Ζεστά μεσημέρια με μόνο ήχο τα τζιτζίκια,βράδια λουσμένα απ’ τo φεγγάρι. Άγριο, ξερό τοπίο και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Χαλαρές στιγμές, και απομόνωση, και ξαφνικά καθημερινά γλέντια. Όσοι πέρασαν από το σπίτι του σκηνογράφου Μανώλη Παντελιδάκη στη Σέριφο –κι είναι πολλοί– έχουν να το λένε: Εδώ είναι ο παράδεισος πάνω στη γη.
Ποια τύχη σ’ έφερε στη Σέριφο;
Πες μας λίγο το ιστορικό. Στη Σέριφο έφτασα με παρέες. Πάντα έτσι θυμάμαι αυτό το νησί. Πρώτα το σπίτι του Ζαφειρίου στη χώρα, με μια θέα 360 μοίρες και με μια αίσθηση ότι πετάς. Και πάντα παρέες. Φιλοξενούμενοι οι περισσότεροι ή με κάποιο σπίτι δικό τους, κι αυτό γεμάτο φιλοξενούμενους, μπάνιο όλη μέρα και κάθε βράδυ πάρτι. Θυμάμαι το μοναδικό τότε εστιατόριο του Σταύρου σε ρόλο catering, και ντόπιο κρασί, και τόνους ούζο. Βασίλης και Ρένα Τσέγκη, Νίκος Κωστόπουλος, οι Κρεμέζηδες, ο Δρούγκας, ο Ζαρίφης, οι Ξενόπουλοι, ο Φραγκούλης, η Αγγελική Worning, οι Λαζόπουλοι, Daniel Rozenstrock, Susan Slesing, οι δικοί μου άνθρωποι, η Λίνα κι ο Σταμάτης, η Άλκηστις και η Δήμητρα, η Άντζελα Μπρούσκου, η Πιττακή, η Σγουρδαίου, ο Στράτος και η Μαρία, νέοι μουσικοί, ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, δημοσιογράφοι, η Αλίκη, η Ειρήνη Παππά, ο Γιώργος που τον κέρδισε η Σύρος... μωρέ, και ποιος δεν πέρασε από εκεί ή από της Μάρως και της Κεσίσογλου, και ο Κλοντ Πικάσο (μην μου το πεις, θα σκάσω, που είπε και η Λίνα).
Πιστεύεις ότι ένα σπίτι στις Κυκλάδες πρέπει να παρακολουθεί την παράδοση του τόπου ή μπορεί να είναι ακόμη και σούπερ ντιζάιν;
Δεν πολυκατάλαβα γιατί η παράδοση δεν είναι κάτι ζωντανό και δεν πιστεύω ότι έχουμε χάσει τη δυνατότητα να ζούμε σύγχρονα μέσα στο ίδιο τοπίο. Αυτό που σίγουρα δεν θέλω είναι να μεταφέρω μαζί μου την πόλη και τις συνήθειές μου, στιλιστικές, τεχνολογικές και οπτικές. Στην εξοχή θέλω να ζω πιο φυσικά, κι αν το ντιζάιν μπορεί να ξαναβλέπει τις τεχνικές και τα φυσικά υλικά είναι ευπρόσδεκτο.
Κάποια αντικείμενα μέσα στο σπίτι ξεχωρίζουν. Μπορείς να μας πεις την ιστορία που κουβαλούν;
Τα αντικείμενα μεταφέρουν όλες τις όμορφες αναμνήσεις ή τις εικόνες μας από το παρελθόν. Τα τάματα είναι εκεί για να κινούν τις ευχές και τις προσευχές του αέρα, το ψυγείο το γλιτώσαμε από την ανακαίνιση του μπακάλικου στη Χώρα, η τραπεζαρία είναι μια γνήσια αμερικάνικη λαϊκή τραπεζαρία, που τότε δεν αντέξαμε το προκλητικό κίτρινο χρώμα της μέσα στην ψιλο-αρμάνι δεκαετία.
Τι αλλάζει στην καθημερινότητά σου όταν βρίσκεσαι εδώ; Περίγραψέ μας μια μέρα του καλοκαιριού στο σπίτι.
