Ζωή, όπως ζωγραφική

Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας, εκεί ήταν και το στούντιο ζωγραφικής μου. Εδώ και 20 χρόνια αποφάσισα να ανέβω Κηφισιά, σ’ αυτό εδώ το σπίτι που έφτιαξε ο πατέρας μου για τις κόρες του, την αδελφή μου κι εμένα. Οι λόγοι που άφησα το κέντρο ήταν η αύξηση της εγκληματικότητας, λες και με είχαν βάλει στο μάτι, με κλέβανε συνέχεια. Και βέβαια ήθελα ένα χώρο μεγάλο και φωτεινό για το ατελιέ μου. Τις πρώτες μέρες που μετακόμισα στην Κηφισιά… τρόμαξα!

Νόμιζα πως δεν θα άντεχα τόση ησυχία και μοναξιά. Οι δε φίλοι ούτε να το συζητήσουν να ’ρθουν να με δουν στις ερημιές… Όμως, στη βδομάδα πάνω έγινε η μεγάλη αλλαγή! Αγάπησα την άλλη ποιότητα ζωής που έχει κάποιος μένοντας σε ένα προάστιο. Η Κηφισιά τότε ήταν αλλιώς. Πιο ήρεμη, χωρίς πολύ κόσμο, έκανα όλες μου τις εξωτερικές δουλειές σε χρόνο μηδέν. Και τώρα, ακόμα, μ’ αρέσει όπως αναπτύσσεται. Έχει ζωή, με το δικό της «κέντρο» γεμάτο ωραία στέκια, ανεβαίνουν και οι φίλοι πιο εύκολα. Αυτό που έχει μείνει ίδιο είναι αυτή η υπέροχη, ανακουφιστική αίσθηση εξοχής. Ησυχαστήριο. Καθαρός αέρας, πουλάκια, πολύ πράσινο και τα σπίτια δεν είναι ακόμη τόσο πολλά ούτε κακοχτισμένα. Και στο δικό μας το οικόπεδο ο πατέρας μου τοποθέτησε το σπίτι στην πίσω πλευρά, για να μην κοπούν τρία αιωνόβια πεύκα και μια μεγάλη ελιά. Τα δέντρα που τη γλίτωσαν είναι που δίνουν τώρα στο σπίτι τρομερή δροσιά.

Το σπίτι απλώνεται σε τέσσερα επίπεδα και οι άκρες ανήκουν στην Τέχνη. Στο υπόγειο τελαρώνω τους πίνακες, ενώ στο τελευταίο επίπεδο που έχει και τέλειο βορινό φως ζωγραφίζω. Για να πω την αλήθεια, τα έργα μου καθορίζουν όλο το σπίτι αλλά κι εμένα. Παντού και κυρίως στο σαλόνι είναι πίνακές μου, εδώ έρχεται κόσμος για να τους δείξω τη δουλειά μου. Η υπόλοιπη διακόσμηση είναι πολύ λιτή, μια και οι πίνακες με τα έντονα χρώματά τους «γράφουν» πολύ στο χώρο. Έτσι κι αλλιώς, προτιμώ τα ήσυχα, ουδέτερα χρώματα στο χώρο που κινούμαι. Η κουζίνα είναι επί της ουσίας το γραφείο μου. Εκεί βρίσκεται όλη η χαρτούρα, οι δουλειές και οι υποχρεώσεις. Δεν μαγειρεύω, αλλά έχω καλό σέρβις, από τα ταπεράκια της μαμάς – εξαιρετική. Δίπλα μου μένει και η Ιωάννα, η κόρη της αδελφής μου, 2,5 χρονών. Κάθε πρωί μου κάνει επίσκεψη και μου δίνει το πρώτο φιλί της ημέρας.

1. Πινέλα παντού. Όχι, δεν είναι το φετίχ μου. Διαλύονται συνέχεια, τα καταστρέφω από τη χρήση. Τα πολύ λεπτά της Αγιογραφίας για τις λεπτομέρειες, αλλά και τα μεγάλα, επειδή βάζω πολλά στρώματα χρώματος στην αρχή, στην προετοιμασία ενός πίνακα.

2. Βιβλία με τις δουλειές των David Hockney και Marlene Dumas, οι σύγχρονοι ζωγράφοι που αγαπώ μου δίνουν ενέργεια.

3. Πάντα υπάρχει ένα βάζο με λουλούδια δίπλα μου. Αυτά είναι αμάραντα που έχω φέρει από τη Σέριφο. Δεν παθαίνουν τίποτα, ούτε νερό δεν θέλουν.

4. White spirit. Το διαλυτικό μου, λάδια χωρίς νέφτι δεν γίνεται…

5. Οι κατάλογοι των εκθέσεών μου, της αναδρομικής του 2009 και της τελευταίας μου δουλειάς το 2011 στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, «Καταρράκτες».

6. Το στούντιο έχει πολύ και δυνατό φως, σαν να δουλεύω στην ύπαιθρο. Κάποιες στιγμές τυφλώνομαι, οπότε έχω την τέντα για να το περιορίζω λίγο.

7. Η Ιωάννα, ετών 2,5, η κόρη της αδελφής μου και λατρεία μου! Η χαρά της είναι να παίζει με τις μπογιές μου.

8. Κολυμβητές κάτω από το νερό. Δουλειά που είχα εμπνευστεί στις θάλασσες της Μήλου, αγαπημένος προορισμός.

9. Όταν δεν δουλεύω στο πάτωμα, κάθομαι σ’ αυτήν την καρέκλα και δουλεύω στο καβαλέτο. Είναι η ίδια πάντα, την έχω άπειρα χρόνια.

10. Κλοσάρ σε καθημερινή βάση, η φυσική μου κατάσταση. Όταν ζωγραφίζω φοράω πάντα αυτή τη φόρμα, γι’ αυτό είναι από πάνω μέχρι κάτω γεμάτη χρώματα.

11. Ο πίνακας με το γυμνό από την τελευταία μου δουλειά με τις «Λουόμενες».

12. Το πάτωμα, δεδομένου ότι κάνω πάντα πολύ μεγάλους πίνακες, είναι η παλέτα μου. Αλλά και το σημειωματάριό μου, εδώ σημειώνω τα πάντα.