Έχει γεμίσει ο τόπος «καλούς» δίσκους. Τους βρίσκεις παντού, τους ακούς ευχάριστα, τους ξεχνάς γρήγορα, δεν αισθάνεσαι καμία επιθυμία να τους έχεις. Γι’ αυτό το streaming αναπτύσσεται ραγδαία. Εκατοντάδες δίσκοι κάθε χρόνο που οι δημιουργοί τους κάνουν καλά τη δουλειά. Το ίδιο συμβαίνει με ταινίες, βιβλία, παραστάσεις. Ακούς, βλέπεις, διαβάζεις, λες «καλό είναι» και μετά από λίγο είναι σαν να μην υπήρξε. Καμία εσωτερική διεργασία, κανένας ισχυρός δεσμός, καμία μελωδία που σου κολλάει στο μυαλό (αλήθεια που πήγαν οι μελωδίες;). Με ρωτάνε συχνά: «πες κάνα καλό δίσκο που άκουσες τελευταία» και πάντα κομπιάζω. Πολλοί οι συμπαθητικοί δίσκοι, δύσκολα βρίσκω κάποιον που θέλω να μιλήσω γι’ αυτόν, να τον συστήσω ανεπιφύλακτα, να αισθανθώ κι εγώ τον εσωτερικό μου ενθουσιασμό.
Rolling Stones - Blue & Lonesome
Πολύ συχνά οι καλλιτέχνες όταν γερνάνε θέλουν να επιστρέψουν στις ρίζες, στις νεανικές αναμνήσεις, στις επιδράσεις που τους έβαλαν στο τριπ, στην ουσία των πραγμάτων που τους παρακίνησαν να ασχοληθούν με την τέχνη. Οι Stones ξεκίνησαν όταν ο Keith είδε τον Mick με μερικούς blues δίσκους στα χέρια, στο σταθμό του τρένου. Με τα blues ξεκίνησαν, με αυτά θέλουν να τελειώσουν. Με τον παλιό καλό τρόπο του «όλοι μαζί στο στούντιο», με μια παραγωγή που να παραπέμπει στις εποχές που οι τεχνικές δυνατότητες ήταν περιορισμένες και με μία απλή και σεβαστική προσέγγιση διασκευάζουν τα blues, παίζοντας καλά φυσικά αλλά χωρίς καμία ίντριγκα που να προκαλεί πραγματικό ενδιαφέρον.
Bonobo - Migration
Η πρόθεση είναι να δημιουργήσει ένα κόνσεπτ άλμπουμ συντονιζόμενος και με τα κελεύσματα των καιρών, με θέμα τη μετανάστευση, τις μετακινήσεις ανθρώπων και πληθυσμών, τις συναντήσεις των πολιτισμών, αλλά στην πραγματικότητα δεν μετακινείσαι και πολύ ακούγοντάς το. Χωρίς να ξεφεύγει από το γνωστό ηχητικό του πλαίσιο ο Simon Green δημιουργεί ενδιαφέροντα ηχητικά τοπία, χρησιμοποιεί διακριτικά γεύσεις από διάφορα μέρη, οι ηλεκτρονικοί του ήχοι παραμένουν πάντα αξιοπρεπείς αλλά ο δίσκος δεν σε πάει και πολύ μακριά. Ό,τι πρέπει για το απογευματινό τσάι.
Αν είσαι ήδη φίλος του συγκροτήματος μάλλον θα χαρείς που ο καινούργιος τους δίσκος είναι από τις πιο καλές τους στιγμές, αν όχι θα επιβεβαιώσεις τη γενική αίσθηση πως αυτό το «γεροντίστικο» από τα γεννοφάσκια του συγκρότημα, μπορεί και συγκροτεί δίσκους (ειδικά τώρα μετά από 7 άλμπουμ) που διαθέτουν τα στοιχειώδη βαλμένα με σωστή σειρά. Μελωδίες, ερμηνεία, στιχουργία, παίξιμο, όλα στέκουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο για τα δεδομένα της mainstream ποπ/ροκ τραγουδοποιίας, αλλά ούτε και τώρα που είναι στα καλύτερά τους δεν μπορούν να προκαλέσουν πραγματικό ενδιαφέρον παρά μόνο συμπάθεια.
Flo Morrissey / Matthew E. White - Gentlewoman, Ruby Man
Το ερώτημα είναι γιατί δύο νέοι άνθρωποι που δεν έχουν καλά-καλά προλάβει να μας πουν τα δικά τους, καταφεύγουν στις διασκευές;
Προσπαθώντας να αναβιώσουν το αιώνιο ντουέτο ενός άνδρα και μίας γυναίκας διασκευάζουν με σεβασμό, καλό γούστο, αισθητική αξιοπρέπεια και με έναν κάποιο «μοντερνισμό», αλλά χωρίς να πείθουν πάντα πως το έχουν πιάσει το νόημα, τραγούδια των Leonard Cohen, Velvet Underground, Bee Gees, James Blake, George Harrison, Roy Ayers, Frankie Valli, Frank Ocean κ.ά. Εδώ νομίζω πως ταιριάζει απολύτως το: τσάι και συμπάθεια.
13°
Rolling Stones - Blue & Lonesome
Bonobo - Migration
Elbow - Little Fictions
Flo Morrissey / Matthew E. White - Gentlewoman, Ruby Man 
