Η άνοδος και η πτώση των «μεγάλων» συγκροτημάτων και μουσικών έχει –σχεδόν– προδιαγεγραμμένη τροχιά. Ξεκινάνε καλά, κερδίζουν τις εντυπώσεις και διανύουν μια δεκαετία (περίπου) δημιουργικού μεγαλείου που τους κάνει παγκοσμίως γνωστούς και πετυχημένους. Μέσα σε αυτά τα 10-15 χρόνια κυκλοφορούν μερικά άλμπουμ που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται κλασικά, δημιουργούν τραγούδια που γίνονται μεγάλες επιτυχίες και κερδίζουν τη μάχη με το χρόνο εξασφαλίζοντάς τους πετυχημένες συναυλίες για μια ζωή και διαρκείς επετειακές επανακυκλοφορίες που συντηρούν το μύθο τους ζωντανό, ενώ έχει ξεκινήσει η καθοδική πορεία με μέτρια άλμπουμ χωρίς φλόγα, με υλικά που έχουν ξαναχρησιμοποιήσει αλλά τα αποζητά το πολυπληθές ακροατήριο, με δίσκους που φανερώνουν αμηχανία, έλλειψη έμπνευσης και εμμονές που έχει προσθέσει ο χρόνος.
Η καταραμένη βαρύτητα δεν τραβάει μόνο τους ώμους μας προς τα κάτω αλλά και την έμπνευση των δημιουργών. Το τοπίο θολώνει, ο στόχος δεν είναι σαφής, τα παρελκόμενα γίνονται πιο απαιτητικά από την ίδια τη μουσική, οι μουσικοί αποκτούν εμμονές σαν τον Bono, που θέλει να σώσει τον κόσμο αλλά στην ουσία έχει γίνει ένας διεθνής μαϊντανός που συναντάει τους ισχυρούς της γης με αποτέλεσμα... τσάι και συμπάθεια.
Είναι αρκετά εγωιστής (όπως οφείλει να είναι κάθε σταρ άλλωστε) για να καταπιεί αυτό το σερί αποτυχημένων δίσκων που κατατρέχει τους U2 εδώ και κάμποσα χρόνια, όμως δεν ξέρει και τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Στη δεκαετία του ’80, ας πούμε, όταν κυριαρχούσε η disco και το rock είχε απολύτως απαξιωθεί (πάλι), ονόματα όπως οι Rolling Stones ή ο David Bowie (ακόμη και ο άμοιρος ο Neil Young) δεν είχαν παρά να δοκιμάσουν να ακολουθήσουν την τάση σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν. Μπορεί τα αποτελέσματα να ήταν τραγικά, αλλά τουλάχιστον είχαν έναν κυρίαρχο ήχο να αντιγράψουν. Τώρα που δεν κυριαρχεί τίποτα, ο Bono και η παρέα του βρίσκονται σε συστηματική αμηχανία.
Προσπαθώντας να ανακτήσουν επαφή με ραδιόφωνα, με νεανικά ακροατήρια και την ευρεία κατανάλωση, οι U2 κάνουν στην ουσία ένα ποπ/ροκ άλμπουμ, ο Bono ερμηνεύει μελοδραματικά για να εκβιάσει συναισθηματικές αντιδράσεις από «ευάλωτους» μεσήλικες και ερωτοχτυπημένους έφηβους, χρησιμοποιούν ηχητικά κλισέ από το παρελθόν τους και φτιάχνουν ένα προϊόν ιδανικό για κάθε είδους πρώην «ροκά» που παραμυθιάζεται ακόμη πως ακούει ροκ μέσα στο SUV, καθώς κάνει τζόκινγκ στο πάρκο ή την πέφτει άγαρμπα σε κάποια σε ένα adult ροκ μπαρ, αλλά στην ουσία το μόνο που αντέχει πια είναι ένας απονευρωμένος ήχος που δεν εμπεριέχει κανενός είδους κίνδυνο ή περιπέτεια.
Προφανώς και ο δίσκος είναι –πέραν της δημιουργικής ψυχής και της φλόγας, που απουσιάζουν– ικανοποιητικός από κάθε άποψη και όπως αρμόζει σε ένα σούπερ γκρουπ: καλοφτιαγμένος, δουλεμένος στη λεπτομέρεια, η μπάντα στέκει πάντα σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, οι στίχοι έχουν μια τζούρα κοινωνική ευαισθησία και αγωνία για τους πρόσφυγες και ο Bono διανύει με άνεση την απόσταση: Thom York - Πάριος.
Φέτος, εκτός από τον καινούργιο τους δίσκο, κυκλοφόρησε και μία επετειακή επανέκδοση του «The Joshua Tree» για τα 30 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του. Αν το ακούσεις, ακόμη και τώρα, μοιάζει σαν κοφτερό λεπίδι που μέσα σε αυτές τις 3 δεκαετίες κατέληξε –όπως διαπιστώνεις ακούγοντας το «Songs of Experience» – ένα ακριβό μαχαίρι-δώρο που δεν κόβει ούτε βούτυρο.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
