Μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’60, του ’70 και του ’80, ο Σταύρος αφηγείται γνώριμες ιστορίες, παραλλάσσοντας τους μύθους, την Ιστορία την πραγματικότητα. Και μετά θα γνωρίσει τις γυναίκες, το σινεμά τη ζωή, γράφοντας τελικά μια ολόδική του καινούργια ιστορία.
Έχοντας υπογράψει μία από τις πιο πετυχημένες ταινίες στην ιστορία του ελληνικού σινεμά, την «Πολίτικη κουζίνα», ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει με μια ταινία που είναι την ίδια στιγμή βαθιά προσωπική ουσιαστικά αυτοβιογραφική– αλλά και παράλληλα ένα φιλμ άμεσα αναγνωρίσιμο κι όχι μόνο σε όσους έχουν βιώσει τη χρονική περίοδο στην οποία διαδραματίζεται. Ουσιαστικά μια ταινία ενηλικίωσης, ο «Νοτιάς» απλώνει έναν ευρύ καμβά και τον διακοσμεί με γοητευτικούς χαρακτήρες, με απολαυστικές ιστορίες, με αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες, με συναισθήματα που πηγάζουν με τρόπο αυθόρμητο από τις εικόνες, τους ήρωες. Το φιλμ του Μπουλμέτη είναι άρτιο, υπέροχο στην φωτογραφία, εντυπωσιακό στην αναπαράσταση της εποχής, στα κοστούμια, στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα ειδικά εφέ για να ζωντανέψει όχι την εικόνα ενός τόπου, αλλά κυρίως την αίσθηση, τις αναμνήσεις. Κι εκεί είναι που πετυχαίνει ουσιαστικά, εκεί που κρίνεται (πετυχημένο) το στοίχημά του: στην ανθρωπογεωγραφία του, στη συναισθηματική απεικόνιση των ηρώων του, στα όνειρα και τις επιθυμίες που χτίζονται ή διαψεύδονται, στα όσα κερδίζουν ή χάνουν και στα όσα μαθαίνουν στη διαδικασία. Και παράλληλα είναι συγκινητικό να βλέπεις μαζί με αυτή του κεντρικού ήρωα, μια ακόμη ιστορία ενηλικίωσης να ξετυλίγεται στην οθόνη. Αυτή μιας κοινωνίας, μιας χώρας, της Ελλάδας, που «μεγαλώνει» και μαθαίνει (ή όχι) με τρόπο απόλυτα κινηματογραφικό, δοσμένο ίσως για πρώτη φορά τόσο πετυχημένα στην οθόνη.
Δύο ηλικιωμένα αδέλφια μεγαλώνουν σε διπλανά σπίτια στην επαρχία της Ισλανδίας, έχουν να μιλήσουν εδώ και χρόνια. Όταν όμως μια ασθένεια προσβάλλει τα πρόβατά τους, που θα πρέπει να θανατωθούν, οι δυο τους θα αναγκαστούν να σπάσουν τη μεταξύ τους σιωπή.
Πρέπει να είσαι ακόμη πιο ξεροκέφαλος κι από τους δύο ήρωες του φιλμ –και ουσιαστικά άκαρδος– για να μείνεις ασυγκίνητος από την υπέροχη, μικρή σε προθέσεις μα τεράστια σε καρδιά και συναισθηματικό αντίκτυπο ταινία που χτίζει έναν ολόκληρο κόσμο με αδρές γραμμές και δύο αξέχαστους ήρωες με λίγες μόνο κουβέντες. Το φιλμ του Χακόναρσον είναι μια μικρή σχεδόν μινιμαλιστική κωμωδία που δεν διστάζει να φλερτάρει με το τραγικό που δεν ξεχνά ότι η ζωή είναι μερικές φορές σαν ένα έργο του παραλόγου. Σκιαγραφώντας την επαρχία της Ισλανδίας σαν έναν κόσμο που μοιάζει αποκομμένος απ’ οτιδήποτε άλλο, χρησιμοποιώντας κατά στιγμές βινιέτες και χαρακτήρες που θα μπορούσαν να βρουν τη θέση τους σε μια ταινία του Ρόι Αντερσον, κοιτάζοντας βαθιά στην ουσία των ηρώων της και στο μεδούλι μιας χώρας, οι «Δεσμοί αίματος» είναι μια κομψοτεχνικά κατασκευασμένη ταινία πάνω σε λίγα μα σπουδαία υλικά. Δύο χαρακτήρες που δεν μπορείς να ξεχάσεις, δύο ηθοποιούς που είναι συγκλονιστικοί, μια σκηνοθεσία που ξέρει τη σημασία της αφαίρεσης, ένα απόκοσμο φυσικό τοπίο κι ένα φινάλε που ανυψώνει την ταινία και μαζί κι εσένα στο πεδίο του συγκλονιστικού και του μεγαλειώδους.
Το μυστικό στα μάτια τους (The Secret in their Eyes)**
Ένας πρώην πράκτορας του FBI ο οποίος στοιχειώνεται από μια άλυτη υπόθεση, πιστεύει ότι βρήκε και πάλι τον ύποπτο ο οποίος είχε διαφύγει της σύλληψης πριν από χρόνια.
Το φιλμ του Αργεντίνου Χουάν Χοσέ Καμπανέλα «Το μυστικό στα μάτια της» είχε κερδίσει το 2009 το Όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και είχε υπάρξει μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας. Το ριμέικ του Μπίλι Ρέι έχει κυρίως να προσφέρει την αγγλική γλώσσα και τρεις διάσημους πρωταγωνιστές, αλλά ουσιαστικά τίποτα παραπάνω που να κάνει την ταινία καλύτερη. Αντίθετα, η ούτως ή άλλως αμφισβητούμενη οπτική του πρωτότυπου φιλμ πάνω στην αυτοδικία γίνεται εδώ πολύ πιο έντονη και η αγωνία δεν βοηθιέται από μια μέτρια αίσθηση του σασπένς που το φιλμ προσπαθεί μάταια να χτίσει.
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
17°
