβαια και οι προθέσεις μου μπορεί να παρερμηνευθούν, μα θυμάμαι μια δήλωση του Rudolf Schenker στο μουσικό ντοκιμαντέρ του Moment of Glory, όταν τον ρωτούν γιατί εξακολουθεί να παίζει (περίπου 18 χρόνια πριν τη σήμερον): «Και τι να κάνω;» απάντησε φυσικά, «Να αράξω σε μια παραλία και να κάνω τίποτα; Το να κάνεις τίποτα, σημαίνει ότι η ζωή σου είναι άδεια».
Κατανοώ ότι το να έρχεται μια μπάντα «κάθε τρεις και λίγο» στη χώρα μας, ενώ άλλες παρακαλάμε σαν διψασμένοι για νερό σε έρημο να τις δούμε, μπορεί να προκαλεί έναν κάποιο εκνευρισμό. Δεν κατανοώ πια γιατί μια μπάντα που μπορεί στα γεράματά της να γεμίζει στάδια, να λοιδορείται. Λυπάμαι, μα αδυνατώ να συλλάβω γιατί να μην μπορούμε να κατανοήσουμε ότι αυτή είναι η δουλειά τους, και με αυτό εννοώ ότι είναι για αυτούς ζωτικής σημασίας να συνεχίσουν να υπάρχουν κάνοντας αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, να παίζουν μουσική, να βγάζουν άλμπουμ, να περιοδεύουν και φυσικά να κρατιούνται με νύχια και με δόντια από τις ένδοξες εποχές τους. Σαν να μου απαγορεύσει κάποιος να γράφω όταν φτάσω 65 ή 70!
Όπως δεν κατανοώ που σχολιάζουμε τη «διαφορά» ανάμεσα στους Monkeys που μου φάνηκαν κάπως αποστασιοποιημένοι και τον Nick Cave που έκανε engage με το κοινό κι ας είναι «60 χρονών άνθρωπος». Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω μα αντίστοιχα και ο Τurner και o Cave τη δουλειά τους κάνουν, καθείς όπως ξέρει, ο μεν με τη νεο– λανσαρισμένη περσόνα του “bar stool poet” όπως τον αποκάλεσε το NME και ο δε, όντας το αιώνια αγαπημένο μας βαμπίρ που κάποτε έσπαγε ό,τι υπήρχε πάνω στη σκηνή και σήμερα μας μιλάει, μας αγγίζει, μας σηκώνει επάνω σε αυτή, ακριβώς όπως έκανε ένα βράδυ πριν σε κάποια άλλη χώρα.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί είμαστε κουλ όταν πηγαίνουμε στους Arctic Monkeys και ανκουλ όταν πηγαίνουμε στους Scorpions ή στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για παράδειγμα. Γιατί ταυτίζουμε το κοινό που προσέρχεται σε αυτές τις συναυλίες με συγκεκριμένες συνήθειες, ταξική συνείδηση, πολιτική έκφραση ακόμα. Για να μη σας κάνω αυτή τη φανταστική παρένθεση και σας ταράξω με το να σας πω ότι «ο εθνικός διχασμός» επί των μουσικών μας επιλογών έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που αν ανήκεις σε συγκεκριμένο καλτ της πόλης, έτσι και ποστάρεις ότι πήγες στους Scorpions, θα κερδίσεις το σεβασμό γιατί είσαι απενοχοποιημένος. Φοβερό;
Δεν είναι νέο πως έχουμε χάσει τη μπάλα και ξυνόμαστε στη γκλίτσα του τσοπάνη -που λέει και μία καλή μου φίλη- για ένα αστείο και εν δυνάμει δημοφιλές ποστ στα σόσιαλ, που θα δημιουργήσει θρεντάκι, θα γίνει το χιτ της βραδιάς, έπειτα σκρίνσοτ, θα μοιραστεί σε ομαδικές συζητήσεις και θα σχολιαστεί από την Χαριλάου Τρικούπη μέχρι την Κηφησίας. Και οι Scorpions είναι εκεί για να τροφοδοτήσουν ακριβώς αυτό, μία μπάλα βέβαια που μας πάσαραν σατιρικές εκπομπές και πρώιμα memes.
Και μιας και αναφερθήκαμε στα memes, ας πιάσουμε παρέα την άκρη του μίτου, όπου και ξεκίνησε η σκέψη να γραφτεί το παρόν άρθρο. Κυκλοφόρησε το meme με την παρέα του Harry Potter στην πρώτη ταινία «να πηγαίνει στην τελευταία συναυλία των Scorpions» και ακριβώς από κάτω την παρέα στην τελευταία ταινία της σειράς, να παρευρίσκεται στην «τελευταία συναυλία των Scorpions» (η παρούσα δεν προωθήθηκε ως τέτοια, αλλά, ναι, είχε τον cheesy τίτλο “Once In a Life time”, για συγκεκριμένο ωστόσο λόγο) για ακόμη μία φόρα. Έπειτα έπεσε το μάτι μου και σε πολλά ποστ που αγανακτούσαν για το κλείσιμο της κυκλοφορίας γύρω από το Καλλιμάρμαρο με αφορμή τη συναυλία.
Έχουν γίνει κι άλλες συναυλίες στο Καλλιμάρμαρο από προγράμματα προσκείμενα σε μεγάλα κανάλια και υπήρχε παρόμοιο πρόβλημα στην κυκλοφορία. Συγχωρείστε με, αλλά οι καλύτεροι μου φίλοι μένουν Μετς και Παγκράτι -γιατί είναι κουλ ντε!- και τα ξέρω από πρώτο χέρι. Τέτοια μαζική κινητοποίηση με σχετικά ποστ δεν είδα πουθενά. Μονάχα σήμερα. Που μία μπάντα ιστορική, η οποία σαφώς -και δυστυχώς- κάηκε μέσα στο συρφετό του «ποιον είναι πιο εύκολο να φέρουμε και ποιος θα μας κόψει πιο πολλά εισιτήρια» των διοργανωτριών (και όχι γιατί έχουν κάποιο master plan να μας φάνε τα λεφτά για να αγοράσουν σπίτια στη Σαντορίνη ή την Πάρο), έρχεται και συμπράττει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο υπεροχότερο στάδιο της πόλης κάτω από ένα μισό φεγγάρι, μια καυτή νύχτα του Ιουλίου.
Αν μας έχει μείνει κάτι είναι τα συναισθήματα που εγείρει η μουσική. Διαφορετικά στον καθένα και με διαφορετικό είδος. Σε κάποιους αρέσουν ακόμη οι Scorpions, άλλοι ίσως μόλις τους ανακάλυψαν, ειδικά αν είναι σκαρφαλωμένοι στους ώμους του μπαμπά τους ή της μαμάς τους. Άλλοι δεν τους βρίσκουν του γούστου τους. Πολλοί τους βαρέθηκαν. Ας τσακωθούμε για την μπάλα και τα κόμματα, όπως ξέρουμε καλύτερα όλα αυτά τα χρόνια και ας αφήσουμε τους μουσικούς και τους fans τους ήσυχους. Η γραμμή που χωρίζει εκείνον που θα κάνει ένα αστείο σχόλιο για την έλευση των Scorpions στην Ελλάδα με εκείνον που πηγαίνει στη συναυλία, με άξονα τη γραφικότητα όπως αυτή ορίζεται από το social media political corectness των καιρών μας, είναι πλέον πολύ θολή.
Όσοι πήγατε χθες στο Καλλιμάρμαρο ελπίζω να περάσατε φανταστικά, μακάρι να ήμουν μία από εσάς.
17°