Με το που φτάνω ξαναγίνομαι παιδί – πάω κατασκήνωση, ξαναζώ τα ζεστά μεσημέρια που δεν ήθελα να κοιμηθώ και το έσκαγα για να παίξω, ξυπνάω με την ανατολή, κάνω καφέ και πρωινά μπάνια, διαβάζω, ποτίζω, μιλάμε, ξανά μπάνια, κάνω κανό, παίζω με τα μολύβια και τα χρώματά μου (έχω πολύ συχνά σχεδιάσει εδώ σκηνικά), μετά μαγειρέματα και φαγητό στο σπίτι ή στο λιμάνι.
Πώς διαμορφώθηκαν οι χώροι ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες όλων των ενοίκων; Επιτυγχάνεται η απομόνωση όταν κάποιος την αναζητάει;
Οι χώροι επικοινωνούν μόνο εξωτερικά, έτσι και μαζί και μόνοι, πάντα μένουν μόνοι (χε χε)…
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που σου έχουν κάνει για το σπίτι; Όλοι όσοι έρχονται εκεί, κάτι το σπίτι, κάτι οι ήχοι των τζιτζικιών, κάτι και η θάλασσα μπροστά στην πόρτα, νομίζουν ότι είναι σε παιδική κατασκήνωση.
Χρώματα. Πού, πόσο και ποια σ’ ένα κυκλαδίτικο σπίτι;
Πολύ λευκό, το ασημένιο της ελιάς, τα χρώματα της γης και τα γκρι της πέτρας, τα γαλάζια στα παράθυρα να βλέπεις τον ουρανό, κάποια κίτρινα και lime σαν τα καλοκαιρινά φρούτα.
Τι δεν θα έβαζες με τίποτα εδώ, αλλά που θεωρείς απαραίτητο στο σπίτι της Αθήνας;
Δεν θα έβαζα πολλή τεχνολογία –μόνο ήχο–, καθόλου κλιματισμό, αντικείμενα τέχνης. Γενικά προσπαθώ να κάνω περισσότερο ενδοσκόπηση και να ξεκουράζομαι.
Πού και πώς στήνεται μια καλοκαιρινή κουζίνα; Και επειδή είμαστε περίεργοι, τι συνήθως μαγειρεύεις όταν η παρέα είναι μεγάλη και πεινασμένη;
Η κουζίνα είναι ελεύθερη από παντού για να βοηθούν όλοι στην προετοιμασία, τα πάντα είναι σε κοινή θέα (Μανώλη, πού έχεις τον τρίφτη), τα πιάτα και τα ποτήρια σε στοίβες και σε μεγάλες ποσότητες. Σε μεγάλες ποσότητες και τα ψητά και οι μεγάλες σαλάτες, γεμιστά φτιαγμένα με τη συνταγή της Λιλής με τις σταφίδες, πίτες. Από το μεσημέρι φτιαγμένα, μαριναρισμένος γαύρος και μακαρονάδες της Paola (Navone... όταν δεν σχεδιάζω καναπέδες, μαγειρεύω) και δύο τουλάχιστον βραδιές με τηγανητά του Κωστάκη (λαχανικά, πατάτες, κοτόπουλο, φιλέτο και συκώτι), μαροκινό αρνί με λεμόνια, και αχινοσαλάτες, και πολλά άπλυτα πιάτα που πλένονται πάλι σχεδόν συλλογικά... ή από τον Γιώργο, που
δεν ξέρει να μαγειρεύει καθόλου.
Αν έπρεπε να περιοριστείς σε ένα μόνο χώρο του σπιτιού ποιον θα διάλεγες;
Εντάξει, αυτό το κρεβάτι το χτιστό που κοιτάει τη θάλασσα, χωρίς τζάμια, σχεδόν υπαίθριο, είναι ό,τι πιο αγαπημένο και χαρακτηριστικό του σπιτιού.
Ποια διασημότητα θα ’θελες να φιλοξενήσεις ένα βράδυ εδώ και γιατί;
Θέλω να έρθει η Χαλιμά να μας λέει παραμύθια χίλια βράδια… αλλά ο πιο κουλ τύπος που έχουμε φιλοξενήσει, όπως είπε και ο Κώστας, είναι ο Ιταλός συγγραφέας Alberto Cairo, που ζει στη φρίκη του πολέμου του Αφγανιστάν και βοηθά τους ανάπηρους από τις βόμβες Αφγανούς, κι εδώ είπε ότι ηρέμησε και ότι αυτός είναι ο παράδεισος στη γη.
22°
