Ίσως το Comicdom από του χρόνου να πρέπει να αναζητήσει μεγαλύτερο χώρο, έγινε πολύ δημοφιλές, λέω, μούσκεμα στον ιδρώτα την πρώτη πραγματικά ζεστή μέρα αυτού του παντοτινού κολοκαλόκαιρου σε αυτή την πόλη, ανάμεσα σε εκατοντάδες cubs με βερμούδες και τα αγαπημένα τους μαύρα t-shirts, στριμωγμένα όλα μπροστά στους πάγκους με τα σακουλοποιημένα collector’s κόμικ. Θέλω να τα πιάσω και να τους πω: Είμαι ο μπαμπάς σας.
Εμένα μου αρέσει εδώ, το βλέπω ρομαντικά,το έχω συνηθίσει, λέει ο Pan Pan – Παναγιώτης Πανταζής, την ώρα που μιλάμε για το καινούργιο του προσωπικό άλμπουμ κόμικ – το 6ο στη σειρά και 5ο στον τίτλο Common Comics. Το Common Comics #5: Purr κυκλοφόρησε από την Giganto (το καλύτερο λογότυπο-μπλουζάκι στη γειτονιά) μόλις τώρα, φρέσκο σαν ζεστό ψωμάκι, τη μέρα του Comicdom Con Athens 2010 που έγινε στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση προχτές, το Σαββατοκύριακο. Σαρανταοχτώ σελίδες 24x17 σε απαλό, σατινέ, δίχρωμο εξώφυλλο γαλάζιο-καφέ (τα χρώματα του μικρού, έρημου, προσωπικού νησιού του καθένα, κατά προτίμηση Αιγαίο, σωστά;), μονόχρωμο εσωτερικό, καφέ μελάνι σε χαρτί σαμουά. Πράγμα που του δίνει μία αίσθηση σέπιας, σαν η ιστορία του Οδυσσέα και των φίλων του, του Βασίλη και της Ουλένκα, που διηγείται η πένα του Pan Pan εδώ και τρία τεύχη Common Comics, να είναι μία πολύ γνώριμη υπόθεση, φωτογραφία φυλαγμένη με τον καιρό, μέσα στο δικό σου Ντουλάπι Με Τα Συναισθηματικά Παράξενα (Κιτρινισμένα).
Ο Οδυσσέας, ο Βασίλης και η Ουλένκα του Pan Pan είναι τρεις ιδανικοί, παιδικοί φίλοι και ενδεχόμενοι εραστές, με το γνωστό αστάθμητο τρόπο που λειτουργούν τα τρίγωνα όταν σε αυτά εμπλέκεται ο χρόνος, η τρυφερότητα, η αξιοπρέπεια, η φιλία, η μουσική, η πόλη και το νησί που δραπετεύει ο καθένας: η Βενετία, η άγονη γραμμή ή οι ξεκλείδωτες ταράτσες των κτιρίων της Αθήνας. Η φιλία, ο έρωτας και η μοναξιά συμβαίνουν σε ευάερες, μεγάλες εικόνες – πολλές φορές χωρίς καν πλαίσια, ή σε ένα πανέμορφο σερί τεσσάρων σελίδων τετραγωνισμένων σε έναν κάναβο από μικρά στοπ καρέ-γραμματόσημα, σαν παράθυρα πολυκατοικίας, εικονίδια με ακινητοποιημένες σκηνές της ζωής του Μοναχικού Οδυσσέα στην Αθήνα. Πριν ξεχυθεί στη χαρά των μεγαλύτερων εικόνων, ενός συνωστισμού σε live, σε κάποιο κλαμπ. Με πανέμορφο, σαν κινηματογραφικό, μοντάζ ο Πανταζής δένει τις σκηνές του: νυχτερινή ταράτσα, νησί, βουτιά στη θάλασσα, ερωτική εξομολόγηση. Νομίζεις ότι ακούς το σάουντρακ, κυλώντας επάνω στις εικόνες, μένοντας με το βλέμμα σου σαν νότα, πλήκτρο πιάνου που έσταξε επάνω στο σαμουά χαρτί με μια σταγόνα θάλασσας και περιμένεις να απλώσει το αλμυρό νερό για λίγο, να ποτίσει ο ήχος καθώς βυθίζεσαι στο κάθε καρέ.
O Pan Pan, σαν postnoise, ντύνει τα κόμικ του με μουσικές. Χρονομετρώντας το λογικό χρόνο που διαβάζεις την κάθε εικόνα, δίνοντας τον αέρα και τις ανάσες της πρώτης – και μετά της δεύτερης, απολαυστικότερης ανάγνωσης, και αργότερα της, με εμβρίθεια, τρίτης και τέταρτης, υπολογίζει τις σκηνές του με tracks. Συναρμολογεί τις μουσικές, ενίοτε τις παρουσιάζει και live (σε βραδιές με επιτυχία, που συζητιούνται για μέρες στις ταράτσες της Αθήνας…) και τις κόβει σε cd. Το Common Comics #5: Purr είναι μία μικροκαμωμένη συμφωνία τζαζ πιάνου και εσωστρεφούς beat που μπορεί να συνοδεύσει πολλές αθηναϊκές ιστορίες εκτός από αυτή του Οδυσσέα και των φίλων του. Μοιάζει σαν ένα παιχνίδι να ακολουθείς τα καρέ του κόμικ με το ρυθμό που υπαγορεύει το σάουντρακ του δημιουργού, όπως παλιά, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε να συμπέσει, κατά τον αστικό μύθο, η ακρόαση του “Dark Side Of The Moon” των Pink Floyd με το μοντάζ σκηνών και συναισθημάτων στον ιστορικό «Μάγο του Οζ» της Τζούντι Γκάρλαντ.
