Το θεατρόφιλο κοινό της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης χειροκρότησε θερμά τον «Φιλοκτήτη», την τραγωδία του Σοφοκλή όπως τη μετέφερε ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου, με πρωταγωνιστές τους Μιχαήλ Μαρμαρινό, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Αιμίλιο Χειλάκη. Από την προηγούμενη Δευτέρα 30 Ιουνίου όταν η παράσταση έκανε την πρεμιέρα της στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας (όπου συνολικά την είδαν 2.500 θεατές), συνέχισε τη θριαμβευτική πορεία της και παρουσιάστηκε την περασμένη Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014 στο θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη, όπου υπολογίζεται ότι την είδαν κοντά στους 1500 θεατές.
Η εταιρία καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων αρτIVITIES και το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών θα παρουσιάσουν τον «Φιλοκτήτη» στην Επίδαυρο και για αυστηρά περιορισμένο αριθμό παραστάσεων σε επιλεγμένες πόλεις της Ελλάδας, το αριστούργημα του Σοφοκλή.
Ο Κώστας Φιλίππογλου σκηνοθετεί την παράσταση σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, με την πολύτιμη συνεργασία των Lost Bodies στη μουσική, της Φρόσως Κορρού στην κινησιολογία, του Κένι Μακλέλλαν στα σκηνικά και στα κοστούμια και του Νίκου Βλασόπουλου στον σχεδιασμό των φωτισμών. Ο Μιχάλης Μαρμαρινός υποδύεται τον Φιλοκτήτη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης το ρόλο του Οδυσσέα και ο Αιμίλιος Χειλάκης το ρόλο του Νεοπτόλεμου.
Σημείωμα του σκηνοθέτη της παράστασης, Κώστα Φιλίππογλου
«Φιλοκτήτης, Ηρακλής, Οδυσσέας. Ήρωες, θύματα, θεοί και άνθρωποι. Πρόσωπα συμπαγή, απόλυτα πεπεισμένα πως καθένα έχει το δίκιο με το μέρος του, πάντα πρόθυμα να επαναληφθούν και να επαναλάβουν τα λάθη τους. Άνθρωποι οχυρωμένοι πίσω από τον οίκτο για τον ίδιο τον εαυτό τους. Σπατάλησαν μια ολόκληρη ζωή καμαρώνοντας για όσα υπέφεραν και τώρα περιφέρουν τις παλιές πηγές τους σαν παράσημα... (Seamus Heaney).
Μαζί τους ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, το παιδί του ήρωα, πασχίζει να βρει μια θέση ανάμεσα σε αυτό το πάνθεο των επωνύμων αντρών. Να αποδειχθεί άξιος σαν τον πατέρα του. Τι βάρος στους ώμους! Βρισκόμαστε στον δέκατο χρόνο του Τρωικού πολέμου. Ο χρησμός λέει πως χωρίς τον Φιλοκτήτη και το φονικό του τόξο, δώρο του ίδιου του Ηρακλή, η Τροία δεν πέφτει. Πρέπει να τον φέρουν πίσω. Πριν δέκα χρόνια τον εγκατέλειψαν στη Λήμνο, πληγωμένο από το δάγκωμα ιερού φιδιού, γιατί δεν άντεχαν τις κραυγές του πόνου του και την βρώμα της πληγής του.
Πως τώρα θα τον πείσουν να έρθει να βοηθήσει;
Για άλλη μια φορά επιστρατεύεται ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Σύντροφός του σε αυτή την αποστολή ο Νεοπτόλεμος. Το μίσος του Φιλοκτήτη για τον Οδυσσέα είναι άσβεστο, άρα τα λογικά επιχειρήματα δεν θα τον πείσουν. Όσο για τη βία ούτε λόγος. Μην ξεχνάμε το «υπερόπλο», το τόξο του Ηρακλή. Άρα λοιπόν το μόνο που μένει είναι ο δόλος. Εδώ ο νεόκοπος Νεοπτόλεμος με τις συμβουλές του μεγάλου δάσκαλου στην εξυπνάδα και την πονηριά δείχνει να τα καταφέρνει, όμως η συμπόνια και η τιμιότητα κατάλοιπα της ηρωικής περιόδου που σβήνει, θα τον κάνουν να μετανιώσει και να αποκαλύψει την σκευωρία στον Φιλοκτήτη. Το σχέδιο μοιάζει να καταρρέει, η υπόθεση οδηγείται σε αδιέξοδο. Μόνο η θεϊκή παρέμβαση θα δώσει λύση και θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Η Λήμνος στην τραγωδία του Σοφοκλή είναι ακατοίκητη. Ένα βραχώδες νησί με ένα ηφαίστειο στο κέντρο του, περιτριγυρισμένο από μια μαύρη άγρια θάλασσα. Ένα απόκοσμο τοπίο φιλοξενεί τον Φιλοκτήτη, που νιώθει απόκοσμο πόνο και θεϊκό θυμό.
Πως είναι δυνατόν να αποκολληθεί, να προχωρήσει, να συγχωρήσει. Με κανένα αντάλλαγμα. Προτιμά να αυτοκτονήσει παρά να ενδώσει. Αν δεν υπήρχαν οι θεοί, που παρεμβαίνουν, ο Οδυσσέας θα έχανε. Για πρώτη φορά! Όμως κέρδισε και πάλι... Ας είναι καλά ο δόλιος Ερμής και η σοφή Αθηνά που είναι πάντα στο πλευρό του».
8°