Ο Παναγιώτης έφτιαξε 30 αριθμημένα cd με τη μουσική για το κόμικ του. Δημιούργησε ξεχωριστό artwork για το καθένα, πανέμορφες εικόνες του ήρωα, της πόλης και των μπλε ραφ-καφέ χρωμάτων του, τα σένιαρε, τα ταχτοποίησε σε παράταξη επάνω στο κρεβάτι του και μετά τα λούστηκε με μια βουτιά, όπως ομολογεί, χαρούμενος, δικά του, πριν τα δώσει στον πάγκο της Giganto. Φαντάζομαι τώρα δεν θα έχει μείνει ούτε ένα για δείγμα. Μπορείτε όμως να κατεβάσετε δωρεάν τη μουσική, όχι μόνο του Purr αλλά και των άλλων κόμικ του Pan Pan στο postnoise.com/?page_id=359
Στην Giganto κυκλοφόρησαν μόλις και άλλα δύο άλμπουμ: Το 5ο στη σειρά Krak Komiks, του προσωπικού τίτλου του Τάσου Μαραγκού (Tasmar), με την 5η και τελευταία (για τον 1ο κύκλο) συνέχεια της ιστορίας Hard Rock και το γνωστό ήρωά του Μάρκο-Σε-Έξαρση-Εφηβικού-Στρες σε φινάλε-έκπληξη, καθώς και τις αποφθεγματικές τάσεις στις τελευταίες σελίδες («Ο κομίστας είναι… καλλιτέχνης», «Ο Κομίστας είναι… επαναστάτης» του Κ.Ομίστα και «Το να δημιουργείς κόμικ… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΜΠΥ!», ιστορία για το Greek Comics Wonderworld). Άλλο νέο άλμπουμ, το ανεξάρτητο κόμικ fanzine “HeHe!”, γνωστό και ως Το Χειρότερο Μίκυ Μάο Της Πόλης, που, μετά από δύο τεύχη, μετακόμισε στην Giganto books και μπαίνει σε νέα φάση ζωής. Επειδή λατρεύω τις παραφθορές των λέξεων και τους ιδιωματισμούς, δεν μπορώ να μην πω πόσο με κέρδισε το tagline του περιοδικού, το «Μίκι Μάου», μία χαριτωμένη lingo λεπτομέρεια της παρέας, αναβίωση της κουτσής προφοράς των τίτλων κόμικ της δεκαετίας του ’60 από όσους δεν ήξεραν και πολύ καλά, όχι μόνο για τις εκδόσεις Ντίσνεϊ (Τερζόπουλου) αλλά οτιδήποτε κυκλοφορούσε σε εικονογραφημένο. Το HeHe! (προσωπικός τίτλος των Tomek και Γιάννη Μπαρδάκουή JB) είναι γλυκό, ακαριαίο, κάπως αρρωστούλικο, ελαφρώς σουρεάλ, με τεχνική που θυμίζει σε μερικές στιγμές Αμερικάνους σχεδιαστές της Δυτικής Ακτής των 60s και σε άλλες μονογραμμικά καρτούν των 70s. Guest συμμετοχή στο τεύχος ένα freak show δισέλιδο κόμικ από τον Dr. Mo (έχει πλάκα να ψάξετε να αναγνωρίσετε τα «επώνυμα πρόσωπα» που (δεν) κρύβονται στις μαριονέτες The Shitty Puppets). Ανάμεσα στις ιστορίες του “HeHe!” και μία εξαιρετική περιπέτεια επικοινωνίας, η «Φάτσα», για όσα μπορεί να καταλαβαίνουν το μυαλό, τα μάτια, η μύτη και το στόμα – ταυτόχρονα και διαφορετικά.
Έξω από την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, στη Μασσαλίας, δεκάδες cubs καπνίζουν κρατώντας στο χέρι τις σακουλίτσες τους. Στη Σόλωνος κατεβαίνει μία μικρή διαδήλωση, στη Σκουφά την ακολουθεί παράλληλα και διακριτικά μία διμοιρία. Οι ιστορίες συμβαίνουν παράλληλα, σαν freeze frames του Pan Pan. Ανηφορίζω προς τη γειτονιά μου, πίσω από την Ένωση. Για μένα εκεί είναι η καρδιά της Αθήνας. Αυτό βλέπω. Γαλλικό Ινστιτούτο, τέρμα Σίνα, το περίπτερο στο τέρμα της Διδότου, τα σκαλάκια του παλιού Αερόστατου, εκείνα που τα έχουν μετρήσει κατρακυλώντας μερικά από τα χρόνια μου, με τον Κ. και την Ε. και με το γνωστό αστάθμητο τρόπο που λειτουργούν τα τρίγωνα μετά από πολλά ποτά.
15°
